Gewoon Mara!

Om zes uur ging de wekker... Op naar het ziekenhuis voor de operatie van het liesbreukje van Vic. Uiteraard hadden we hem goed voorbereid op de operatie. Vic vindt het heel prettig om duidelijk te weten wat er gaat gebeuren. Vooral eerlijk zijn, werkt het beste voor hem. Tijdens mijn opleiding heb ik een jaar stage gelopen in een ziekenhuis als pedagogisch medewerker (tja, dat dat kon met mijn CF..), dus ervaring genoeg om kinderen voor te bereiden. Ook is het ziekenhuis geen onbekend terrein voor Vic. Als ik hem bijvoorbeeld uitleg dat er een infuusje zal worden geprikt, weet hij precies wat een infuus is. Hij kwam dan ook vol enthousiasme uit bed. In het donker liepen we, samen met aap en giraf, het ziekenhuis in. De zuster was helemaal verbaasd dat Vic alles over zich heen liet komen. Het operatiehemd was wel erg groot en het preventief zetten van de zetpil toch echt minder leuk, maar verder verliep alles met groot gemak. Vic was als eerste aan de beurt. We hadden besloten dat pa

Gisteren was het zover: onze grote, kleine jongen ging wennen op de basisschool. De avond van te voren had ik zijn rugzakje klaar gelegd, appeltje erbij, pakjes appelsap en zijn nieuwe broodbakje. Toen ik 'sochtends op zijn kamer kwam lag hij nog heerlijk te slapen; met zijn prachtige pure gezichtje, zijn lange wimpers en aap in zijn armen. Mijn kleine mannetje die nu al zo groot was dat hij vandaag naar school ging. Ik maakte hem wakker en het eerste wat hij zei was: 'joepie, ik mag vandaag naar school!'. Het was even wennen dat hij geen televisie mocht kijken (dat mag normaal op de kinderdagverblijf-dagen), maar de Donald Duckjes waren toch ook wel erg leuk om doorheen te bladeren bij zijn boterham. Hoewel ik dacht dat ik alles goed getimed had, kwamen we net op tijd aan bij zijn nieuwe school (voortaan toch eerder weg!). Het bleek die ochtend 'inloop' te zijn, hetgeen betekende dat ouders de klas in mochten en een tijdje bij hun kind mogen kijken. Vic werd aa

Wees eens eerlijk. Kijk eens goed. Hoeveel weken zou je me geven? Zestien weken zwangerschap, twintig misschien? Al ruim twee weken loop ik er zo bij, 's avonds ben ik op mijn 'best'. Ik barst uit mijn voegen! Het is dus wel duidelijk waarom ik volgende week naar de maag-lever-darm-specialist moet...

Gedachteloos begon ik gisteren aan het nieuwe boek wat die dag bezorgd was. Heerlijk nog even wat lezen voor het slapen gaan, mijn gedachten verzetten, om daarna heerlijk weg te kunnen zakken in een diepe slaap (hetgeen sinds het stoppen met de kuur ook weer veel beter lukt!). Ik las en ik las en het lukte me niet het boek weg te leggen. Na een half uur dwong ik mezelf er toch toe. Morgen zou er immers weer een nieuwe dag zijn. Het werd een nacht van niks! De gedachten dreven in het rond, maakten me onrustig, hielden me wakker. Misschien toch niet helemaal het juiste boek gekozen, begreep ik opeens. Ik kan soms zo heerlijk naïef in het leven staan... :) Eerder las ik het boek Ademloos van Kim Moelands . Kim is een CF-collega en haar boek was prachtig maar confronterend. Nu is er een nieuw boek van haar uit; Grenzeloos. Het vertelt over haar strijd en over de nieuwe longen die zij uiteindelijk kreeg. De hoofdstukken die ik gister las, waren vooral confronterend. Het vertelt over ha

Vorige week had ik het er toevallig met Sebastiaan over: hoe goed het voor mij was geweest dat ik in 2011 de 'I outrun CF' had meegelopen. Na maanden (soms letterlijk) lam geslagen te zijn geweest door de CF en na maanden onrust in mijn hoofd te hebben gehad door de CF, besloot ik middels de loop een vuist te maken tegen CF. Ik zou het leven weer in eigen handen nemen. Dat ik drie weken daarna werd opgenomen, voelde niet meer als falen. Mijn deelname had me een enorme energieboost gegeven. Miss Piggy kondigde aan dat er dit jaar opnieuw een 'I outrun CF-loop'  plaats gaat vinden. Helaas, helaas kan ik dit jaar niet meedoen. We hebben al een andere, belangrijke afspraak staan. Jammer, ik had er graag weer gestaan met alle CF-collegae op zo'n heerlijke plek als Scheveningen. Het is prachtig om te zien dat er zo veel leuke, inspirerende initiatieven zijn in de strijd tegen CF. Ik denk bijvoorbeeld aan Aap in Actie in samenwerking met De Verrassingstas  (ook Vic

Over een maand wordt kleine Vic alweer vier jaar oud...VIER JAAR OUD!!! Natuurlijk weet ik nog als de dag van gisteren dat hij geboren werd, dat kleine menneke dat tegen me aan lag en ik nooit meer los wilde laten. De uren dat ik met hem op de bank zat en stiekem ook zelf even in slaap viel. De heerlijke geluidjes die uit zijn kamer klonken, toen hij zijn stem ging ontdekken. Het genieten van het badderen in de tummy tub en het huilen als hij er weer uit moest. De groei in het contact en zijn eerste woordjes. Het bananenhapje dat hij kreeg voor de eerste keer. Het draaien, kruipen en lopen wat hij maar niet onder de knie kreeg. Zijn eerste verjaardag die mij geheel overweldigde en hem ook. De keer dat hij een hele mango op at. De kippetjes ('pitties') op vakantie waar hij vrolijk achteraan kroop. Het trotse gezichtje toen hij los kon lopen. Het genieten van het spelen met zijn vriendjes. De mening die er kwam over de te dragen kleding. De eerste keer dat hij poppetjes ging te