Gewoon dilemma's.
'Mama?' Vic belt me op zijn tweede schooldag. 'Vind je het goed als ik met N en K ga spelen?'
…. Uhm... P.A.N.I.E.K.
Paniek schiet me in mijn hoofd. *'Hoi lievie, uhhhh, tja. Nou oke, ik vind het goed maar alleen als jullie buiten gaan spelen'. *'Ja mama, dat beloof ik je. Dankjewel'. *'Is goed lieverd, maar je weet het (ik MOET het gewoon nog een keer zeggen..) alleen buiten spelen hé?.
Met de onrust in mijn buik en hoofd hang ik op. Tranen springen uit mijn ogen.
Heb ik hier nu verstandig aan gedaan of niet? Kan dit nu wel of kan dit nu niet?
Piekerend zit ik op de bank. Het naar school gaan was al spannend genoeg. Is dat samen spelen nu dan wel zo handig? Aan de andere kant speelt hij op het schoolplein ook met deze twee jongens.
Hoe blij ik ook ben en het ook begrijp dat de samenleving weer langzaam 'open gaat', zorgt het bij mij voor een hoop dilemma's. Zoals ik al eerder schreef en bij iedereen ook wel bekend zal zijn, is het (medisch) advies voor ons (kwetsbaren en ouderen) nog steeds om thuis te blijven. Zoveel mogelijk in zelfisolatie te blijven en geen direct sociaal contact met anderen te hebben behalve je gezinsleden.
Maar betekent dit ook dat je je gezinsleden volledig isoleert? En hoe lang hou je het zelf vol zonder al je familie en vrienden te zien? Mag Vic gewoon naar school? En afspreken? En naar zijn buitentraining? In hoeverre kan ik Vic en Sebastiaan isoleren of gun ik hen hun eigen leven? Is het risico levensgevaarlijk voor mij als zij af en toe anderen zien of is het risico verwaarloosbaar?
In mijn directe omgeving hoor ik hoe vriendinnen 'versoepelen'. Met groepjes gaan skaten, barbecueën, met wat afstand. Hoe kleine groepjes in de familie elkaar al weer binnen ontmoeten. Koffie drinken van en bij elkaar.
En dan ik...
Iemand die panisch is om iets aan te raken waar anderen net aan gezeten hebben. Die 24 uur haar post laat liggen, want 'je weet maar nooit', die haar adem inhoudt als ik buiten iemand passeer.
Ik ben zo op zoek naar wat kan en mag. Maar met voortdurend in het achterhoofd dat mijn gezondheid geen gevaar mag lopen. Het kost tranen en piekermomenten omdat ik soms echt niet weet waar ik wijs aan doe. En ook omdat ik eigenlijk mee wil versoepelen met de vriendinnen om mij heen maar dat ik ook weet dat dit niet kan.
Ik durf nu af en toe bij vrienden/familie in de tuin te zitten. Op flinke afstand, met mijn eigen eten en drinken en zonder naar het toilet te gaan. Dat vind ik al heel wat.
Vic mag naar school. Ik weet dat er CF-moeders zijn die dit nog niet doen. Ook dat maakt me onzeker. Ik sta absoluut achter de keuzes die we maken, maar hierdoor twijfel ik of ik misschien toch te licht over de gevaren denk?
Gisteren was ik voor het eerst even in de dorpsstraat. Gek om te zien hoe mensen in de rij stonden voor een wagentje. Hoe overal lijnen op de grond zijn geplakt. Maar ook hoe sommige mensen helemaal geen rekening hielden met de anderhalve meter afstand.
Vic ging de winkels in om de bestelde boodschappen op te halen en ik huilde tranen van vreugde. Wat was het fijn om gewoon even midden in het dorp te staan. Het leven leek voor even weer normaal.
Niemand kan me zeggen wat de juiste keuzes zijn en daardoor blijf ik cirkels draaien in mijn hoofd. Ik probeer verstandige keuzes te maken, uiteraard in overleg met Sebastiaan, maar ook te doen wat goed voelt en haalbaar is. Waardoor het leven leuk blijft met zo min mogelijk gevaar.
