Gewoon Mara!

En dan gaat het 'normale leven' gewoon weer verder. Dit was de eerste week dat ik een keertje  niet in het Haga hoefde te zijn. Heerlijk! Wat mezelf betreft; ik sta momenteel aardig overeind. Fysiek gaat het op wat moeheid en verwardheid na goed. De wond geneest goed en ik ben zelfs al begonnen met allerlei litteken-crèmes omdat de wond mooi dicht zit. Mentaal trek ik het nog steeds. Natuurlijk ben ik soms verdrietig, maar het is allemaal nog goed te doen. Wat Vic betreft, merk ik de laatste dagen toch wel dat hij steeds meer moeite krijgt met afscheid nemen. Hij huilt sneller en is sneller verdrietig. Ook durft hij opeens niet meer zo goed alleen naar boven te gaan. Het is ook allemaal niet verwonderlijk. Er is zoveel gebeurd. Vanaf maandag gaat hij weer naar school en ik denk dat het goed is dat het 'normale leventje' weer haar aanvang neemt. Wat lieve Sebastiaan betreft zijn de berichten ook even iets minder positief. Hij heeft een behoorlijke terugslag gekre

Als je me drie maanden geleden had gezegd dat ik vandaag naar de oncoloog zou gaan, had ik je voor gek verklaard. 'Een oncoloog; dat is toch iets met kanker?'. Als je het me twee maanden geleden had gevraagd, had ik het een beetje geloofd. Immers gisteren twee maanden geleden voelde ik voor het eerst een knobbeltje in mijn borst. Twee maanden geleden... Wat is er veel gebeurd in die twee maanden. Het is een sneltrein geweest, een gekkenhuis. Van totale paniek, naar snel toch nog op vakantie, naar een opname op de longafdeling, naar het verwijderen van mijn borst, naar een thuiskomst met een platte linkerkant, naar een goed nieuws- gesprek, naar een afspraak bij de oncoloog. De afspraak met de oncoloog dus. Die was vanochtend. Een rustige, aardige arts die er echt voor ging zitten om met ons een samenwerkingsverband aan te gaan. 'U bent een bijzondere patiënt', zei ze. En dat ben ik. Gelukkig was zij degene met wie mijn longarts (voor)overleg had gepleegd. Z

Gisteren mochten we ons melden bij de chirurg voor de pathologische uitslagen en het verdere behandelplan. Zenuwachtig namen we plaats in de wachtkamer. We moesten meer dan een uur wachten voordat we naar binnen mochten. Geloof me maar, dat deed onze zenuwen weinig goed. De chirurg had goed nieuws. De tumor is in haar geheel weg gesneden. Ook de vroeg-tumor-stadium-cellen er om heen heeft hij in zijn geheel verwijderd. In de klieren zijn geen kwade cellen aangetroffen, hetgeen betekent dat de lymfeklieren schoon zijn. Mijn borstkanker bevindt zich in het tweede stadium (er zijn vier stadia in oplopende volgorde van ernst). De tumor bleek uiteindelijk 2,2 centimeter groot te zijn. Er is sprake van een hormoongevoelige tumor. Dit betekent (ik ben nog niet helemaal thuis in de kanker-materie, maar doe mijn best het uit te leggen..) dat mijn oestrogeen er voor kan zorgen dat cellen die in aanleg kanker bevatten kunnen groeien of vermeerderen. Mijn wond zag er goed uit en de laatste h

Ik ga naar huis! Vandaag ga ik naar huis! Over drie uurtjes staan mijn lieve mannen in mijn kamer en nemen ze me mee naar huis! Donderdag stapte ik voor het eerst onder de douche. Op twee fronten spannend: Fysiek vanwege de angst dat ik flauw zou vallen en nog niet erg stevig op mijn benen stond. Mentaal omdat het een confrontatie met mijn borst was. Gelukkig bleef de verpleegkundige bij me. Tijdens mijn 'stapuur' liep ik al schuifelend naar beneden met wat extra pauzes onderweg. De bibbers zaten in mijn hoofd en in mijn benen, maar ik kwam vooruit. Diezelfde dag zei ik tegen de zaalarts dat ik voornemens was om maandag naar huis te gaan. Hij gaf aan met de longarts te gaan overleggen. Hij vergat alleen dit overleg terug te koppelen en stond dus opeens savonds om kwart over negen in mijn kamer om te vertellen dat ik morgen (vrijdag) naar huis mocht. Ik schrok me 'op een hoedje' (zo zou Vic dat zeggen..). Mijn eerste reactie was dat ik nog niet naar huis

