Gewoon op weg naar huis!
Ik ga naar huis!
Vandaag ga ik naar huis!
Over drie uurtjes staan mijn lieve mannen in mijn kamer en nemen ze me mee naar huis!
Donderdag stapte ik voor het eerst onder de douche. Op twee fronten spannend:
Fysiek vanwege de angst dat ik flauw zou vallen en nog niet erg stevig op mijn benen stond.
Mentaal omdat het een confrontatie met mijn borst was.
Gelukkig bleef de verpleegkundige bij me.
Tijdens mijn 'stapuur' liep ik al schuifelend naar beneden met wat extra pauzes onderweg.
De bibbers zaten in mijn hoofd en in mijn benen, maar ik kwam vooruit.
Diezelfde dag zei ik tegen de zaalarts dat ik voornemens was om maandag naar huis te gaan.
Hij gaf aan met de longarts te gaan overleggen.
Hij vergat alleen dit overleg terug te koppelen en stond dus opeens savonds om kwart over negen in mijn kamer om te vertellen dat ik morgen (vrijdag) naar huis mocht.
Ik schrok me 'op een hoedje' (zo zou Vic dat zeggen..).
Mijn eerste reactie was dat ik nog niet naar huis durfde en wilde. Het leek de zaalarts te verbazen.
Ik legde hem uit dat ik me nog helemaal niet stevig en zeker voelde en mezelf goed genoeg ken om te weten dat ik thuis direct over mijn grenzen zou gaan, hetgeen met een kleine jongen in huis nog eens extra snel gebeurd.
De volgend ochtend kwam hij opnieuw bij me langs en gaf aan dat hij me wellicht wat overvallen had en me alle ruimte gaf om zelf te kiezen wanneer ik naar huis wilde. Ik had besloten zaterdag te gaan.
Dus oefende ik gisteren eerst met alleen douchen (de verpleegkundige bleef voor de zekerheid in mijn kamer). Keek ik voor het eerst naar mezelf in de spiegel (poehhhh...). En ging ik twee keer met 'stapuur' om de benen flink te oefenen en me daar zekerder in te voelen.
Er staat nu een ontbijt voor me klaar. Na het ontbijt en alle medicatie helpt de verpleegkundige me nog met het wassen van mijn haar (mijn linkerarm kan ik nog nauwelijks gebruiken en rechts zit er nog een venflon), pak ik mijn tas in en koppelen we mijn infuus af. Verder kuren is niet nodig (aangezien het doel van de kuur preventief was).
Ik ga op naar huis en uiteraard kijk ik daar enorm naar uit!
Vandaag ga ik naar huis!
Over drie uurtjes staan mijn lieve mannen in mijn kamer en nemen ze me mee naar huis!
Donderdag stapte ik voor het eerst onder de douche. Op twee fronten spannend:
Fysiek vanwege de angst dat ik flauw zou vallen en nog niet erg stevig op mijn benen stond.
Mentaal omdat het een confrontatie met mijn borst was.
Gelukkig bleef de verpleegkundige bij me.
Tijdens mijn 'stapuur' liep ik al schuifelend naar beneden met wat extra pauzes onderweg.
De bibbers zaten in mijn hoofd en in mijn benen, maar ik kwam vooruit.
Diezelfde dag zei ik tegen de zaalarts dat ik voornemens was om maandag naar huis te gaan.
Hij gaf aan met de longarts te gaan overleggen.
Hij vergat alleen dit overleg terug te koppelen en stond dus opeens savonds om kwart over negen in mijn kamer om te vertellen dat ik morgen (vrijdag) naar huis mocht.
Ik schrok me 'op een hoedje' (zo zou Vic dat zeggen..).
Mijn eerste reactie was dat ik nog niet naar huis durfde en wilde. Het leek de zaalarts te verbazen.
Ik legde hem uit dat ik me nog helemaal niet stevig en zeker voelde en mezelf goed genoeg ken om te weten dat ik thuis direct over mijn grenzen zou gaan, hetgeen met een kleine jongen in huis nog eens extra snel gebeurd.
De volgend ochtend kwam hij opnieuw bij me langs en gaf aan dat hij me wellicht wat overvallen had en me alle ruimte gaf om zelf te kiezen wanneer ik naar huis wilde. Ik had besloten zaterdag te gaan.
Dus oefende ik gisteren eerst met alleen douchen (de verpleegkundige bleef voor de zekerheid in mijn kamer). Keek ik voor het eerst naar mezelf in de spiegel (poehhhh...). En ging ik twee keer met 'stapuur' om de benen flink te oefenen en me daar zekerder in te voelen.
Er staat nu een ontbijt voor me klaar. Na het ontbijt en alle medicatie helpt de verpleegkundige me nog met het wassen van mijn haar (mijn linkerarm kan ik nog nauwelijks gebruiken en rechts zit er nog een venflon), pak ik mijn tas in en koppelen we mijn infuus af. Verder kuren is niet nodig (aangezien het doel van de kuur preventief was).
Ik ga op naar huis en uiteraard kijk ik daar enorm naar uit!
Was je weer vroeg wakker?
BeantwoordenVerwijderenHelemaal heerlijk, lekker naar huis! Thuis opknappen gaat toch het snelst, je zal zien iedere dag gaat het weer een stukje beter.
BeantwoordenVerwijderenFijn weekend, lieve groet, Els
He Dappere Dame,
BeantwoordenVerwijderenGewoon naar huis, aansterken en alles in je eigen omgeving een plaatsje geven met als beste medicijn je 2 mannen.
liefs
Fijn dat je naar huis mag!! Heel veel beterschap toegewenst
BeantwoordenVerwijderenliefs
Hoi sterkte dame,
BeantwoordenVerwijderenWat fijn naar huis. Blij dat je gezondheid niet is aangetast.
Rust thuis lekker uit. Neem de tijd om alles een plaatsje te geven.
Heel veel liefs Ad
Fijn dat je weer naar huis mag. Rust lekker uit, kom bij van alles en geniet vooral van je mooie kleine man en die fijne man van je.
BeantwoordenVerwijderenLiefs. X
Super! En wat snel zeg! Laat je thuis maar lekker verwennen. Ik kan me voorstellen dat het nog wat eng is om naar huis te gaan, maar thuis in je eigen omgeving is toch altijd het lekkerste. Lieve groet, Ria
BeantwoordenVerwijderenJeetje Meid, ik kom net terug van vakantie en lees je verhalen die wederom zo mooi, ontroerend en eerlijk beschreven zijn. Wat een top-gezinnetje zijn jullie toch! Jullie doorstaan sterke stormen met elkaar en wat een kracht hebben jullie.
BeantwoordenVerwijderenHeel veel sterkte toegewenst voor jou, je mannen en jullie naasten! Liefs, dikke knuffel!
SabX