Gewoon een gehandicaptenparkeerkaart.

Dolblij ben ik met mijn autootje. Mijn auto geeft me de vrijheid om overal naar toe te kunnen gaan. Ik laad mijn zuurstofflessen in naar de sportschool, kan mijn familie bezoeken in het midden van het land, ik kan mijn boodschapjes doen en heb met mijn zoon de mooiste gesprekken als we naast elkaar zitten in mijn Toyota met onze blik op de weg.

Al langere tijd dacht ik na over het aanvragen van een gehandicaptenparkeerkaart. Maar voortdurend zag ik nog te veel ‘tegens’. Het belangrijkste was (en is) natuurlijk dat ik hiermee toe zou geven dat ik weer iets niet meer zou kunnen. Het voelt als definitief en te zichtbaar om een gehandicaptenparkeerkaart te gebruiken. Ik ben liever ‘onzichtbaar ziek’, maar ik merk eigenlijk de laatste jaren dat ik dat allang niet meer ben. Voortdurend krijg ik grote hoestbuien in winkels (waar ik zeer regelmatig heel lief glaasjes water krijg aangeboden) en sta ik kortademig weer op adem te komen terwijl wildvreemden naar me kijken.

De laatste tijd zag ik ook steeds meer op tegen de stukken die ik moest lopen van mijn auto naar de plek van bestemming. En dusdanig dat het thuis al een ‘groot ding’ werd. Zou ik wel dichtbij kunnen parkeren? Zou ik dan niet weer moeten hoesten? Was mijn energie dan niet al op voor de activiteit die ik wilde gaan doen?
Hoewel ik uiteindelijk er altijd voor koos om wel weg te gaan, voelden deze gedachten niet goed. Als de belemmering er niet hoeft te zijn, waarom wierp ik deze dan wel op?

Dus na lang wikken en wegen besloot ik begin september dan toch om een aanvraag in te dienen voor een gehandicaptenparkeerkaart. Na een aantal weken kreeg ik een uitnodiging om me te melden bij de keuringsarts.
Daar liet ik mijn tranen de vrije loop. Ik legde haar uit dat ik de kaart eigenlijk niet wilde. En stiekem hoopte dat zij zou zeggen dat ik nog veel te goed ben voor een kaart. Maar dat ik me ook realiseerde dat ik deze heel hard nodig heb en daarom bij haar aan tafel zat.

Ik moet en ik wil het leven makkelijker maken en houden voor mezelf en voor mijn gezin. Ik wil geen energie verspillen als dat niet nodig is. En ik heb ook de keuze om de kaart niet neer te leggen als ik dat niet wil. Ik kan dus rationeel heel goed bedenken waarom ik ook blij ben dat ik de kaart toegewezen heb gekregen. Maar ik wilde jullie ook de andere kant van het verhaal laten lezen.

Ik heb de kaart nu anderhalve week in mijn bezit maar heb deze nog niet gebruikt. De eerste keer dat ik ‘m wilde gebruiken was de gehandicaptenparkeerplaats bezet....hahahahaha, zul je net zien!
Dinsdag moet ik voor (osteoporose) controle naar het Haga en dan neem ik de kaart mee. En als ik ergens een gehandicaptenparkeerplekje zie, piep ik zo mijn autootje er in!