Gewoon wennen.
Het is weer even flink wennen. Voor mij dan, hè? Vorige week maandag begon de school van Vic weer. Vic vond het allemaal wel best. Hij stond weer met al zijn vrolijkheid in alle vroegte naast zijn bed, gaf de juf een handje en startte met zijn nieuwe schooljaar als kleuter van groep één.
Om kwart over drie kwam hij weer veel trots naar buiten met zijn beste vriendje en de vraag of het vriendje 'alsjeblieft, als-je-blieft' bij hem mocht blijven spelen.
Halverwege de week kwam ik mezelf tegen; zo ontzettend moe! Iedere ochtend gaat de wekker weer om kwart over zeven en hoe vroeg ik ook naar bed ga, ik ben gewoon nog moe bij het opstaan. Dan moet ik natuurlijk drie keer per week naar de sportschool. Wilde Vic opeens steeds op de fiets naar school (En dat gun ik hem zo enorm, omdat hij zo trots en blij is als hij zelf mag fietsen. Echter ik moet natuurlijk nog een extra keer terug en heen.). Zijn er kleine huishoudelijke klusjes die ik zelf moet doen (de wassen, de vaatwasser uitruimen), ging Sebastiaan weer werken en moest ik dus weer zelf koken en boodschappen doen, had ik een gezellig bakje koffie gepland en begreep ik even niet meer zo goed wanneer ik dan zelf nog naar bed kon gaan voor een middagdutje. Dan nog enige onrust over beslissingen van het UWV (waar ik hier verder even niet op inga) en een bezoek aan het AZU en het feest was compleet.
De eerste schoolweek en mama Mara was al gevloerd!
Deze week probeer ik het dus anders aan te pakken. Dagelijks neem ik de tijd om overdag naar bed te gaan, mijn rust staat voorop. Daarnaast moet de fysiofitness doorgaan en alles wat ik verder nog kan is dan mooi meegenomen. Vanmiddag is Vic uit spelen bij een vriendje van school en dat betekent (door het continu-rooster) een lange dag voor mezelf. Letterlijk en figuurlijk even op adem komen.
Wat een beetje roet in het eten gooit, is een klein griepje. Vic werd verkouden en natuurlijk nam ik dat van het weekend over. Dus nu heb ik een hoofd vol snot, lichte hoofdpijn, (ik denk wat, maar niet gemeten) verhoging en wat meer sputum. Nog meer reden om pas op de plaats te maken dus!
Hopelijk zijn mijn lijf en ik snel weer gewend aan het nieuwe-oude-ritme. Vic heeft er in ieder geval geen problemen mee :).
Om kwart over drie kwam hij weer veel trots naar buiten met zijn beste vriendje en de vraag of het vriendje 'alsjeblieft, als-je-blieft' bij hem mocht blijven spelen.
Halverwege de week kwam ik mezelf tegen; zo ontzettend moe! Iedere ochtend gaat de wekker weer om kwart over zeven en hoe vroeg ik ook naar bed ga, ik ben gewoon nog moe bij het opstaan. Dan moet ik natuurlijk drie keer per week naar de sportschool. Wilde Vic opeens steeds op de fiets naar school (En dat gun ik hem zo enorm, omdat hij zo trots en blij is als hij zelf mag fietsen. Echter ik moet natuurlijk nog een extra keer terug en heen.). Zijn er kleine huishoudelijke klusjes die ik zelf moet doen (de wassen, de vaatwasser uitruimen), ging Sebastiaan weer werken en moest ik dus weer zelf koken en boodschappen doen, had ik een gezellig bakje koffie gepland en begreep ik even niet meer zo goed wanneer ik dan zelf nog naar bed kon gaan voor een middagdutje. Dan nog enige onrust over beslissingen van het UWV (waar ik hier verder even niet op inga) en een bezoek aan het AZU en het feest was compleet.
De eerste schoolweek en mama Mara was al gevloerd!
Deze week probeer ik het dus anders aan te pakken. Dagelijks neem ik de tijd om overdag naar bed te gaan, mijn rust staat voorop. Daarnaast moet de fysiofitness doorgaan en alles wat ik verder nog kan is dan mooi meegenomen. Vanmiddag is Vic uit spelen bij een vriendje van school en dat betekent (door het continu-rooster) een lange dag voor mezelf. Letterlijk en figuurlijk even op adem komen.
Wat een beetje roet in het eten gooit, is een klein griepje. Vic werd verkouden en natuurlijk nam ik dat van het weekend over. Dus nu heb ik een hoofd vol snot, lichte hoofdpijn, (ik denk wat, maar niet gemeten) verhoging en wat meer sputum. Nog meer reden om pas op de plaats te maken dus!
Hopelijk zijn mijn lijf en ik snel weer gewend aan het nieuwe-oude-ritme. Vic heeft er in ieder geval geen problemen mee :).
Ik hoop dat je snel een fiets met trapondersteuning krijgt/koopt; fietsen naar school is helemaal leuk!
BeantwoordenVerwijderenOch meid, dat is ook wat. Niet leuk dus.
BeantwoordenVerwijderenHopelijk zet dit griepje, met de nodige gevolgen, niet door en voel je je gauw weer wat beter. En wat is het moeilijk om keuzes te maken hè?? Ik ondervind het zelf ook regelmatig, maar dan heb jij ook nog eens een klein manneke waar je rekening mee moet houden.
Misschien dat een fiets met trapondersteuning indd een goed idee is??
Beterschap meid. En kalm aan doen hoor.
Liefs