Gewoon Mara!

Inmiddels gaat Vic al ruim anderhalve maand naar de basisschool. We zien hem letterlijk en figuurlijk groeien; wat een grote vent wordt het! We voeren tegenwoordig de meest bijzondere gesprekken met hem. Vorige week liep hij met zijn vader op het strand en vroeg hij plotsklaps: 'papa, waar komen de mensen vandaan?'. Een paar dagen later kwam hij er bij mij op terug. Naar zijn mening had Sebastiaan het niet goed verteld. Papa was vergeten te zeggen dat je aan een touwtje trekt en dan de baby uit de buik van de mama komt (hij heeft zelf een jaar geleden bedacht dat je een touw naar binnen gooit, de baby het touw vasthoudt en zo de baby er uit getrokken kan worden...). Van het weekend vroeg hij mij opeens of mensen ook dood kunnen gaan. Toen ik bevestigend antwoordde, vroeg hij vervolgens of kinderen ook doodgaan, of wij ook doodgaan en of hij zelf dan ook dood zou gaan. Puzzelen vindt hij te gek en hij legt met gemak puzzels van 100 stukjes... Knutselen en tekenen vindt hij o

Tijdens een intraveneuze kuur ben ik me er altijd erg bewust van dat ik alleen maar thuis mag zijn vanwege de thuiszorgtechnologie (mooi woord voor wordfeud!). Anders zou ik drie weken in het ziekenhuis moeten bivakkeren. Hoewel ik thuis best in staat zou zijn om voor mezelf te zorgen tijdens een kuur, ben ik niet goed in staat om voor onze zoon en het huishouden te zorgen. Mezelf naar bed brengen en drinken pakken, lukt best. Maar vijf dagen per week vroeg op om Vic naar school te brengen, hem in zijn vrije uurtjes te 'entertainen', boodschappen te doen, stofzuigen, koken, ...., dat is me allemaal te veel. Mijn herstel moet in deze weken voorop staan. Gelukkig hebben we de afgelopen weken dan ook weer de moeders in huis gehad. Zij bestieren het huishouden en kennen inmiddels feilloos de weg in onze woonplaats. Ik hoef niets anders te doen dan op de bank te zitten, naar bed te gaan als ik moe ben en lekker mee te kletsen en kroelen. Vanavond gaat mijn moeder naar huis en v

Ik moet wat vertellen, iets bekennen. Iets wat ik de afgelopen week nog niet eerder hardop heb durven zeggen. Omdat ik het niet zeker weet. Omdat ik het niet vertrouw. Omdat ik het eng vind. De buikpijn. Is. Weg. De buikpijn. Is. Weg! Sinds een week is mijn stomme buik opeens een normale buik. Mijn oude, vertrouwde buik! Hoe het kan? Echt geen idee!!! Of het blijvend is? Echt geen idee!!! Na tien weken continu buikpijn, na nachten te hebben opgezeten, na krampen en aanhoudende pijn, is het stil in mijn buik. Het is zo fijn! Niet meer de hele dag mijn buik te voelen. Te hoeven vloeken omdat ik het zo zat ben. Gewoon een buik die buik is... De pijnstilling heb ik nagenoeg afgebouwd. Met name de avondpijnstiller vond ik maar 'eng'. Het wordt ook gegeven bij de depressies en ptss. Het zorgde ervoor dat ik, als slechte slaper, in een soort coma geraakte gedurende de nacht. Het AZU is op de hoogte van het afbouwen en ging akkoord. De afspraak voor de echo-endo

Het is even zoeken op dit moment. Waar liggen mijn grenzen? Wat kan ik al wel? Maar vooral: wat lukt nog niet? Donderdag kwam ik thuis en vrijdag liep ik mijn eerste 'revalidatierondje' met Vic. Dat ging, met name omdat we steeds stil moesten staan om de geblazen bellen te vangen, vrij goed. Gisteren scheen het zonnetje heerlijk in onze achtertuin. Ik kon het niet laten om, na een heerlijk bakje koffie met de zon op mijn gezicht (ja, beide moeders: ik had mijn winterjas aan!) het vieze water van de zandbak te vegen. Oeps, dat vroeg al iets te veel van me. Na even gerust te hebben, bedacht ik om de  (drie!!) hyacinten (gekregen met de jaarwisseling) in de tuin te planten. Rustig op mijn knietjes en met het schepje de bollen in de grond gestopt, maar desondanks helemaal buiten adem daarna. Blijkbaar weer te veel gedaan... Toen ik savonds mijn zoon optilde (met mijn goede arm, niet die met de Midline!) omdat hij hard moest huilen, ging ik weer over een grens: helemaal buiten ade

