Gewoon kleine geluksmomentjes en KVL- 180

Hoewel het misschien soms wat uitzichtloos lijkt, zijn er de afgelopen dagen ook weer genoeg genietmomentjes geweest. 

Vanwege het 'onderzoek Lansingerland' werden Sebastiaan en Vic getest op Corona. Niet omdat ze klachten hebben, maar om keurig aan onze 'plicht' te voldoen. Gelukkig werden ze allebei negatief getest! Fijne bevestiging van wat we eigenlijk natuurlijk al dachten. 

Ik kon deze week weer even fijn in de sportschool trainen. Mijn fysio is verbonden aan de sportschool en mag daarom gewoon gebruik maken van de trainingsruimte. Hoe fijn is het dan ook dat ik net in de koudste wintermaanden in een lege fitnesszaal kan trainen. Even niet meer vijf lagen over elkaar aan en ouderwets aan de krachttraining. Hoewel ik de sportschool vaak vervloekt heb en er soms echt met flinke tegenzin naar toe ging, is het nu zo fijn om er gewoon weer rond te kunnen lopen. Zolang de lockdown duurt, kan ik binnen trainen en als de lockdown eindigt, hoop ik dat het weer warm genoeg is om heerlijk in de buitenlucht te trainen. Win-win situatie 😉.

Op zondag ging ik fietsen met een lieve vriendin. Om half twaalf zaten we al braaf op onze fiets, zij met een lege accu (...) ik gelukkig met een volle. We fietsten een rondje door het natuurgebied en tikten het af met een bakje koffie bij haar in de tuin.

Gisteren ging ik met mijn andere vriendin wandelen door de dorpskern en zochten we natuurlijk een cache. Ook vanmiddag staat er een fietsdate op de planning gecombineerd met geocaching. Mijn gemakkelijke-en-warme-winterkleding word ik wel een beetje zat, maar het is enorm praktisch! Wel kijk ik uit naar het dragen van leuke jurkjes met geweldige hakjes er onder. Het nodigt toch niet echt uit om dat thuis te gaan dragen als je de hele dag op de bank zit..! 

Verder ook op medisch gebied goede berichten deze week. Op mijn mammografie zijn inderdaad geen gekke dingen gezien. Het blijft toch altijd een 'dingetje' en het is superfijn om te weten dat het er van binnen goed uitziet. Over een jaar mag ik me weer melden. Ook mijn 24-uurs-ingeleverde-urine zag er stukken beter uit. De medicatie die we hebben ingezet, lijkt goed haar werk te doen. 

Natuurlijk vind ook ik de nieuwe maatregelen heftig. Met name dat er nog maar één bezoeker per dag mag komen, raakt me. We zien, buiten, soms nog wel eens een stel en dat kan nu niet meer. De avondklok raakt ons nauwelijks aangezien we toch al nauwelijks buiten komen na het avondeten. Het enige is dat we wel eens buiten borrelden onder de overkapping. Maar uiteraard houden wij ons aan de regels. We gaan er alles aan doen om te zorgen dat die pandemie onder controle gaat komen. 

Ook ik verlang naar een normaal leven. Naar dansen op mijn hakjes, uit eten met mijn lief in een geweldig restaurant, naar de bioscoop met mijn lieve zoon, bakjes koffie drinken op een terras en ouderwets slenteren door de stad. Iemand weer te kunnen begroeten met een knuffel en de vrijheid te hebben om overal naar toe te kunnen. 

Maar tot die tijd blijf ik de kleine geluksmomentjes zien, want die zijn er echt. Net als de liefde.