Gewoon weer verder of zo iets...

En dan gaat het 'normale leven' gewoon weer verder. Dit was de eerste week dat ik een keertje niet in het Haga hoefde te zijn. Heerlijk!

Wat mezelf betreft; ik sta momenteel aardig overeind. Fysiek gaat het op wat moeheid en verwardheid na goed. De wond geneest goed en ik ben zelfs al begonnen met allerlei litteken-crèmes omdat de wond mooi dicht zit.
Mentaal trek ik het nog steeds. Natuurlijk ben ik soms verdrietig, maar het is allemaal nog goed te doen.

Wat Vic betreft, merk ik de laatste dagen toch wel dat hij steeds meer moeite krijgt met afscheid nemen. Hij huilt sneller en is sneller verdrietig. Ook durft hij opeens niet meer zo goed alleen naar boven te gaan. Het is ook allemaal niet verwonderlijk. Er is zoveel gebeurd. Vanaf maandag gaat hij weer naar school en ik denk dat het goed is dat het 'normale leventje' weer haar aanvang neemt.

Wat lieve Sebastiaan betreft zijn de berichten ook even iets minder positief. Hij heeft een behoorlijke terugslag gekregen en zit nu dan ook thuis.

Het is ook niet niks wat we mee hebben gemaakt en het heeft van ons alle drie veel gevraagd.
Desondanks blijf ik het allemaal vol vertrouwen tegemoet zien. Zo hebben we ook al weer leuke dingen gedaan en dingen waarvan ik niet had gedacht het na zo'n korte tijd al te kunnen.

Zo gingen Vic, opa en oma en ik iets meer dan twee weken na de operatie al naar een strandje.
Ik, met één borst in een bikini op het strand...
Van een oude bikini had ik de vullingen er uit gehaald en die er allemaal bij de linkerkant ingestopt. Ik hoefde ook niet veel op het strand, behalve 'lief glimlachen' immers opa en oma hielden Vic bezig.

Gisteren had ik weer een ander, bijzonder plan bedacht. Ik wilde zo graag nog een dagje met Vic weg. De hele vakantie heb ik, behalve onze vakantie in Italië, niets leuks met hem samen kunnen doen. Dus plande ik, aan het einde van zijn vakantie, nog een dagje weg voor ons samen in de wetenschap dat hij de dag daarna uit logeren zou gaan en ik dus volop zou kunnen rusten.
Ik wist dat ik met deze bestemming volledig over mijn grenzen zou gaan, maar de voorpret bij ons beiden alleen al gaf me zoveel energie dat ik besloot er voor te gaan.

We gingen gisteren samen naar Duinrell en ik heb zo genoten van zijn prachtige, stralende snoetje. Zijn handje in de mijne, zijn heerlijke geklets, de plakkerige suikerspin en de lachbui die hij kreeg toen ik het botsbootje niet geparkeerd kreeg.
Ik kon 's avonds niet meer op mijn benen staan en in mijn hoofd was het een lege brij, maar het gaf niet. We hadden het verdiend en we hebben er onwijs van genoten!