Gewoon naar huis?

Gisteren werd het al door de zaalarts aangekondigd: er werd aan gedacht me naar huis te sturen in afwachting van de endoscopie. Ik schrok me een hoedje!
Naar huis?
Met mijn buik?
Na enkele huilbuien, besloot ik al mijn vragen en gedachten op papier te zetten zodat ik voorbereid zou zijn op de 'grote visite' van vandaag.

Die kwam einde van de ochtend, gelukkig kwam ook net de mdl-arts met zijn gevolg binnen. Met acht witte jassen aan mijn bed, begon het overleg. De mdl-arts was redelijk en duidelijk. Hij heeft aangegeven dat er nu een aantal onderzoeken uitstaan (vooral een boel poep) en we dingen hebben kunnen uitsluiten. Diagnostiek bij buikproblematiek is erg lastig. De kans bestaat ook dat er geen oorzaak wordt gevonden en behandelen lastig zal zijn. Bij de endoscopie zal bekeken worden of er sprake is van een ontstoken pancreas (pancreatitis, met dank aan de adviezen van cf-collega M. ;)) of nog andere problemen. Mocht dit eerste het geval zijn, is het lastig te behandelen. De pijnstilling die dan wordt voorgeschreven, ga ik nu mee starten. Na de scopie (die mogelijk pas over twee, drie weken plaatsvindt) ga ik met de mdl-arts verder kijken. Tot die tijd moet ik vooral ook goed naar mijn buik gaan luisteren, in welke specifieke situaties heb ik last? Daarnaast krijg ik extra pijnstilling mee naar huis.

De longarts nam gelukkig de tijd. Hij gaf ook aan dat ik bij opname een dreigende dios had en deze nu afgewend is. Dat is goed nieuws. Het had anders vervelende gevolgen (operatie) kunnen hebben. We hebben afgesproken dat ik de Midline laat zitten totdat de scopie heeft plaatsgevonden zodat ik hierdoor het roesje kan krijgen. De longen gaan goed. Ik ben zelf gisteren gestopt met de zuurstof en heb zelfs vanochtend onder de douche gezeten zonder zuurstof. Ik zal nu weer conditie moeten gaan opbouwen en doorgaan met de iv-kuur tot en met 16 maart.

Hoewel ik het spannend vind om met mijn buik naar huis te gaan, is het ook fijn natuurlijk. Enerzijds blijf ik het gevoel houden dat er niets is opgelost, anderzijds geloof ik wel dat er in alle redelijkheid naar de mogelijkheden is gekeken. Er zijn afspraken gemaakt over pijnstilling, wie ik kan bellen als het niet goed gaat en er is ruimte geweest gedurende het overleg voor mijn tranen, twijfels en boosheid.
Er wordt voortdurend benadrukt dat ze me niet naar huis laten gaan als er sprake zou zijn van een gevaarlijke situatie. Dat snap ik ook.
Ik had alleen de verwachting bij opname dat mijn buikproblemen zouden worden opgelost. En blijkbaar is dat geen reële verwachting geweest. Er hebben onderzoeken plaatsgevonden die nog niets hebben opgeleverd (hetgeen natuurlijk ook goed nieuws is), de dreigende dios is opgelost en de longproblemen zijn flink afgenomen. Dat is dan blijkbaar de winst.


Verder ben ik gisteren nog verhuisd naar een tweepersoonskamer. Helaas was er een patiënt die mijn kamertje over moest nemen en lig ik nu met een meneer op een kamer. De verpleger had gezegd dat het een man van middelbare leeftijd was, dus ik gokte nu eens op een hippe, leuke veertiger. Dat viel natuurlijk tegen bij aankomst toen het toch echt een zestigplusser bleek te zijn. Buurman en ik hebben gelukkig geen last van elkaar. We voeren nauwelijks gesprekjes en hij snurkt ook haast niet. Geen lusten en geen lasten, prima dus!

Kortom: voor het weekend ga ik terug naar huis, verder kuren en wachten op de scopie (waarschijnlijk een dagopname vanuit b3 west). Mochten er veranderingen zijn, lezen jullie het hier!