Gewoon stomme vooroordelen en KVL -263

'Mag ik jou wat vragen?' De oudere heer in de sportschool kijkt me vragend aan. 'Ik heb het idee dat jij de laatste tijd veel minder hoest tijdens het trainen. Is dat ook zo? Gaat het gewoon beter met je of heb je soms andere medicijnen?'. ('Wat leuk dat hij het vraagt en hoe bijzonder dat het hem opvalt', denk ik in gedachten) 'Nou dat zou wel kunnen kloppen', antwoord ik hem dan ook. Ik leg uit dat ik sinds een jaar andere, veelbelovende medicatie gebruik en ik sindsdien minder sputum heb en dus ook minder hoest. 'Voorheen had ik vaak meerdere keren tijdens een training een flinke hoestbui en nu is het er vaak nog maar één', zeg ik trots. 'Ja dat viel me al op', antwoordt hij bevestigend. 'Ik vond het altijd zo vervelend dat anderen dan zeiden dat die vrouw eens wat minder moest roken', voegt hij toe. Ik bedank hem voor zijn opmerkzaamheid en loop met enige trots door na het korte gesprek. Hoe leuk dat een bijna wildvreemde dit opmerkt.

Pas als ik naar mijn auto loop, realiseer ik me ook zijn andere opmerking ('die vrouw moet eens wat minder roken'). Wat gek dat dit wordt gezegd in de sportschool. Het is toch duidelijk zichtbaar dat ik met een zuurstoffles train en desondanks naar adem aan het happen ben. Denken mensen dan echt dat dit komt doordat ik rook of gerookt heb? 

Omdat ik nog een boodschapje nodig heb, rij ik direct door naar het dorp. Op de invalidenparkeerplek staat in het midden een man op zijn mobieltje te kijken. Hij kijkt verstoord op als ik aangeef mijn auto daar te willen parkeren. Als ik uitstap kijkt de man mij met arrogante blik aan en zegt 'zo, jij stapt makkelijk uit'. Mijn haren gaan direct rechtop staan, 'rustig blijven..' denk ik in mijn hoofd. 'Dat klopt', antwoord ik dan ook zo kalm mogelijk.

'Weet je wel dat je op een invalidenplek staat', zegt de man enigszins hautain. 'Dat weet ik', is mijn antwoord. Vliegensvlug verzin ik in mijn hoofd wat ik nu wil; het laten gaan of... 'Soms kun je aan de buitenkant niet zien wat iemand mankeert', zeg ik dan toch. 'Dan is het maar beter dat ik het zeg toch?', kaatst hij terug. 'En waarom is dat dan beter?', vraag ik hem. 'Ik vraag het dus ook als mensen hier niet mogen parkeren, dan kan ik het dus maar beter zeggen', zegt hij. 'Dat vind ik eigenlijk niet. U vult voor mij in dat ik er geen recht op heb', zeg ik terwijl mijn hart in mijn keel klopt. Wat een vervelende man!

'Ik vind dat ik dat gewoon mag zeggen', probeert hij nogmaals met geïrriteerde stem. Ook ik trek het gesprek steeds slechter. 'Het is voor mij heel vervelend als ik er iedere keer op wordt aangesproken en verantwoording af moet leggen terwijl ik er gewoon recht op heb'. Ik blijf maar proberen om mijn boodschap duidelijk te maken, maar die maakt zichtbaar weinig indruk.

'Moet ik het dan wel of niet zeggen', stelt de man zichzelf een retorische vraag zonder een echt vraagteken erbij te vermelden. 'Dat laat ik aan jou over'  en ik verlaat zwaar geïrriteerd het gesprek. 

Wat een ezel! Ik zou wensen dat anderen eerst eens nadenken voordat ze zulke opmerkingen maken. Je kunt immers niet aan iedereen zien waarom ze een (fysieke) beperking hebben. Daarnaast is het de toon die de muziek maakt. Door echte interesse te tonen of eerlijke vragen te stellen, kun je achter dezelfde informatie komen. Nu werd ik direct weg gezet net zoals het voorval toen in 2019. Ik mag dus niet lachend kijken als ik uit de auto stap en ik mag ook niet makkelijk uit mijn auto stappen. Bah, bah, BAH!