Daar zit ik dan. Anderhalve dag na de operatie. Rechtop in bed. Geen zuurstof meer, drain verwijderd, borst weg. De operatie is goed verlopen. Begin van de middag werd ik uitgevraagd en zenuwachtig en verdrietig ging ik naar beneden. Daar werd eerst de ruggenprik toegediend voor de lokale verdoving. Na een uur wachten, mocht ik de OK in. Daar werden alle formaliteiten afgehandeld: 'uw naam en geboortedatum'? 'welke borst moet er af'? (links, niet rechts daar zit een post it: afblijven, deze niet;)). 'voorgeschiedenis'? Ja, CF natuurlijk zei de chirurg. Toen de narcose werd toegediend, dacht ik: ojaaaaaa, zo voelde dat! En dan opeens hoor je: 'mevrouw B, mevrouuuuuuuuuuuuuuw B., word eens wakker!' 'Potjandikkie', dacht ik, 'Dat ben ik en ik lig net zo lekker te slapen'. Vier uur nadat ik de OK inging, werd ik wakker geroepen door de anesthesist. En gek genoeg was ik daarna ook direct wakker. Slapen wilde ik niet meer. De chir

Daar zit je dan! Wachtend in de koffiehoek van het ziekenhuis,  tot je vrouw terug komt van  een borstverwijderende operatie. Hadden we niet verwacht, alsof we niet al genoeg te verduren hebben gehad en nog staan te verkrijgen. Het geeft niet, de CF kunnen we aan. Even slikken en dan gaan we hier ook weer doorheen. Zoals jullie aan de schrijfstijl en spelfouten kunnen lezen, spreekt deze keer niet Mara maar Sebastiaan. Op dit moment wordt Mara geopereerd en zit ik me eigen groot te houden in de koffiehoek het ziekenhuis. Wachtend op het nieuws dat ze klaar is. Ze weet dan ook niet dat ik op dit moment een blog plaats. Ik doe het om haar te vertellen hoeveel ik van haar hou, ik haar steun, ik haar mooi vind, ik haar sterk vind, ik haar sociaal vind, ik haar een mooi mens vind. En zo kan ik nog wel even door gaan. Ik vind het zo knap hoe wij samen in het leven staan, ben hier trots op. Zo positief maar ook zeer realistisch en ook erg praktisch! Hopend dat we deze eigenschappen

Zoals verwacht was het logeerpartijtje heerlijk! Hoewel Vic het toch even lastig vond toen papa weg ging, genoot hij daarna van ons samenzijn. Er werd een bed naast de mijne geschoven en we hadden als het ware samen 1 groot bed. We keken een filmpje, aten een avondsnackje en rond half negen ging hij heel lief slapen. En ik? Ik lag in het donker naar hem te kijken. Naar zijn prachtige gezichtje. Het lieve gekromde lijfje, het hoofd dat op zijn beer rustte. De volgende ochtend werd hij al vroeg wakker. Hij pakte mijn hand vast en probeerde nog wat te slapen. Toen de zuster de Tobra aan kwam hangen, vond hij het toch echt tijd dat we wakker werden. Samen ontbeten we op bed, hoe heerlijk, hoe speciaal! Einde van de middag werd hij opgehaald door opa en oma bij wie hij nu logeert. Immers ik moet me voor gaan bereiden voor de OK van morgen. Inmiddels is er namelijk van alle kanten akkoord. Ik blies een betere longfunctie (fev1 van 68%, 1.85 liter), de poortwachtersklier is midde

Inmiddels zijn er vijf dagen voorbij. Vijf dagen intraveneuze kuur. Vijf dagen wachten op de longafdeling. Ik voel me rustig. Ik ben in afwachting van wat komen gaat en toch ook weer niet. De operatie heb ik even 'geparkeerd' in mijn hoofd. De borstkanker staat ergens in een achterkamertje te wachten. Eerst nu mijn longen, zo voelt het. Het is fijn dat er even geen stress is, geen paniek. Vanaf maandag start het borstencircus. Maandag krijg ik radioactief spul ingespoten om de poortwachtersklier op te sporen. Begin van de middag moet ik dan een longfunctie blazen die gelijk of beter is aan afgelopen maandag. Pas dan geeft de longarts akkoord voor de operatie. Ik kan me niet voorstellen dat ik slechter zal blazen, aangezien ik dan al een week aan de kuur zit, dus ik voel geen onrust. Vervolgens moet ook de anesthesist akkoord geven voor de operatie. Mogelijk komen de zenuwen dan maandagavond. En dat mag, dat hoort erbij! En dan de dinsdag. Dinsdag word ik geopereer