Ik ben er weer! - weer fijn bij mijn twee lieve mannen. - lekker kroelen de hele dag. - slapen in ons eigen bed. - douchen in onze eigen badkamer (weg met die 'hairy legs', brrrr). - ruimte om me heen - afstanden om af te leggen. - de mogelijkheid om naar buiten te gaan als ik dat wil. - keuze in mijn kledingkast. - niet meer om zes uur gewekt worden voor de antibiotica. - normaal avondeten. - überhaupt eten en drinken als ik dat wil. - lekker hangen op de bank. - en vooral genieten met en van Sebastiaan en Vic! Ik ben thuis!

Gisteren werd het al door de zaalarts aangekondigd: er werd aan gedacht me naar huis te sturen in afwachting van de endoscopie. Ik schrok me een hoedje! Naar huis? Met mijn buik? Na enkele huilbuien, besloot ik al mijn vragen en gedachten op papier te zetten zodat ik voorbereid zou zijn op de 'grote visite' van vandaag. Die kwam einde van de ochtend, gelukkig kwam ook net de mdl-arts met zijn gevolg binnen. Met acht witte jassen aan mijn bed, begon het overleg. De mdl-arts was redelijk en duidelijk. Hij heeft aangegeven dat er nu een aantal onderzoeken uitstaan (vooral een boel poep) en we dingen hebben kunnen uitsluiten. Diagnostiek bij buikproblematiek is erg lastig. De kans bestaat ook dat er geen oorzaak wordt gevonden en behandelen lastig zal zijn. Bij de endoscopie zal bekeken worden of er sprake is van een ontstoken pancreas (pancreatitis, met dank aan de adviezen van cf-collega M. ;)) of nog andere problemen. Mocht dit eerste het geval zijn, is het lastig te behand

Vorige week keek ik, bij gebrek aan beter, naar 'Ik hou van Holland'. Ik bedacht me toen dat ik de week daarna weer fijn thuis zou zijn. Het is nu 'de week daarna' en ik heb op de achtergrond wederom 'Ik hou van Holland' staan. Helaas kijk ik niet vanaf onze eigen bank, maar nog steeds vanaf mijn ziekenhuisbed. Ik durf geen uitspraken meer te doen over waar ik volgende week zaterdag zal zijn. De echo-endoscopie heeft, ondanks dat ik de hele ochtend nuchter bleef, vrijdag niet plaats gevonden. Er was nog geen plekje voor me. Het is nu de bedoeling dat het begin volgende week plaats vindt en gelukkig mag het met een roesje! Dit weekend ben ik fijn poep aan het sparen... Toch nog een doel! Gelukkig geen gebrek aan gezelschap en zo gaat er weer een weekend in het AZU voorbij. Ik hoop en ik hoop dat er volgende week een (behandelbare!) oorzaak wordt gevonden en ik volgend weekend weer fijn op onze eigen bank kan doorbrengen.

Men is zoekende. Zoekende naar de oorzaak van mijn buikpijn. En vooralsnog is er geen oorzaak gevonden. Gisteren heb ik een echo van de bovenbuik gehad, omdat dit het gebied is wat ik steeds aangeef als pijngebied. De radioloog vertelde na afloop dat ze wat nierstenen had gezien, een enorm grote galblaas en een vergrote pancreas. De mdl-arts vertelde vanmiddag dat ze toch verder willen kijken naar mijn pancreas. Dit betekent heel concreet dat er extra bloed zal worden afgenomen, ik een poepmonster in moet leveren en daarna 72 uur poep moet gaan sparen (een behoorlijke opgave aangezien ik sinds vorige week eigenlijk geen ontlasting meer heb gehad...) en, als kers op de taart, er een echo-endoscopie zal worden afgenomen. Dit is kort gezegd een echo die van binnenuit wordt genomen middels een slang die ik door moet slikken. Nadeel is dat ik mogelijk geen roesje mag gezien mijn longfunctie, maar dit wordt nog intern besproken. Ik heb zelf voorgesteld mij gewoon even onder narcose te bren