Dilemma's.
…. Uhm... P.A.N.I.E.K.
Paniek schiet me in mijn hoofd. *'Hoi lievie, uhhhh, tja. Nou oke, ik vind het goed maar alleen als jullie buiten gaan spelen'. *'Ja mama, dat beloof ik je. Dankjewel'. *'Is goed lieverd, maar je weet het (ik MOET het gewoon nog een keer zeggen..) alleen buiten spelen hé?.
Met de onrust in mijn buik en hoofd hang ik op. Tranen springen uit mijn ogen.
Heb ik hier nu verstandig aan gedaan of niet? Kan dit nu wel of kan dit nu niet?
Piekerend zit ik op de bank. Het naar school gaan was al spannend genoeg. Is dat samen spelen nu dan wel zo handig? Aan de andere kant speelt hij op het schoolplein ook met deze twee jongens.
Hoe blij ik ook ben en het ook begrijp dat de samenleving weer langzaam 'open gaat', zorgt het bij mij voor een hoop dilemma's. Zoals ik al eerder schreef en bij iedereen ook wel bekend zal zijn, is het (medisch) advies voor ons (kwetsbaren en ouderen) nog steeds om thuis te blijven. Zoveel mogelijk in zelfisolatie te blijven en geen direct sociaal contact met anderen te hebben behalve je gezinsleden.
Maar betekent dit ook dat je je gezinsleden volledig isoleert? En hoe lang hou je het zelf vol zonder al je familie en vrienden te zien? Mag Vic gewoon naar school? En afspreken? En naar zijn buitentraining? In hoeverre kan ik Vic en Sebastiaan isoleren of gun ik hen hun eigen leven? Is het risico levensgevaarlijk voor mij als zij af en toe anderen zien of is het risico verwaarloosbaar?
In mijn directe omgeving hoor ik hoe vriendinnen 'versoepelen'. Met groepjes gaan skaten, barbecueën, met wat afstand. Hoe kleine groepjes in de familie elkaar al weer binnen ontmoeten. Koffie drinken van en bij elkaar.
En dan ik...
Iemand die panisch is om iets aan te raken waar anderen net aan gezeten hebben. Die 24 uur haar post laat liggen, want 'je weet maar nooit', die haar adem inhoudt als ik buiten iemand passeer.
Ik ben zo op zoek naar wat kan en mag. Maar met voortdurend in het achterhoofd dat mijn gezondheid geen gevaar mag lopen. Het kost tranen en piekermomenten omdat ik soms echt niet weet waar ik wijs aan doe. En ook omdat ik eigenlijk mee wil versoepelen met de vriendinnen om mij heen maar dat ik ook weet dat dit niet kan.
Ik durf nu af en toe bij vrienden/familie in de tuin te zitten. Op flinke afstand, met mijn eigen eten en drinken en zonder naar het toilet te gaan. Dat vind ik al heel wat.
Vic mag naar school. Ik weet dat er CF-moeders zijn die dit nog niet doen. Ook dat maakt me onzeker. Ik sta absoluut achter de keuzes die we maken, maar hierdoor twijfel ik of ik misschien toch te licht over de gevaren denk?
Gisteren was ik voor het eerst even in de dorpsstraat. Gek om te zien hoe mensen in de rij stonden voor een wagentje. Hoe overal lijnen op de grond zijn geplakt. Maar ook hoe sommige mensen helemaal geen rekening hielden met de anderhalve meter afstand.
Vic ging de winkels in om de bestelde boodschappen op te halen en ik huilde tranen van vreugde. Wat was het fijn om gewoon even midden in het dorp te staan. Het leven leek voor even weer normaal.
Niemand kan me zeggen wat de juiste keuzes zijn en daardoor blijf ik cirkels draaien in mijn hoofd. Ik probeer verstandige keuzes te maken, uiteraard in overleg met Sebastiaan, maar ook te doen wat goed voelt en haalbaar is. Waardoor het leven leuk blijft met zo min mogelijk gevaar.
Dilemma's.
Reacties
Een reactie posten