Gewoon trots!

Om zes uur ging de wekker... Op naar het ziekenhuis voor de operatie van het liesbreukje van Vic. Uiteraard hadden we hem goed voorbereid op de operatie. Vic vindt het heel prettig om duidelijk te weten wat er gaat gebeuren. Vooral eerlijk zijn, werkt het beste voor hem. Tijdens mijn opleiding heb ik een jaar stage gelopen in een ziekenhuis als pedagogisch medewerker (tja, dat dat kon met mijn CF..), dus ervaring genoeg om kinderen voor te bereiden. Ook is het ziekenhuis geen onbekend terrein voor Vic. Als ik hem bijvoorbeeld uitleg dat er een infuusje zal worden geprikt, weet hij precies wat een infuus is.

Hij kwam dan ook vol enthousiasme uit bed. In het donker liepen we, samen met aap en giraf, het ziekenhuis in. De zuster was helemaal verbaasd dat Vic alles over zich heen liet komen. Het operatiehemd was wel erg groot en het preventief zetten van de zetpil toch echt minder leuk, maar verder verliep alles met groot gemak.
Vic was als eerste aan de beurt. We hadden besloten dat papa met hem mee zou gaan de OK in. Ik hoorde dat Vic het daar geweldig heeft gedaan. Het prikken van het infuusje was toch wel pijnlijk ondanks de 'toverzalf' en mislukte helaas. Dus toch met een kapje onder zeil. Dit deed hij ontzettend goed. De anesthesist en pedagogisch medewerkster waren ook verbaasd over dit kleine mannetje die zo ontzettend dapper was.

Na drie kwartier was de operatie voorbij en geslaagd! Wel was er nog veel groen slijm bij hem weg gezogen en werd ons geadviseerd een ab-kuurtje aan te vragen om longontsteking te voorkomen.
Het eerste uurtje was hij wat van slag en mocht ik niet van zijn zijde wijken. Daarna at hij drie (!!) beschuiten en wilde hij naar de spelkamer. Vijf uurtjes na binnenkomst waren we thuis.
Alsof er niets gebeurd was, vroeg hij om allerlei lekkers en dat mag natuurlijk op een dag als vandaag! Ongelooflijk hoe snel hij herstelt. We gooiden al weer over met een ballon, hij liep de trap op en keek de hele middag heerlijk televisie.

Ook vandaag houden we nog een televisie-dagje. Maar als je goed kijkt naar Vic, lijkt het alsof er gisteren niets is gebeurd! Slechts de hechtingen, pleisters en zetpillen die we vandaag nog moeten geven, herinneren ons aan de liesbreuk-operatie van gisteren.
Wat een grote kanjer is ons ventje! Wat ben ik trots op hem!