Gewoon Mara!

Al in september riep Vic dat hij zich zo verheugde op de winter 'want dan kwam er weer sneeuw'. Afgelopen week was het dan eindelijk zover. Samen met zijn vrienden verzamelde hij de sleeën om heerlijk van de heuveltjes in de buurt af te kunnen glijden :) Zelf zette ik het leven even 'on hold'. Ik durf niet goed te rijden met de sneeuw, heb geen winterbanden en vind het niet nodig om onnodige risico's te nemen als de afspraken die ik heb niet van levensbelang zijn. De eerste dag bleef ik dan ook binnen. Ik ben een behoorlijke koukleum en met de kaarsjes aan vond ik het binnen een stuk gerieflijker. De tweede sneeuwdag scheen de zon en ging ik voor een korte wandeling in het park bij ons achter. Ik genoot van de stralen op mijn gezicht, het knisperen van de sneeuw onder mijn voeten en hoe de natuur zich staande hield. Natuurlijk was er ook 'de kracht van liefde'te vinden in ons park. Kijk maar: Vandaag smelt de sneeuw gelukkig weer langzaam weg.

'Voel jij je een patiënt?' , verwachtingsvol kijkt de vriendin die tegenover me zit me aan. Ik denk even over haar vraag na en hoewel ik liever anders wil antwoorden, besluit ik eerlijk te zijn. 'Ja, eigenlijk wel'. Ik leg haar uit dat ik liever een ander antwoord had gegeven ('Nee tuurlijk niet', 'Ik? nergens last van'...) maar niet onder de waarheid uitkom. Ik illustreer mijn antwoord met mijn uitjes van die dag. Na alle ochtendmedicatie te hebben genomen (neemt met tussenpozen meer dan een uur in beslag!), ging ik naar buiten waar ik door de kou een hoestbui kreeg. Ik startte mijn verdere ochtend op de sportschool. Met drie liter zuurstof in mijn neus wist ik met moeite mijn training te voltooien. Halverwege de training kreeg ik weer mijn beruchte grote hoestbui en stond ik bijna kotsend bij de prullenbak alles in doekjes te tuffen.  Vervolgens douchte ik, met mijn ene borst, op de sportschool. Het jonge meisje dat verschrikt richting mijn boeze

Na alle feestdagen en kerstvakantie, zitten we inmiddels weer in het dagelijks ritme.  En hoewel ik Vic heus erg mis, is het ook heerlijk dat het gewone leventje weer draait. Dat ik niet meer iedere ochtend tot laat in mijn huispak zit. Dat we van feestdag naar feestdag gaan en uitgeteld (maar gelukkig!) op de bank liggen.  De wekker gaat op tijd. Vic gaat naar school. Ik volg mijn trainingen en probeer zo goed als dat kan het huishoudentje, gezin en mezelf draaiende te houden.  De start van het nieuwe jaar betekent voor ons ook de start van een hoop verjaardagen. Naast de verjaardag van onze Vic in februari, is ook Sebastiaan jarig in de tweede week van januari. Meestal wordt zijn verjaardag niet gevierd. Hij is doorgaans aan het werk en hecht er niet veel waarde aan. Maar natuurlijk gingen we wel even een hapje eten voor zijn verjaardag.  En wat zagen we toen we de auto geparkeerd hadden? Natuurlijk.... de kracht van....

Natuurlijk wens ik jullie de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar dat voor ons ligt. Ik hoop dat alle dromen en wensen die je hebt uit mogen komen en dat vooral alles wat lief en mooi is op je pad mag komen. Wij hebben genoten van de afgelopen dagen alhoewel de laatste en eerste dagen van het jaar voor mij helaas fysiek weer even wat zwaarder waren. Na de kerst voelde ik de welbekende vervelende kriebels in mijn buik komen. Inmiddels start ik dan direct met het ophogen van mijn laxeermiddel (Movicolon), maar ondanks de verhoging werd de buikpijn dag na dag erger. En hoewel er nog best iets in de wc-pot viel en het soms nog borrelde in mijn buik en onderbroek , werd het na een paar dagen oorverdovend stil. Precies op 31 december stopten mijn darmen met functioneren. Inmiddels was ik door alle doorwaakte nachten ook erg moe geworden. Dus bracht ik oudjaarsdag door in bed en oudjaarsavond bij vrienden op de bank onder een dekentje. Ook nieuwjaarsdag was ik niks waard en wilde ik all