Dagje uit.
Daar ging ik, voor een dagje MDS (Multi Disciplinair Spreekuur) naar Utrecht. Om zes uur de wekker gezet (jeetje.., wat vroeg), om zeven uur in de auto om me op tijd te melden voor de longfunctie van negen uur. Jullie mogen één keer raden wie mijn longfunctie ging begeleiden.... :) Inderdaad!!!
De.
Autist.
Het kostte best wat moeite om te blazen en het leek voor even, heel even, of de autist dat begreep.
Hij: 'Je hebt het zwaar vandaag'.
Ik: 'Inderdaad' (*hee, heeft hij toch enig empathisch vermogen???*)
Hij: 'Ik heb het ook zwaar vandaag'.
Ik: 'Oh, waarom??' (*toch niet...*, het was gewoon een inleiding voor een lang verhaal over)
Hij: 'Ik ging vanochtend bijna twee keer onderuit omdat het zo glad was' , met het daaropvolgende verhaal.
De rest van de verhalen (diverse uiteenzettingen over zijn niet-bruisende leven) laat ik maar even voor wat ze waren.
Mijn Fev1 was even goed, of eigenlijk dus even slecht, als de laatste keer dat ik blies. Dat is nog steeds tien procent onder de geblazen Fev1 van einde zomer. Balen!
Na de longverpleegkundige, sprak ik de longarts. Mijn klachten (meer hoesten, waardoor overgeven en verhoging tegen koorts aan en dagelijkse middagdutjes) in combinatie met de niet toegenomen longfunctie, lijken er op te wijzen dat de infectie nog niet goed onder controle is. Ik heb daarom weer een orale kuur voorgescheven gekregen voor de komende drie weken. Afwachten en duimen maar weer.
Vervolgens nog gesproken met de diëtiste, maatschappelijk werkster en fysiotherapeut waar ik me zelf bijna onder de inspanningstest vandaan kletste! Ik had een leuk gesprek met hem over het nut van sporten en hoe ik dit weer op kan pakken zodra Vic naar school gaat. Hierdoor vergat hij de tijd en kon de shuttle run test helaas ;) niet meer gelopen worden. We namen afscheid van elkaar (de fysio en ik dus) en ik ging verder voor het bloedonderzoek en de thoraxfoto.
Helaas stond de fysio me daar op te wachten. Hij had er toch geen goed gevoel bij dat ik de test niet gelopen had en of ik dat de volgende keer dan maar wilde doen...
Ik ben nu vooral moe. Ik was, nadat ik nog langs de apotheek reed, om kwart over vijf thuis. Dat was tien uur nadat ik vertrokken was van huis.
Je moet wat over hebben voor zo'n dagje uit.
De.
Autist.
Het kostte best wat moeite om te blazen en het leek voor even, heel even, of de autist dat begreep.
Hij: 'Je hebt het zwaar vandaag'.
Ik: 'Inderdaad' (*hee, heeft hij toch enig empathisch vermogen???*)
Hij: 'Ik heb het ook zwaar vandaag'.
Ik: 'Oh, waarom??' (*toch niet...*, het was gewoon een inleiding voor een lang verhaal over)
Hij: 'Ik ging vanochtend bijna twee keer onderuit omdat het zo glad was' , met het daaropvolgende verhaal.
De rest van de verhalen (diverse uiteenzettingen over zijn niet-bruisende leven) laat ik maar even voor wat ze waren.
Mijn Fev1 was even goed, of eigenlijk dus even slecht, als de laatste keer dat ik blies. Dat is nog steeds tien procent onder de geblazen Fev1 van einde zomer. Balen!
Na de longverpleegkundige, sprak ik de longarts. Mijn klachten (meer hoesten, waardoor overgeven en verhoging tegen koorts aan en dagelijkse middagdutjes) in combinatie met de niet toegenomen longfunctie, lijken er op te wijzen dat de infectie nog niet goed onder controle is. Ik heb daarom weer een orale kuur voorgescheven gekregen voor de komende drie weken. Afwachten en duimen maar weer.
Vervolgens nog gesproken met de diëtiste, maatschappelijk werkster en fysiotherapeut waar ik me zelf bijna onder de inspanningstest vandaan kletste! Ik had een leuk gesprek met hem over het nut van sporten en hoe ik dit weer op kan pakken zodra Vic naar school gaat. Hierdoor vergat hij de tijd en kon de shuttle run test helaas ;) niet meer gelopen worden. We namen afscheid van elkaar (de fysio en ik dus) en ik ging verder voor het bloedonderzoek en de thoraxfoto.
Helaas stond de fysio me daar op te wachten. Hij had er toch geen goed gevoel bij dat ik de test niet gelopen had en of ik dat de volgende keer dan maar wilde doen...
Ik ben nu vooral moe. Ik was, nadat ik nog langs de apotheek reed, om kwart over vijf thuis. Dat was tien uur nadat ik vertrokken was van huis.
Je moet wat over hebben voor zo'n dagje uit.
Lak aan de statistiek, maar dat je je ook niet lekker voelt is gewoon balen!!! Ik duim dat de orale kuur de controle gaat krijgen!
BeantwoordenVerwijderenkus!
Kan me leukere dagjes uit bedenken... Hopelijk lekker genieten met kerst van elkaar en de mooi versierde bomen!!!
BeantwoordenVerwijderenX
E.
Het zit er in ieder geval weer op joh! Echt vreselijk lang zo'n dag vind ik altijd. Ik doe die shuttle test al jaren niet meer...heb er zelf niets aan, dus waarom zou ik dat doen, denk ik dan. Maar dat mag iedereen natuurlijk zelf weten.
BeantwoordenVerwijderenHopelijk helpt je kuurtje! Groetjes, Petra
helse dagjes....t zit er gelukkig weer op.
BeantwoordenVerwijderenHopelijk helpt t kuurtje je .....
Persoonlijk vind ik die lange dagen echt een aanslag op je lichaam, mag van mij best wat meer verdeeld worden :-)
BeantwoordenVerwijderenSucces met je kuur, hoop dat ie goed aanslaat!
Liefs Sandy
Tjonge, wat een dag. En wat zul je moe geweest zijn meid. 'k Vind het van de zotte dat ze daar niet wat beter over nadenken.
BeantwoordenVerwijderenIk had afgelopen woensdag eigenlijk ook zo'n vol programma, maar heb heel kordaat gezegd dat ik het té veel vond. Wat heb je er immers aan om daarna dágen op de bank te moeten liggen bijkomen? En dat met die gezellige dagen voor de deur.
Ik kan me je aversie van die shuttletest goed voorstellen; ik mag hem *zucht* volgende keer ook weer lopen (mijn longarts begon gewoon te giechelen omdat hij weet dat ik er zo'n hekel aan heb....:-()
'k Wens je veel toi, toi, toi met de orale a.b-kuur. Dat die tóch maar flink gaat aanslaan.
Geniet van de feestdagen meid.
Have a great christmas.
zoen vanuit Drenthe. X
Alie