Gewoon ritmisch.

Er komt weer een ritme in het leven, in de dagelijkse structuur. En daar geniet ik van!
Gewoon vijf dagen per week om kwart over zeven de wekker die afgaat, vervolgens met Vic ontbijten en hem naar school brengen. Dan drie keer per week trouw naar de fyiofitness. Mijn vaste programma afwerken en dan moe maar voldaan weer huiswaarts keren. Drie maal daags netjes eten met de bijbehorende enzymen en voldoende rust nemen.
Ik hou van structuur, ik hou van regelmaat. En het is heerlijk als het ritme haar ritme volgt.

Hoewel het voor Vic nu lijkt alsof mijn ziek-zijn even niet meespeelt in het dagelijks leven, bleek vanochtend maar weer dat het toch altijd in zijn achterhoofd speelt.
Vic: 'Mama, ga jij een keer weer heel veel hoesten?'.
Ik: 'Ja lievie, mama gaat wel weer een keer heel veel hoesten.'
Vic: 'Maar word jij dan ook weer verdrietig?'
Ik: 'Ik ben altijd een beetje verdrietig als ik in het ziekenhuis lig, omdat ik jou en papa dan zo mis'.

Ook hebben we het vaak over de dood, hij vraagt er naar. Mogelijk wordt er op school ook aandacht aan geschonken? Hij heeft het er laatst met Sebastiaan over gehad wat er gebeurd als je doodgaat ('dan ga je naar de hemel'). Vic vroeg zich af of hij ons dan kan bezoeken in de hemel en of het ook mogelijk is weer terug te komen uit de hemel.
Hij vraagt mij soms meerdere keren per week 'wanneer ik nou dood ga?'. Ik antwoord dan dat ik hoop dat ik nog heel lang mag leven en nog heel lang bij Vic kan blijven. Dat is voldoende voor hem, vraag beantwoord!

Ik hou me nog steeds aan het 'grote plan'. Weten jullie het nog? (HET Plan).
Zolang het lukt, volgen we nu fijn het dagelijks ritme. En verder? Verder zien we het wel!