Gewoon geopereerd.

Daar zit ik dan. Anderhalve dag na de operatie.
Rechtop in bed. Geen zuurstof meer, drain verwijderd, borst weg.

De operatie is goed verlopen. Begin van de middag werd ik uitgevraagd en zenuwachtig en verdrietig ging ik naar beneden. Daar werd eerst de ruggenprik toegediend voor de lokale verdoving. Na een uur wachten, mocht ik de OK in.

Daar werden alle formaliteiten afgehandeld: 'uw naam en geboortedatum'?
'welke borst moet er af'? (links, niet rechts daar zit een post it: afblijven, deze niet;)).
'voorgeschiedenis'? Ja, CF natuurlijk zei de chirurg.

Toen de narcose werd toegediend, dacht ik: ojaaaaaa, zo voelde dat!

En dan opeens hoor je: 'mevrouw B, mevrouuuuuuuuuuuuuuw B., word eens wakker!'
'Potjandikkie', dacht ik, 'Dat ben ik en ik lig net zo lekker te slapen'.

Vier uur nadat ik de OK inging, werd ik wakker geroepen door de anesthesist. En gek genoeg was ik daarna ook direct wakker. Slapen wilde ik niet meer. De chirurg stond naast mijn bed om te vertellen dat de operatie goed was verlopen. Het plaatsen van de Pac was lastig geweest en had veel tijd gekost. Vervolgens was de borst verwijderd en de poortwachtersklier. Het eerste zicht op de klier is goed! (Topnieuws!). Echter de klier wordt de komende week verder onderzocht, dus niks is nog zeker.

Ik begon te huilen en er werd gevraagd of mijn man naar boven moest komen. Heel, heel graag.
Dus daar kwam mijn lieve vent. Zo blij om hem te zien!
Ondanks dat er bedacht was dat ik een nachtje moest overblijven op de ic of medium care, ging het zo goed dat ik na een uur terug mocht naar mijn eigen kamer!!!

Vervolgens lag ik klaarwakker in mijn bed en snachts om drie uur nam ik toch maar even een slaappilletje om nog wat uurtjes te maken.

Gisterochtend kwam direct de mama-verpleegkundige om samen met ons de wond te bekijken. Een moment wat ik liever niet hier deel. Enorm zwaar en heftig.

Langzaam werd ik gisteren weer meer mens. De zuurstof mocht er af omdat mijn saturatie prachtig bleef. De fysio kwam een paar keer oefenen om mijn arm te trainen en de ademhaling te stimuleren, de chirurg kwam langs en toonde zich tevreden over de wond, de drain mocht uit mijn oksel, ik zat wat op de stoel naast mijn bed en ik at en dronk weer.

Ook kwam ons kleine mannetje op bezoek. Een van de eerste dingen die hij vroeg 'mag ik even kijken?' en voordat ik het wist keek hij via het boordje van mijn operatiehemd naar binnen. Prachtig hoe kinderen dit oppakken en aangaan.

Vandaag wordt hoogstwaarschijnlijk de Pac aangeprikt. Deze zit me nog wel erg in de weg. Het slangetje loopt net niet mijn hals in. Naar het schijnt wordt het minder gevoelig. Zowel links (borst) als rechts (Pac) ben ik dus niet geheel mobiel, maar daar wordt aan gewerkt. Ik hoest gelukkig niet veel (met dank aan de iv kuur waar ik mee bezig was). Hoesten is eigenlijk vooral gevoelig in de hals en spannend om te doen.

De eerste spannende uren zijn nu dus achter de rug. Nu volgt het herstel en alles verder een plekje geven. Volgende week krijgen we dan de verdere uitslagen van de kweek en een mogelijk behandelplan te horen. Fingers crossed!