Gewoon uitproberen.

Het is even zoeken op dit moment. Waar liggen mijn grenzen? Wat kan ik al wel? Maar vooral: wat lukt nog niet?
Donderdag kwam ik thuis en vrijdag liep ik mijn eerste 'revalidatierondje' met Vic. Dat ging, met name omdat we steeds stil moesten staan om de geblazen bellen te vangen, vrij goed. Gisteren scheen het zonnetje heerlijk in onze achtertuin. Ik kon het niet laten om, na een heerlijk bakje koffie met de zon op mijn gezicht (ja, beide moeders: ik had mijn winterjas aan!) het vieze water van de zandbak te vegen. Oeps, dat vroeg al iets te veel van me. Na even gerust te hebben, bedacht ik om de  (drie!!) hyacinten (gekregen met de jaarwisseling) in de tuin te planten. Rustig op mijn knietjes en met het schepje de bollen in de grond gestopt, maar desondanks helemaal buiten adem daarna. Blijkbaar weer te veel gedaan...
Toen ik savonds mijn zoon optilde (met mijn goede arm, niet die met de Midline!) omdat hij hard moest huilen, ging ik weer over een grens: helemaal buiten adem!

Poeh, het is even zoeken hoor. Mijn conditie is echt helemaal zoek. Vandaag (wat een weertje!) was onze buurjongen jarig. Na een uurtje, kakte ik volledig in. Ik zat te tollen op mijn benen en wilde maar 1 ding: naar bed! Het enige wat ik nu kan doen is daar dus direct gehoor aan geven. Ik moet echt weer even leren en voelen wat ik al wel en niet kan. Zelfs kleine activiteiten zijn dus blijkbaar nog te veel. Het wordt weer een kwestie van langzaam opbouwen.

Dat neemt allemaal niet weg dat ik geniet. Vandaag bijna de gehele dag buiten doorgebracht. Samen met Vic de knoppen in de tuin bekeken, lieveheersbeestjes gezocht en genoten, met de ogen dicht, van het zonnetje. Vic vermaakt zich ondertussen met de grote en kleine buurjongens. Ze rennen van tuin naar tuin, spelen verstoppertje en bietsen overal snoepjes bij elkaar. Ik ben alleen maar blij dat ik er bij ben en het allemaal mee mag maken!