Gewoon voor controle.

Dinsdag mocht ik me weer melden bij de oncoloog.
Eigenlijk heb ik iedere twee weken wel een ritje richting het Haga.
En dit keer was het dus naar de Interne Geneeskunde-poli.

Na lang gewacht te hebben, mochten we naar binnen.
We bespraken hoe het met me ging en ik legde haar mijn niet-fit-gevoel uit.
Het blijft soms lastig om te bepalen wat nu CF- en wat nu kanker/hormoonkuur-gerelateerd is.
De moeheid die me overvalt is wel een aandachtspunt en niet wenselijk.

We spraken af dat ik het weer drie maanden verder ga proberen. Dan kunnen we kijken wat de moeheid gaat doen, maar ook hoe mijn lichaam gaat reageren op het trainen (jawel, ik ben weer begonnen, met frisse tegenzin, in de sportschool!).

Zelf had ik nog een aantal vragen over de kansen op uitzaaiingen en terugkeer van de kanker.
En hoewel niet al haar antwoorden zo positief waren als ik hoopte, geeft het wel rust dat mijn vragen beantwoord zijn. We gaan, uiteraard, met goede moed verder.

Bij het afscheid nemen, stond de oncologe op. Ze pakte met beide handen mijn hand beet en zei:
 'Goed, doen jullie het!'.

En dat vind ik lief!