Gewoon weg!

Ik reed door Frankrijk. Op weg naar Italië.
In de auto twee slapende mannen, mijn slapende mannen.

Des te langer ik het gaspedaal indrukte, des te meer er even een gevoel van vrijheid over me heen kwam.
Ik reed weg.
Weg van de kanker.
Weg van de CF.

Voor het eerst sinds de afgelopen hectische weken, leek het er op dat ik de route bepaalde.
Dat ik het stuur letterlijk en figuurlijk weer even in handen had.

Ik keek naar rechts.
Mijn mooie, krachtige vent lag te slapen.
'ik wil echt nog zoveel mooie jaren met elkaar door brengen' dacht ik.
Hij kon nog net een snurkje onderdrukken...

Via mijn achteruitkijkspiegel zag ik onze prachtige zoon.
'mooi, mooi ventje, wat geef jij een hoop liefde en energie.
En wat verdien jij een hoop liefde en energie!' . Zei ik dat nu hardop?
Zijn mondje stond open en op zijn wang was het glazuur nog zichtbaar van de donut die hij gegeten had.

Ik focuste me weer op de weg en kon voor even vooral heel tevreden zijn met wat ik WEL heb!

(inmiddels zijn we al weer anderhalve dag in Toscane en het is heerlijk hier!)