Gewoon bellisima - II

Een paar dagen voordat we op vakantie gingen, liep het opeens vast. Grrrrrr; dikke file weer in mijn stomme buik. Al weken geen buikpijn meer gehad en nu opeens, vlak voor vertrek, een opgezette buik van jewelste. Ik begon aan de pure lepels Roosvicee-laxo en bezocht het toilet weer zo vaak in de hoop enige verlichting te kunnen krijgen. Het mocht echter niet baten.
Dus ging de Roosvicee-laxo en een extra voorraad Movicolon mee op vakantie en kruiste ik mijn vingers in de hoop dat het op vakantie over zou gaan. En hee. Dat ging het!
Ik weet niet waarom, ik weet niet hoe, maar na een paar dagen lostte de file in mijn buik zich vanzelf op. Zal het de olijfolie zijn geweest?

Voor het eerst nam ik dit jaar, naast de twee tassen medicatie, een extra (preventieve) antibioticakuur mee. De schrik zat er nog goed in na onze vakantie vorig jaar, toen ik in Denemarken een longbloeding kreeg en het daarna al snel weer bergafwaarts ging. Dus zonder overleg met het ziekenhuis, bekeek ik mijn voorraad medicatie op zolder (ik zou een kleine 'Albert-teek', zoals Vic zegt, kunnen beginnen) en stopte snel een extra kuur in de kast voor je-weet-maar-nooit.

Maar je-weet-maar-nooit kwam niet voorbij! De doosjes bleven netjes in de tas zitten en gingen uiteindelijk weer net zo netjes mee naar huis en terug naar zolder.
De fysieke vakantie-beperkingen waren dit jaar dus heel goed te doen! Natuurlijk hadden we een tempo van niks en deden we ook niks (behalve eten, veel eten, en op het strandje rondhangen), maar het was zo fijn dat ik niet teleurgesteld werd door mijn lijf. De beperkingen waren voorspelbaar.
We hadden expres appartementen geboekt op de begane grond, zodat ik geen trappen hoefde te lopen (killing!).

Vanwege onze hobby geocaching (en omdat er twee oude forten stonden) gingen we twee keer bergopwaarts. Dat is iets wat ik nog steeds niet kan! Hoewel het gewone looppaden waren, kan ik met mijn longen niet meer stijgen. Lieve Vic rende voorop en kwam mij, zo lief, steeds ophalen.

De weg naar Forte di Fuentes

Met zijn kleine handje in de mijne en de vraag of hij een beetje zachter of juist harder moest lopen, zorgde hij zo lief voor me. Met de nodige onderbrekingen, hoestbuien en flinke ademteugen, kwam ik boven.

Wat ik me, gek genoeg, realiseerde (het volgende is mogelijk wat wazig) is dat ik 'op mijn longen' naar boven loop. Ik vergeet dat ik mijn beenspieren moet inzetten en niet op een soort uithoudinsgvermogen en laatste lucht moet gaan lopen. Opeens begreep ik ook waarom ik dus mijn beenspieren moet trainen tijdens de fysiofitness (laat gevallen kwartje dus). Helaas kwam dit inzicht ook pas aan het einde van de vakantie, dus of ik het ook kan toepassen is nog niet helemaal duidelijk :).