Gewoon week 2 en KVL -179

Het was de tweede kalenderweek van het jaar. Er gebeurde weer heel veel en ook heel weinig. 

Vic zit uiteraard nog steeds thuis online lessen te volgen. Zijn dagen duren soms lang; van 8.15 tot 15u is best een lange tijd achter je laptop. Gelukkig zitten er ook grappige en gekke opdrachten tussen. Zo moest hij voor drama een tijdperk uitbeelden met de spullen die hij thuis had. Dit werd het :)

We hadden samen natuurlijk dikke pret. Voor gym moest hij drie kilometer wandelen, dus sprak hij met zijn schoolvriend af voor een rondje. Maar over het algemeen is het toch vooral veel luisteren en achter zijn laptop zitten. Tijdens de pauze doen we wel een gezellig koek- en koffiemomentje en ook van de lunch probeer ik wel wat gezelligs met hem te maken. 

In onze gemeente bleek er een clusteruitbraak te zijn van de Britse mutatie en afgelopen week werd heel Lansingerland dan ook opgeroepen om zich te laten testen. Op de afgesproken beldag nam ik dan ook contact op om drie testafspraken te maken. Uiteindelijk haakte ik zelf echter af. 

Alle testlocaties zijn 'lopende testlocaties' en dat vind ik toch echt te spannend. Ik vroeg of er nog mogelijkheden waren voor testen vanuit mijn auto of bij mij thuis, maar dat kan helaas niet bij 'onderzoek Lansingerland'. Om geen enkel risico te nemen, besloot ik dus niet deel te nemen. Sebastiaan en Vic zijn vanochtend wel getest. We hebben weinig verwachtingen bij de uitslag (want: geen klachten) maar nemen graag deel aan dit onderzoek. Mochten zij wel positief testen, kan ik me altijd nog laten testen.

Ook moest ik deze week wederom naar het Haga. Een afspraak bij de oncoloog en mammografie stonden op het programma. Voor het eerst bracht ik tijd door in een wachtkamer. Op de longpoli mogen we namelijk altijd direct doorlopen naar een 'eigen kamer'. Ik vond het behoorlijk spannend. Zeker toen de afspraak VIJFTIG minuten uitliep! Als een havik zat ik in de wachtkamer iedereen in de gaten te houden. 

De oncoloog was verder tevreden en voelde geen bijzonderheden. Na een uurtje buiten wandelen (en uiteraard nog een geocache zoeken) mocht ik weer naar binnen voor de mammografie. De uitslag hiervan volgt volgende week. 

En gisteren was er dan eindelijk wat sneeuw. Vic was de hele ochtend al vol verwachting. Zocht zijn sleetje op, zorgde dat hij zijn huiswerk op tijd af had en had al een slee-afspraak gepland met zijn vriend. Zodra de eerste sneeuw bleef liggen, hebben we hem uren niet meer gezien. Hoe heerlijk! 

Met rode, koude wangen en pijnlijke billen van het vallen, kwam hij thuis toen het buiten al lang donker was geworden. 

Van een vriendin van hem kreeg ik deze foto:

En dat vind ik dan weer zo lief. Hoe een twaalfjarig meisje aan mij denkt. Dit voor me maakt.

Ik heb overigens in de titel de Kracht Van Liefde afgekort tot KVL, dat is wel zo lekker kort.