Gewoon door en de kracht van liefde -148

De dagen rijgen zich aaneen.

Van weer een wasje draaien, naar de vaatwasser uitruimen, naar weer een training buiten of via YouTube.
Via weer niks nieuws te melden hebben tijdens het avondeten, naar videobellen met lieve mensen en weer alle rommel in huis opruimen.

Maar ook naar lange fietstochten, inmiddels samen met vriendinnen (één tegelijk..).
Het kassengebied verkennen in onze woonplaats. Verse (en de allerlekkerste ooit!) aardbeitjes kopen bij de kweker, komkommers die je voor vijftig cent bij een stalletje weg trekt en prachtige bloemen en planten, zo langs de kant van de weg te koop.

We maken er gewoon wat van. En als je de winkels niet meer in mag, kun je tegenwoordig natuurlijk alles online kopen. Zo kwam ik (via het televisieprogramma Dragons' Den) terecht bij deze geweldige waterflesjes met medicijndoosje er op geklikt. Een sympathieke ondernemer met een geweldig product. Ik heb er direct twee besteld.

Nu nog zorgen dat ik ook vaker het huis uit mag, zodat ik ze ook nog kan gaan gebruiken ;).

Zoals ik in mijn vorige bericht al schreef, groeit Vic hard. We gingen nu eens echt meten en wat zagen we....?

Het is zover. Hij is EVEN GROOT!!! Waaaaaaaaaaaaaaaah!!!

Mijn gehaakte deken maakte ik af. Eind februari begon ik er mee en nu iets meer dan twee maanden later, ligt er een vrolijke, twee meter lange 'bonte-restjes-deken' klaar. Dat is echt heel snel!

De foto is niet geweldig en de lengte kun je er niet op zien, maar het gaat om het idee. We noemen de deken soms gekscherend de 'corona-deken'. 

We redden ons dus nog prima zo thuis. Wel met de nodige piekermomenten en reserves, zoals ik al eerder schreef, maar gelukkig nog zonder zieke (corona) mensen in onze omgeving. En dat hopen we uiteraard zo te houden! 

Dus lummelen we door. Vervelen we ons soms even. Balen we weleens van de situatie zoals deze is. Maar proberen we, zoals altijd, vooral ook te genieten van alles wat op ons pad komt. Kijken we op welke manier het wel goed voelt om te versoepelen zonder te veel risico's te lopen. En proberen we een zo-normaal-mogelijk-leven te leiden in deze niet normale tijd. 

Mijn groene vingers zijn niet zo groen als die van mijn vader, tot zijn grote ergernis. Mijn waterbeleid in de achtertuin is er één van 'geen beleid', maar met de paar planten binnen doe ik beter mijn best. Ik ben met veel succes mijn pannenkoekenplant aan het stekken en zorg ook liefdevol voor de andere kamerplanten. Kijk maar: