Gewoon oude-vrouwen-ogen.
Begin van het jaar merkte ik het opeens. Ik hield mijn telefoon steeds verder bij mijn ogen vandaan als ik iets wilde lezen. Ik moest steeds scherp stellen en met name ‘s avonds zag ik het toch echt niet meer zo goed. Toen ook een vriendin het opmerkte, wist ik het zeker; ik krijg oude-vrouwen-ogen.
Vanwege de diabetes worden mijn ogen regelmatig gecontroleerd door de oogarts maar dit was inmiddels al weer twee jaar geleden. Omdat de wachttijden bij de oogarts lang zijn, adviseerde de cf-verpleegkundige me om alvast langs de opticien te gaan.
Dus toen ik weer eens in ons dorp was, ging ik spontaan naar binnen bij de hippe opticien. Ik vertelde over mijn klachten en hij besloot een uitgebreide oogtest bij me te doen. Het oordeel was verbijsterend.
Ik moest niet een bril voor ‘dichtbij’ (plus) maar juist voor ‘ver weg’ (min). Ik begreep er niks van. Of ik wel goed de ondertiteling kon lezen en in het donker scherp zag tijdens het autorijden, vroeg hij me. Ik vertelde dat ik helemaal geen klachten op dat front had.
Maar volgens de beste man moest ik met mijn ‘min een half’ en ‘min en kwart’ toch echt aan een bril en zou hij het me tonen met een oefenbril.
Met de oefenbril op zag ik nog steeds net zo scherp. Maar volgens de verkoper moest ik toch echt aan een bril. Ook al zag ik het verschil niet zonder bril, was het voor mijn ogen toch echt veel beter en veel rustiger. Of we niet even samen naar een montuur zouden gaan kijken?
‘Het duizelt me een beetje’, zei ik. Hij zei niet te begrijpen waarom. ‘Ik kom hier voor een test om te kijken of ik aan een leesbril moet en nu geef jij aan dat ik dagelijks een bril moet gaan dragen voor ver weg. Dan zie ik ook nog eens geen verschil met dat oefenbrilletje, dus ik zie het nut er nog niet van in.’ De verkoper keek me ongelovig aan. En dan heb ik ook nog eens een Chinese neus. Kijk dan (zei ik, ondertussen wijzend naar het stukje tussen mijn ogen dat zo plat als een dubbeltje is), hier staat toch geen bril bij? Ik wil hier eerst nog eens over na gaan denken’, besloot ik.
Gisteren mocht ik naar de oogarts. Er werd eerst een uitgebreid oogonderzoek gedaan door een alleraardigste verpleegkundige. Daarna kreeg ik druppels die mijn pupillen vergrootten voor verder onderzoek bij de oogarts.
De oogarts was duidelijk; ik zie gewoon goed. (...) Er zijn geen correcties nodig.
Ik kom nu in de leeftijdscategorie (40-50) waarop bijna iedereen aan een leesbril moet. Hij adviseerde om gewoon een brilletje bij de Hema te kopen, alleen als ik daar baat bij heb. Voor verder weg kijken is een bril absoluut niet nodig.
Wat een sof bij die opticien. Mijn gevoel klopte dus; er werd wel heel hard getracht om iets aan mij te verkopen en niet om te kijken wat nu goed voor mij was.
Ja, het is jammer van de oude-vrouwen-ogen. Maar ik vind het ook wel heel mooi dat ik zo oud word dat ik überhaupt oude-vrouwen ogen kan krijgen :)
Vanwege de diabetes worden mijn ogen regelmatig gecontroleerd door de oogarts maar dit was inmiddels al weer twee jaar geleden. Omdat de wachttijden bij de oogarts lang zijn, adviseerde de cf-verpleegkundige me om alvast langs de opticien te gaan.
Dus toen ik weer eens in ons dorp was, ging ik spontaan naar binnen bij de hippe opticien. Ik vertelde over mijn klachten en hij besloot een uitgebreide oogtest bij me te doen. Het oordeel was verbijsterend.
Ik moest niet een bril voor ‘dichtbij’ (plus) maar juist voor ‘ver weg’ (min). Ik begreep er niks van. Of ik wel goed de ondertiteling kon lezen en in het donker scherp zag tijdens het autorijden, vroeg hij me. Ik vertelde dat ik helemaal geen klachten op dat front had.
Maar volgens de beste man moest ik met mijn ‘min een half’ en ‘min en kwart’ toch echt aan een bril en zou hij het me tonen met een oefenbril.
Met de oefenbril op zag ik nog steeds net zo scherp. Maar volgens de verkoper moest ik toch echt aan een bril. Ook al zag ik het verschil niet zonder bril, was het voor mijn ogen toch echt veel beter en veel rustiger. Of we niet even samen naar een montuur zouden gaan kijken?
‘Het duizelt me een beetje’, zei ik. Hij zei niet te begrijpen waarom. ‘Ik kom hier voor een test om te kijken of ik aan een leesbril moet en nu geef jij aan dat ik dagelijks een bril moet gaan dragen voor ver weg. Dan zie ik ook nog eens geen verschil met dat oefenbrilletje, dus ik zie het nut er nog niet van in.’ De verkoper keek me ongelovig aan. En dan heb ik ook nog eens een Chinese neus. Kijk dan (zei ik, ondertussen wijzend naar het stukje tussen mijn ogen dat zo plat als een dubbeltje is), hier staat toch geen bril bij? Ik wil hier eerst nog eens over na gaan denken’, besloot ik.
Gisteren mocht ik naar de oogarts. Er werd eerst een uitgebreid oogonderzoek gedaan door een alleraardigste verpleegkundige. Daarna kreeg ik druppels die mijn pupillen vergrootten voor verder onderzoek bij de oogarts.
De oogarts was duidelijk; ik zie gewoon goed. (...) Er zijn geen correcties nodig.
Ik kom nu in de leeftijdscategorie (40-50) waarop bijna iedereen aan een leesbril moet. Hij adviseerde om gewoon een brilletje bij de Hema te kopen, alleen als ik daar baat bij heb. Voor verder weg kijken is een bril absoluut niet nodig.
Wat een sof bij die opticien. Mijn gevoel klopte dus; er werd wel heel hard getracht om iets aan mij te verkopen en niet om te kijken wat nu goed voor mij was.
Ja, het is jammer van de oude-vrouwen-ogen. Maar ik vind het ook wel heel mooi dat ik zo oud word dat ik überhaupt oude-vrouwen ogen kan krijgen :)
Echt wat belachelijk zeg van die opticien. Helaas hier voor onze Ruben wel een bril.. voor verweg 😉 een hele mooie knalblauwe is het geworden 👍😃
BeantwoordenVerwijderen