Gewoon oktober!
En dan is het oktober.
En in oktober is het borstkankermaand.
En opeens gaat het dan dus ook over mij.
Sinds een aantal jaar koop ik trouw in oktober een Pink Ribbon accessoire.
Een armbandje, een tassenhanger; ik vind het een sympathieke manier om een goed doel te steunen.
Even los van de discussie of het geld dan ook goed besteed wordt, zag ik het altijd als een mooie manier om andere vrouwen te steunen.
Maar nu het over mezelf gaat, is het gevoel toch anders.
Ik ging weer naar de bekende drogist, kocht weer een Pink Ribbon armbandje.
Maar nu voelt het raar om het te dragen.
Anders.
Ik wil het niet dragen om aandacht voor mezelf te vragen namelijk.
Ik wil eigenlijk ook geen borstkanker hebben.
Ik wil er niet bij horen.
Ik wil geen Pink Ribbon zijn.
Ik draag ook geen Cure CF-bandje.
Niet omdat ik het niet een sympathiek idee vindt.
Maar ik wil niet zo zichtbaar zijn.
Tenminste.
Ik mag wel zichtbaar zijn, maar ik wil niet met mijn stempels rondlopen.
Dus ligt het armbandje hier nu vertwijfeld op de tafel en weet ik niet goed wat ik er mee moet.
Gek dat ik het vorig jaar vol trots kon dragen, gewoon ter solidariteit en het nu niet meer goed voelt.
Misschien komt het weer.
Misschien ook niet.
En dat geeft niet!
Dus vind ik het prachtig dat er extra aandacht is voor borstkanker, maar kan ik er dit jaar gewoon even niks mee.
Ik hoef niet te weten dat er negen mensen per dag overlijden aan borstkanker.
En ik wil al helemaal niet dat ons kind daar mee wordt geconfronteerd door alle radioreclame nu.
Laat het maar gewoon oktober zijn.
En in oktober is het borstkankermaand.
En opeens gaat het dan dus ook over mij.
Sinds een aantal jaar koop ik trouw in oktober een Pink Ribbon accessoire.
Een armbandje, een tassenhanger; ik vind het een sympathieke manier om een goed doel te steunen.
Even los van de discussie of het geld dan ook goed besteed wordt, zag ik het altijd als een mooie manier om andere vrouwen te steunen.
Maar nu het over mezelf gaat, is het gevoel toch anders.
Ik ging weer naar de bekende drogist, kocht weer een Pink Ribbon armbandje.
Maar nu voelt het raar om het te dragen.
Anders.
Ik wil het niet dragen om aandacht voor mezelf te vragen namelijk.
Ik wil eigenlijk ook geen borstkanker hebben.
Ik wil er niet bij horen.
Ik wil geen Pink Ribbon zijn.
Ik draag ook geen Cure CF-bandje.
Niet omdat ik het niet een sympathiek idee vindt.
Maar ik wil niet zo zichtbaar zijn.
Tenminste.
Ik mag wel zichtbaar zijn, maar ik wil niet met mijn stempels rondlopen.
Dus ligt het armbandje hier nu vertwijfeld op de tafel en weet ik niet goed wat ik er mee moet.
Gek dat ik het vorig jaar vol trots kon dragen, gewoon ter solidariteit en het nu niet meer goed voelt.
Misschien komt het weer.
Misschien ook niet.
En dat geeft niet!
Dus vind ik het prachtig dat er extra aandacht is voor borstkanker, maar kan ik er dit jaar gewoon even niks mee.
Ik hoef niet te weten dat er negen mensen per dag overlijden aan borstkanker.
En ik wil al helemaal niet dat ons kind daar mee wordt geconfronteerd door alle radioreclame nu.
Laat het maar gewoon oktober zijn.
ik heb het fenomeen "bandje" nooit begrepen. Zelf ben ik 1x naar het Pink Ribbon gala geweest, zo'n 5 jaar geleden, (was toen zelf net een jaar bekend met het gebeuren) en ik werd er doodongelukkig van. Vond het een opgeklopte nepwereld waar alle bekende Nederlanders even hun snuit willen laten zien onder het mom van het steunen van het goede doel, bah.
BeantwoordenVerwijderenEr werden goodybags uitgedeeld met dure flessen parfum en andere artikelen, ik vroeg me toen al af, hoe kan dat nou??
Maar goed dat is mijn idee.
mooi geschreven zus! En je hoeft het ook niet te dragen toch? X
BeantwoordenVerwijderen