Gewoon weekend.

Vorige week keek ik, bij gebrek aan beter, naar 'Ik hou van Holland'. Ik bedacht me toen dat ik de week daarna weer fijn thuis zou zijn.
Het is nu 'de week daarna' en ik heb op de achtergrond wederom 'Ik hou van Holland' staan. Helaas kijk ik niet vanaf onze eigen bank, maar nog steeds vanaf mijn ziekenhuisbed. Ik durf geen uitspraken meer te doen over waar ik volgende week zaterdag zal zijn.

De echo-endoscopie heeft, ondanks dat ik de hele ochtend nuchter bleef, vrijdag niet plaats gevonden. Er was nog geen plekje voor me. Het is nu de bedoeling dat het begin volgende week plaats vindt en gelukkig mag het met een roesje! Dit weekend ben ik fijn poep aan het sparen... Toch nog een doel!

Gelukkig geen gebrek aan gezelschap en zo gaat er weer een weekend in het AZU voorbij. Ik hoop en ik hoop dat er volgende week een (behandelbare!) oorzaak wordt gevonden en ik volgend weekend weer fijn op onze eigen bank kan doorbrengen.

Reacties

  1. Marlies3 maart 2012 om 21:59

    Wat fijn om te lezen dat je een roesje krijgt Mara! Hele geruststelling, lijkt me. Tja, en je teleurstelling kan ik me goed voorstellen, bah. Een zh bed is nu eenmaal niet je eigen bank :( Fijn dat je wel veel bezoek krijgt. Sterkte maar weer meid! X

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Anoniem4 maart 2012 om 19:45

    Zal Sebastian blij mee zijn als je volgende week ' ik hou van holland' op de bank zit te kijken!!!!! We gaan heel hard duimen zus!!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mirella4 maart 2012 om 20:36

    Fijn is het zeker niet om nog geen vooruitzicht te hebben van de dag dat je weer met je mannen samen op de bank voor de buis kan zitten! Hopen dat er iets uit de onderzoeken van de komende week komt.. En tot die tijd, ja dan toch de dag doorbrengen met visite, en tja... Ik houd van holland.....

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Gewoon alweer december en KVL -271

Afbeelding
Voordat ik het wist, was november alweer voorbij en heb ik die maand helemaal geen blogje geplaatst.  Op zich een goed teken natuurlijk, dat betekent ook dat ik niet zoveel te melden heb en alles gewoon z'n gangetje gaat. Ik mocht me eind november nog wel melden op de longpoli. Dit keer kon ik helaas niet blazen met mijn 'lievelings' maar ik probeerde al haar tips wel toe te passen (vooral het zitten als een soort gorilla 😃 op het puntje van mijn stoel).  En dit zorgde er voor dat ik een even goede longfunctie blies als de laatste keer met haar. Mijn arts was er voor de tweede keer niet en dat was wel jammer. Hoe aardig de verpleegkundig consulent ook is, ik raak altijd geïnspireerd en gerustgesteld door mijn eigen arts.  De afgelopen maand bleek ook dat, ondanks een kleine verslechtering van de osteoporose, ik moest stoppen met de medicatie hiervoor. Drie weken lang werd ik bijna dagelijks ingepland voor het telefonisch consult bij de oncoloog. Maar wie er belde.... ho ma
Meer lezen

Gewoon scopisch bekeken en KVL -274

Afbeelding
Waar ik al een paar keer op hintte, was een scopie die ik helaas weer eens moest ondergaan. Ik twijfelde even of ik het hier zou schrijven (want: gênant) maar ik heb dit blog ook juist om te laten zien hoe het is om te leven met CF en een kankerverleden. Dus daarom ga ik toch maar met de billen bloot 😉. Vanaf oktober had ik opeens regelmatig bloed bij de ontlasting en ook in grote hoeveelheden. Daarnaast is sinds het gebruik van Kaftrio mijn stoelgang ook echt wel veranderd (sorry voor al deze gênante details nogmaals) en heb ik last van veel gasvorming en slijm. Het bloed baarde me zorgen en als je eenmaal een keer kanker hebt gehad, voelt niks meer veilig.  Na overleg met de longpoli werd besloten een scopie bij de MDL-afdeling aan te vragen. Het is sowieso beleid om iedere vijf jaar een scopie te maken, omdat wij als CF-ers (ook nog eens..) een grotere kans hebben op darmkanker en toevallig was mijn scopie ook al weer vijf jaar geleden genomen.  Na een aantal weken wachten (zenuwsl
Meer lezen

Gewoon het Haga en KVL -284

Afbeelding
Inmiddels lig ik al weer bijna twee weken in het ziekenhuis. De dagen vliegen voorbij. De eerste dagen was ik eigenlijk te ziek om er überhaupt over na te denken hoe lang ik er al was, maar nu komt de realisatie wat meer om de hoek kijken. Langzaam ga ik thuis wat meer missen of irriteer ik me net wat meer aan kleine dingen hier. En dat is een goed teken! Er komt weer wat meer lucht in mijn hoofd en meer lucht in mijn lijf. De koorts lijkt nu een aantal dagen echt weg te zijn en in rust gebruik ik ook al een aantal dagen geen zuurstof meer. Ik ben aan het bewegen met de fysio en ga ook zelf regelmatig even wandelen naar beneden.  De ochtenden worden hier in beslag genomen door de dagelijkse zorg, maar ook door een haakwerkje of Netflix. Gelukkig krijg ik ook regelmatig bezoek en zo ben ik, voordat ik het wist, al weer twee weken verder.  Maandag mag ik weer een longfunctie blazen en is er weer groot bloedonderzoek. Dit zal bepalend zijn voor het verdere beleid dat dinsdag wordt bedacht
Meer lezen