Gewoon #blijfthuis en de kracht van liefde -146

Ondertussen gaat hier het #blijfthuis leven en de zelfisolatie gewoon door. Hoewel er gisteren enkele versoepelingen zijn aangekondigd, gelden deze helaas nog niet voor mij als chronisch zieke. Het ziet er naar uit dat het advies zal zijn dat wij thuis moeten blijven totdat er een vaccin is.

Ik zie veel CF-collegae schrijven dat wij deze vorm van thuisisolatie al zo goed kennen en het daarom minder zwaar voor ons is. Ik ben het daar niet helemaal mee eens. Tuurlijk; ik weet me als geen ander thuis te vermaken. Heb me nog nauwelijks echt verveeld.
Maar in tijden van ziek-zijn heb ik wel contact met 'echte mensen'. Dat zijn de lichtpuntjes tijdens je opnames of het thuiskuren. Of dat je jezelf even naar een winkel sleept, om wat leuks te kopen en even andere mensen te zien.
Ik merk dan ook dat ook ik de laatste twee weken op zoek ben naar hoe ik dit in wil vullen zonder dat ik risico's loop. Inmiddels heb ik nu een paar keer een 'voortuin-theetje' geprobeerd, waarbij ik eigen drinken en koekjes meeneem, minstens twee meter afstand hou en bij niemand naar binnen ga. Ook niet voor toiletbezoek nee.

En eigenlijk wilde ik het daar over hebben. De lichtpuntjes in deze periode.

1. Laat ik beginnen met mijn trainingen. Het is al een paar keer voorbij gekomen hier op mijn weblog. Ik train veelal buiten. Eén keer per week met de fysio en ook de barre-les doe ik inmiddels trouw buiten met de stralen van de ochtendzon op mijn gezicht.

Ik geniet zo van die buitentrainingen. De frisse lucht om in te ademen, het van me af kunnen kijken en geen verplichte gesprekjes met andere sportschoolbezoekers. 

Daarnaast doe ik één keer per week met Vic een YouTube training in de woonkamer. We wisselen van boks training, naar danstraining naar Body Combat. Het is zo leuk om dit samen met onze beginnende puber te doen. 

2. Het is lang geleden dat ik zo weinig paracetamol heb geslikt. Ik schrik er eigenlijk van hoe zwaar het gewone dagelijkse leven dus eigenlijk al voor mijn lijf was. Hoe ik mezelf soms dagen overeind hield met paracetamol-ondersteuning. Nu we al acht weken thuis zitten, kan ik de geslikte paracetamol op één hand tellen. Bizar toch?

3. Super trots ben ik op Sebastiaan. Met een eigen zaak in de horeca, hadden we al snel een groot probleem. Maar hij is de man er niet naar om thuis te gaan zitten afwachten en werkt nu al weken in de (buiten) schoonmaak. Zonder zeuren heeft hij zijn schouders eronder gezet. Zo trots op jou lief!

4. Hoewel de pre-puber en ik normaal best al wat kunnen botsen, gaat het de afgelopen weken wonderbaarlijk goed. Vic heeft zo'n groot aanpassingsvermogen en we bewegen ons als een soort yin-en-yang door het huis samen. Inmiddels zou Yin wel weer eens wat eigen ruimte willen hebben (…) en is het goed voor Yang dat de scholen weer gaan beginnen. ;) Vastgeplakt blijven aan zijn moeder is ook niet goed voor zijn ontwikkeling!

Overigens bleek na het nemen van deze foto dat ik met mijn billen in de brandnetels zat en dat brandnetels dus echt wel door je broek heen branden. Ik heb er nog de hele avond jeuk van gehad... :) Ook Vic had met zijn hand de brandnetels geraakt, maar die hebben we kunnen 'blussen' met de dovenetel plant die er naast groeide. Maar om die nu over je billen te gaan wrijven..?? :)

5. Het is bijzonder hoe de dagen voorbij vliegen. En als je me einde van de dag vraagt wat ik heb gedaan, ik je eigenlijk het antwoord schuldig moet blijven. De uren, dagen en weken vliegen. Nog steeds zijn niet alle klusjes gedaan en nog steeds kunnen we samen dingen verzinnen om de tijd mee te dooien. Hoe heerlijk is het dat er weinig verveelmomenten zijn en het thuis zijn goed voelt.

De liefde vind ik (behalve thuis bij mijn gezin) tegenwoordig dus vooral in de natuur of in voorwerpen in huis. Kijk maar.

We koken of bakken vaker een eitje bij de lunch. Dat eet ik dan heerlijk in de tuin op en zie dan opeens dit.
Sowieso gaat er een hoop aan koek en snoep aan gezelligheid doorheen...

 In dit mierenhoopje bij ons in de tuin zie ik dan toch iets liefdevols...

Nu niemand ons meer mag en kan komen helpen in huis, moet ik toch echt meer zelf aan de huishoudelijke bak. Ik zie het dan maar als een training. 

Hier direct ook een inkijkje in ons huis. Als je goed oplet zie je Vic aan tafel zijn schoolwerk maken.

Kortom; naast alle nadelen van deze periode, zijn er ook een heleboel lichtpuntjes. Vertel eens..., wat zijn jouw lichtpuntjes in deze periode?