Gewoon Mara!

In de herfstvakantie van Vic stond er een controle bij de oncoloog gepland. Deze was, vanwege de hoge druk op de zorg en mijn angst om covid op te lopen in het ziekenhuis, al twee keer verzet. De derde keer was ik vergeten om van te voren bloed te prikken, dus dit was de vierde poging om elkaar te spreken.  Op dinsdag belde ik met de poli om te vragen of het echt verantwoord was om naar de poli te komen. Ik legde uit over mijn kwetsbaarheid, de angst voor Covid en het hebben van een longziekte. Er werd echter duidelijk aangegeven dat de oncoloog mij beslist wilde zien en dat het zeker verantwoord was om te komen. Ik combineerde de vrijdagafspraak met het inleveren van 24-uurs urine en het doorspuiten van mijn PAC.  Op donderdagochtend begon ik dus al met het verzamelen van de urine. Bah, stom klusje altijd om dat 24 uur op te moeten vangen. Er mag geen druppel verloren gaan, dus je durft de hele dag nergens naar toe. Niet dat we nu zoveel weg gaan, maar een plasje in de vrije natuur ti

Vic heeft op dit moment lekker vakantie. Maar eigenlijk ziet deze vakantie er natuurlijk hetzelfde uit als alle vorige vakanties. We zitten voornamelijk thuis. 'Wie niet?', zou ik bijna willen zeggen. Maar ook ik weet natuurlijk dat een hoop mensen een loopje nemen met de maatregelen.  Wij maken er weer wat van deze dagen. We kijken naar leuke films op Netflix of programma's die we hadden opgenomen maar nog geen tijd voor hadden gehad om terug te kijken. Ook sliepen we samen weer een nachtje in de woonkamer. En uiteraard gaan we op de mooie dagen er op uit en combineren we het met geocachen.  Dinsdag spraken we 'halverwege' met oma af en namen haar ook mee op een geocache-wandeling. Een mooie manier om elkaar toch te kunnen zien en even bij te kletsen. We gingen via het schattige dorpje Haarzuilens naar een natuurgebied in de buurt. Vic probeerde oma te leren hoe ze de steentjes over het water kon laten scheren.  Op social media zie ik allerlei foto's van pracht

Tien dagen geleden zou ik op bezoek gaan bij een fijne vriendin. Ze is net verhuisd, wilde haar prachtige paleis aan me laten zien en had buiten een plekje gecreëerd waar we op gepaste afstand konden bijkletsen.  In mijn geweldige Aygo reed ik over de A12 haar kant op. Ongeveer twee kilometer voor de te nemen afslag hoorde ik opeens twee harde knallen. Het leek alsof er iets knoerthard op mijn dak viel, maar ik zag in mijn achteruitkijkspiegel niks op de weg vallen. Vervolgens trok mijn stuur opeens en voelde ik het.... ' oh neeeeeeeee, volgens mij rij ik op mijn velg'. Met 110 km/uur ging ik snel van de derde rijbaan naar de vluchtstrook en wist daar gelukkig mijn auto tot stilstand te brengen. Het regende en het waaide en ik stond met natgewassen haren langs de snelweg terwijl er vier banen aan auto's aan me voorbij raasden. Net uitgestapt bleek mijn gevoel waarheid: mijn band was volledig plat. Nog voordat ik de pechhulp had kunnen bellen, stopte de politie achter me. De

Mijn eerste poli-controle op de longafdeling (april 2020) gedurende deze covid-periode, werd een telefonische controle. In juli mocht ik wel op de poli komen en hoewel ik een klein beetje minder blies, maakten we ons geen zorgen. Afgelopen week mocht ik opnieuw naar de poli voor controle. Mijn afspraak ging gelukkig gewoon door en ik vertrouw op mijn CF-team voor het inschatten van de gevaren voor mij. Omdat ik binnenkort ook naar de oncoloog moet (deze afspraak is vanwege Covid al twee keer verzet en ik vrees nu voor een derde keer), moest ik bloed laten prikken. De longpoli sloot hier graag bij aan en zo moesten er dertien (...) buisjes bloed getapt worden.  Het blazen van de longfunctie verliep weer net wat minder soepel en weer leverde ik twee procentpuntjes in. Het is allemaal niet ernstig en we maken ons ook nog geen zorgen, maar ik vind het wel jammer dat ik de laatste twee keren net wat ingeleverd heb. Ook merk ik dat ik vaker naar een extra pufje grijp en een paracetamolletje

De dagen worden natter en kouder. En steeds meer zit ik binnen.  Iedereen natuurlijk. Dat snap ik best! En waar het aan de ene kant heerlijk is om lang in je huispak met je fleecedeken op de bank te hangen, de kaarsjes 's avonds weer aan te steken en alle leuke televisieprogramma's te kijken die nu op televisie zijn, wordt het op sociaal vlak steeds treuriger.  Met de toegenomen COVID-positieven in Nederland, de nieuwe adviezen van de  NCFS , het woonachtig zijn in de regio Rotterdam Rijnmond en toch ook wel de weer wat toegenomen angst om geïnfecteerd te raken, maken het leven saai en soms zelfs wat eenzaam.  Geen praatje op het werk als je in zelfisolatie zit (en niet meer kan werken..., maar dat terzijde), geen praatje in de sportschool omdat ik daar niet naar toe mag, niet naar een restaurant alhoewel dat normaal altijd echt ons uitje is en zelfs het bezoeken van vrienden en familie wordt steeds lastiger nu dit niet echt meer buiten kan. Gelukkig komt er einde van de week e