Gewoon Klein Duimpje.
'Hee, ben je er weer?', vraagt de verpleegkundige als ze vanochtend mijn kamer binnen komt.
'Ik ben er nog steeds', antwoord ik, 'Ik ben nog niet weg geweest'.
Ik ben inmiddels aan week vijf begonnen. Week vijf van een opname die anders loopt dan ik van te voren heb bedacht. Gevoelsmatig heb ik alle vertrouwen in de goede afloop; ik geloof oprecht dat deze kundige en betrokken artsen hier in het Haga mij er boven op gaan helpen.
Maar ik kan wel erg verdrietig zijn over de situatie waar ik in zit. Het niet weten 'wanneer en hoe' ik op zal knappen en bovenal het grote gemis van thuis!
Mijn lieve mannen die ik iedere keer weer uit moet zwaaien vanuit mijn kamertje waarna ik huilend mijn kamer in verdwijn. Het gevoel in hart en nieren moeder te zijn, maar nu 'het moederschap niet uit te kunnen voeren'.
Ook is de Sinterklaasperiode begonnen, waarschijnlijk het laatste jaar dat Vic gelooft en nu ben ik er niet bij. 's Ochtends bij het ontbijt zit ik alleen het Sinterklaasjournaal te kijken om er met Vic over te kunnen kletsen, en dat heeft toch iets sneus in je eentje. Ik zal de intocht missen en het zetten van zijn schoen, dat maakt me verdrietig.
Wel hebben we gisteren samen in het Haga zijn verlanglijstje gemaakt. Hoe heerlijk; het grote speelgoedboek, lijm en schaar, prachtig gekleurd papier en de mooiste pennen om mee te schrijven.
Er zijn inmiddels wel wat kleine lichtjes.
In rust heb ik geen zuurstof meer op. Mijn saturatie blijft net-niet/ net-wel, maar het is heerlijk om niet meer met zuurstof te hoeven rondlopen. Tijdens het trainen of wandelen gebruik ik wel nog zuurstof, maar minder dan vorige week! Het sputum lijkt soms wat minder maar er zitten dan ook weer dagen tussen dat het weer tegenvalt.
Het huidige plan is dat ik ben begonnen met extra vernevelingen om de longen extra 'open te zetten'. Vier keer per dag vernevel ik nu een luchtwegverwijder (combivent) en hopelijk ga ik hierdoor morgen beter blazen. Gelukkig ligt er niet te veel druk op de longfunctie ;-P
Ik ben een soort Klein Duimpje; klein van stuk, maar super sterk ;). Ik hou er van om grote stappen te nemen met mijn zevenmijlslaarzen. Maar dat is juist wat deze opname even niet lukt.
Dus kijk ik nu naar de kleine stapjes die ik behaal, de kleine succesjes, want die zijn er namelijk wel!
'Ik ben er nog steeds', antwoord ik, 'Ik ben nog niet weg geweest'.
Ik ben inmiddels aan week vijf begonnen. Week vijf van een opname die anders loopt dan ik van te voren heb bedacht. Gevoelsmatig heb ik alle vertrouwen in de goede afloop; ik geloof oprecht dat deze kundige en betrokken artsen hier in het Haga mij er boven op gaan helpen.
Maar ik kan wel erg verdrietig zijn over de situatie waar ik in zit. Het niet weten 'wanneer en hoe' ik op zal knappen en bovenal het grote gemis van thuis!
Mijn lieve mannen die ik iedere keer weer uit moet zwaaien vanuit mijn kamertje waarna ik huilend mijn kamer in verdwijn. Het gevoel in hart en nieren moeder te zijn, maar nu 'het moederschap niet uit te kunnen voeren'.
Ook is de Sinterklaasperiode begonnen, waarschijnlijk het laatste jaar dat Vic gelooft en nu ben ik er niet bij. 's Ochtends bij het ontbijt zit ik alleen het Sinterklaasjournaal te kijken om er met Vic over te kunnen kletsen, en dat heeft toch iets sneus in je eentje. Ik zal de intocht missen en het zetten van zijn schoen, dat maakt me verdrietig.
Wel hebben we gisteren samen in het Haga zijn verlanglijstje gemaakt. Hoe heerlijk; het grote speelgoedboek, lijm en schaar, prachtig gekleurd papier en de mooiste pennen om mee te schrijven.
Er zijn inmiddels wel wat kleine lichtjes.
In rust heb ik geen zuurstof meer op. Mijn saturatie blijft net-niet/ net-wel, maar het is heerlijk om niet meer met zuurstof te hoeven rondlopen. Tijdens het trainen of wandelen gebruik ik wel nog zuurstof, maar minder dan vorige week! Het sputum lijkt soms wat minder maar er zitten dan ook weer dagen tussen dat het weer tegenvalt.
Het huidige plan is dat ik ben begonnen met extra vernevelingen om de longen extra 'open te zetten'. Vier keer per dag vernevel ik nu een luchtwegverwijder (combivent) en hopelijk ga ik hierdoor morgen beter blazen. Gelukkig ligt er niet te veel druk op de longfunctie ;-P
Ik ben een soort Klein Duimpje; klein van stuk, maar super sterk ;). Ik hou er van om grote stappen te nemen met mijn zevenmijlslaarzen. Maar dat is juist wat deze opname even niet lukt.
Dus kijk ik nu naar de kleine stapjes die ik behaal, de kleine succesjes, want die zijn er namelijk wel!
De vijfde week, ik kan me voorstellen hoe dat moet voelen :(
BeantwoordenVerwijderenGelukkig maak je wel kleine stapjes vooruit en dat is de goede kant op!
Lieve groet, ik denk aan je, Els
Sterkte hoor.
BeantwoordenVerwijderenLiefs Esther
Hoi lieverd, ook ik voel met je mee! Wat had ik gehoopt dat je reuze grote stappen zou maken maar helaas, je moet het doen met hele kleine mini stapjes voorwaarts. Ik (her)ken je frustratie kan dus ook niks anders zeggen dan Hang on baby, keep the faith!
BeantwoordenVerwijderenHele dikke kus
Hey lievie,
BeantwoordenVerwijderenKlein duimpje kan heeeellll goed kleine stapjes nemen en met vallen en opstaan komen waar hij wilt! Aan je wilskracht zal t niet liggen! Denk aan je! Kussss
Wat heb je dat weer mooi beschreven! Ik hoop van harte dat je morgen beter blaast. En hou je inderdaad vast aan deze kleine stapjes :). Dat je toch dagen met minder sputum hebt en in rust geen zuurstof. Combivent heeft mij 4 jaar geleden heel erg geholpen, en ik vernevel het nog steeds. Als ik het niet doe, ben ik de hele dag benauwd.
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Judith