Gewoon Mara!

Het is weer even flink wennen. Voor mij dan, hè? Vorige week maandag begon de school van Vic weer. Vic vond het allemaal wel best. Hij stond weer met al zijn vrolijkheid in alle vroegte naast zijn bed, gaf de juf een handje en startte met zijn nieuwe schooljaar als kleuter van groep één. Om kwart over drie kwam hij weer veel trots naar buiten met zijn beste vriendje en de vraag of het vriendje 'alsjeblieft, als-je-blieft' bij hem mocht blijven spelen. Halverwege de week kwam ik mezelf tegen; zo ontzettend moe! Iedere ochtend gaat de wekker weer om kwart over zeven en hoe vroeg ik ook naar bed ga, ik ben gewoon nog moe bij het opstaan. Dan moet ik natuurlijk drie keer per week naar de sportschool. Wilde Vic opeens steeds op de fiets naar school (En dat gun ik hem zo enorm, omdat hij zo trots en blij is als hij zelf mag fietsen. Echter ik moet natuurlijk nog een extra keer terug en heen.). Zijn er kleine huishoudelijke klusjes die ik zelf moet doen (de wassen, de vaatwasser ui

Ik mocht weer langs komen, 'slechts op bezoek', controle in het AZU. Ook dit keer was de start van de dag bij de longfunctie-poli. En wie ontving mij daar natuurlijk met open armen? Hahahahaha. De Autist! Vol goede moed nam ik plaats, immers: wie is er al vier maanden lang keihard aan het trainen? IK natuurlijk! De fysio had gezegd dat ze hoge verwachtingen had van mijn te blazen longfunctie en ook de AZU-fysio had destijds gezegd dat het vele sporten een positieve invloed zou hebben op mijn longfunctie. Ik blies drie procent meer. En in eerste instantie was dat, eerlijk gezegd, een teleurstelling. Mijn longen voelen namelijk rustiger, zelfs wat ruimer. Ik train me een ongeluk en maak nu zo veel keuzes voor mezelf dat ik wetenschappelijk bewijs wil dat ik goed bezig ben! Drie procent kan namelijk het verschil zijn tussen een goede of een slechte dag blazen (dit werd bevestigd door de nurse practioner). Dus leuk, maar blij was ik niet. Dus tweette ik een post, belde en

Toen ik moeder werd, kocht ik al vrij snel een mama-fiets. Ik was voor de zwangerschap in goede conditie, sportte vier keer per week op vrijwillige basis en zag het helemaal voor me hoe ik de polder onveilig zou maken met Vic voorop in het zitje. De werkelijkheid wees echter anders uit. Het ging met mij fysiek steeds slechter en ik werd meer en meer beste vrienden met mijn Twingootje. Fiets roestte weg in ons schuurtje. Zo nu en dan, in een wat rustigere periode, verliet Fiets de schuur. Of als de oma's op kwamen passen/ logeren/ zorgen, werd Fiets opeens dagelijks gebruikt. Omdat ik niet mee kan rennen, leerde Sebastiaan Vic fietsen. Eerst met en vervolgens zonder zijwielen. Vic geniet! Sinds kort kan hij ook op zijn 'grote' fiets fietsen. Samen met papa Sebas maakt hij de buurt onveilig op zijn fiets. Afgelopen weekend fietsten zij samen zelfs ruim een uur door de polder. Maar wat hij het allerliefste wilde, was op zijn fiets naar school. Nu ligt de school van Vic

Ik ging dus uit logeren. Bij mijn zoontje! De voorpret begon al vroeg op de avond. Samen pizza maken en deze heerlijk oppeuzelen bij de televisie. Cars 2 natuurlijk. Dan naar bed. Hij wat later, ik wat eerder dan normaal. Samen tanden poetsen. Samen op mijn matras. Vic leest mij een boek voor (geweldig hoe hij alles onthoudt!) en daarna lees ik hem een boek voor. Dan klinken er nep-windjes en nep-snurkjes uit het bed van Vic. Dolle pret  natuurlijk!  Net voor middernacht word ik wakker. Vic ligt ondersteboven in zijn bed. Zijn prachtige koppie ligt gevaarlijk op de bedrand. Zijn lieve knuistje steekt uit. Zacht vouw ik mijn hand om  de zijne. Ik doe mijn ogen dicht.  Compleet. Gelukkig.

Ja, ja, nog één dan om het af te leren. Een laatste fotootje en dan hou ik (voorlopig) op over onze heerlijke vakantie in Italië. Aankneuteren in het Como-meer Overigens best bijzonder dat wij zoveel foto's van de achterkant maken. Het 'gewone leven' vangt hier weer langzaam aan. Sebastiaan heeft zijn eerste werkdag achter de rug en vanaf volgende week gaat Vic weer naar school. Maar eerst gaat hij nog een nachtje logeren bij opa en oma en mag ik vrijdagnacht bij Vic komen logeren. Ook het fyio-fitnessen heb ik al weer helemaal opgepakt, met wisselend succes. Het zal er wel bij horen. Ik ga in ieder geval trouw drie keer per week naar de sportschool. En verder genieten we gewoon nog steeds heerlijk na van 'la dolce vita' en proberen we dit (uitgeruste) vakantiegevoel zo lang mogelijk vast te houden! 

Een paar dagen voordat we op vakantie gingen, liep het opeens vast. Grrrrrr; dikke file weer in mijn stomme buik. Al weken geen buikpijn meer gehad en nu opeens, vlak voor vertrek, een opgezette buik van jewelste. Ik begon aan de pure lepels Roosvicee-laxo en bezocht het toilet weer zo vaak in de hoop enige verlichting te kunnen krijgen. Het mocht echter niet baten. Dus ging de Roosvicee-laxo en een extra voorraad Movicolon mee op vakantie en kruiste ik mijn vingers in de hoop dat het op vakantie over zou gaan. En hee. Dat ging het! Ik weet niet waarom, ik weet niet hoe, maar na een paar dagen lostte de file in mijn buik zich vanzelf op. Zal het de olijfolie zijn geweest? Voor het eerst nam ik dit jaar, naast de twee tassen medicatie, een extra (preventieve) antibioticakuur mee. De schrik zat er nog goed in na onze vakantie vorig jaar, toen ik in Denemarken een longbloeding kreeg en het daarna al snel weer bergafwaarts ging. Dus zonder overleg met het ziekenhuis, bekeek ik mijn voo

Dus gingen we naar Italië. Omdat het weer in Nederland zo slecht was, besloten we plotsklaps een paar dagen eerder weg te gaan en boekten we op de valreep een prachtig hotel in Trento. Voor een structuurbehoeftig type als ik best even lastig en een heus avontuur. Opeens had ik nog maar twee dagen om alles voor te bereiden. Dinsdagnacht vertrokken we naar Trento. Ik zal nooit meer de prachtige grijns van oor tot oor vergeten op het gezicht van Vic om twee uur 's nachts die uitriep: 'we gaan naar Italië' om vervolgens om half vijf al wakker te worden en te vragen of we er al waren en niet meer te gaan slapen. De eerste dagen genoten we van de plotselinge rust, het prachtige hotel en aten we onze buiken rond bij de meest heerlijke restaurantjes. Chillen in de jacuzzi (Trento) Vervolgens gingen we in het weekend door naar ons huisje aan het Gardameer. We hadden er een prachtig uitzicht en een geweldig zwembad. Het huisje was wat aan de krappe kant, maar prima te doe