Gewoon 'Five feet apart'.
Sinds juni draait er in de bioscopen een film over CF; Five Feet Apart.
(De trailer vind je als je hier op klikt.)
Five Feet Apart speelt zich af op een ziekenhuisafdeling waar CF-patiënten worden behandeld. Vanwege de kans op kruisbesmetting moeten CF-patiënten (ook in Nederland!!) altijd een flinke afstand van elkaar houden. In dit geval: five feet apart.
Uiteraard wilde ik deze film graag zien. Hoewel het aangaan van de confrontatie niet altijd makkelijk is, denk ik dat het soms ook nodig is om me even onder te dompelen in het CF-geweld. Het is goed om tranen te laten, verdriet bij mezelf toe te staan en na te denken over wat ooit nog komen gaat. Dus haalde ik lief over om met me mee te gaan en zaten we op een maandagochtend samen met vijf onbekenden in de bioscoopzaal in Rotterdam.
De film is wat mij betreft niet perse een 'must see' in die zin dat ik het een flinterdunne verhaallijn vindt. Als de film niet over CF was gegaan, was ik misschien wel de zaal uitgelopen.
Wat mij wel intrigeerde, naast het goede spel van de hoofdactrice, was toch de herkenning die ik zag.
Ten eerste de eenzaamheid. Hoe vrolijk je ziekenhuiskamer er ook uitziet en hoe lief iedereen voor je is, je brengt er uren alleen door verlangend naar huis. Je voelt je k** en alleen. Dit is een hele praktische eenzaamheid.
Daarnaast is het hebben van deze ziekte ook een eenzaam bestaan. Ik probeer wel eens aan anderen uit te leggen, zonder daarmee de ander pijn te willen doen, hoe eenzaam dit 'gevecht' is. Hoezeer iedereen ook naast me staat en me steun en liefde geeft, uiteindelijk moet ik het alleen gaan doen.
Dat brengt me ook bij het volgende wat ik herkende; het niet willen belasten van de lieve mensen om me heen. Hoe ik aan de ene kant wens dat iedereen me vasthoudt, steunt en lief heeft, wil ik eigenlijk niemand belasten met het verdriet en het dragen van deze ziekte. Het aangaan van relaties is daarom lastiger.
Ook Sebastiaan heeft het in het begin zwaar met me gehad; ik duwde hem liever weg vanwege de CF. Gelukkig maar dat hij zo volhardend is geweest en hier door heen wist te kijken.
Het, bijna 'autistisch verantwoord', vasthouden aan vaste structuren en regelmaat is iets wat ik ook sterk doe. En de herkenning was er van het schuldgevoel als ik dat niet doe. Die strakke structuur en regelmaat geeft me een gevoel van controle. Terwijl ik eigenlijk inmiddels wel geleerd heb, dat ik desondanks de controle toch niet heb op de CF. Echter als ik me goed aan mijn schema's hou, neem ik mezelf minder kwalijk als het toch mis gaat, het vermindert dan het schuldgevoel.
Zo waren er nog wat herkenningspunten. En soms dus toch ook wat tranen tijdens de film.
Het leverde tussen ons een mooi gesprek op. Dus al met al was het helemaal oké.
Moet je er voor naar de bioscoop? Ik denk het niet. Maar als de film ooit op Netflix komt, zou ik zeker gaan kijken.
(De trailer vind je als je hier op klikt.)
Five Feet Apart speelt zich af op een ziekenhuisafdeling waar CF-patiënten worden behandeld. Vanwege de kans op kruisbesmetting moeten CF-patiënten (ook in Nederland!!) altijd een flinke afstand van elkaar houden. In dit geval: five feet apart.
Uiteraard wilde ik deze film graag zien. Hoewel het aangaan van de confrontatie niet altijd makkelijk is, denk ik dat het soms ook nodig is om me even onder te dompelen in het CF-geweld. Het is goed om tranen te laten, verdriet bij mezelf toe te staan en na te denken over wat ooit nog komen gaat. Dus haalde ik lief over om met me mee te gaan en zaten we op een maandagochtend samen met vijf onbekenden in de bioscoopzaal in Rotterdam.
De film is wat mij betreft niet perse een 'must see' in die zin dat ik het een flinterdunne verhaallijn vindt. Als de film niet over CF was gegaan, was ik misschien wel de zaal uitgelopen.
Wat mij wel intrigeerde, naast het goede spel van de hoofdactrice, was toch de herkenning die ik zag.
Ten eerste de eenzaamheid. Hoe vrolijk je ziekenhuiskamer er ook uitziet en hoe lief iedereen voor je is, je brengt er uren alleen door verlangend naar huis. Je voelt je k** en alleen. Dit is een hele praktische eenzaamheid.
Daarnaast is het hebben van deze ziekte ook een eenzaam bestaan. Ik probeer wel eens aan anderen uit te leggen, zonder daarmee de ander pijn te willen doen, hoe eenzaam dit 'gevecht' is. Hoezeer iedereen ook naast me staat en me steun en liefde geeft, uiteindelijk moet ik het alleen gaan doen.
Dat brengt me ook bij het volgende wat ik herkende; het niet willen belasten van de lieve mensen om me heen. Hoe ik aan de ene kant wens dat iedereen me vasthoudt, steunt en lief heeft, wil ik eigenlijk niemand belasten met het verdriet en het dragen van deze ziekte. Het aangaan van relaties is daarom lastiger.
Ook Sebastiaan heeft het in het begin zwaar met me gehad; ik duwde hem liever weg vanwege de CF. Gelukkig maar dat hij zo volhardend is geweest en hier door heen wist te kijken.
Het, bijna 'autistisch verantwoord', vasthouden aan vaste structuren en regelmaat is iets wat ik ook sterk doe. En de herkenning was er van het schuldgevoel als ik dat niet doe. Die strakke structuur en regelmaat geeft me een gevoel van controle. Terwijl ik eigenlijk inmiddels wel geleerd heb, dat ik desondanks de controle toch niet heb op de CF. Echter als ik me goed aan mijn schema's hou, neem ik mezelf minder kwalijk als het toch mis gaat, het vermindert dan het schuldgevoel.
Zo waren er nog wat herkenningspunten. En soms dus toch ook wat tranen tijdens de film.
Het leverde tussen ons een mooi gesprek op. Dus al met al was het helemaal oké.
Moet je er voor naar de bioscoop? Ik denk het niet. Maar als de film ooit op Netflix komt, zou ik zeker gaan kijken.
Reacties
Een reactie posten