Gewoon een ziekenhuis.

Ik groeide op in een dorpje op de grens van de provincies Gelderland en Utrecht. Toen bleek dat ik CF had, kwam ik dan ook in het WKZ terecht. Mijn gezondheid bleef in mijn kindertijd flink stabiel, ik had geen opnames (behalve voor het verwijderen van poliepen) en kwam zo'n twee keer per jaar bij een erg lieve CF-arts.
Op mijn 19e stond dan toch de transitie naar het AZU te wachten. Volgens mij was dit voor mijn ouders lastiger dan voor mezelf. Ik kwam direct terecht bij mijn huidige arts. Eenmaal een opname in het AZU in 1997 en verder zag ik hem drie, vier keer per jaar voor controle. So far, so good! Ik verhuisde met lief naar het westen van het land en aangezien ik toch weinig op en neer moest naar Utrecht, was dit geen enkel probleem.

De afgelopen vier jaar echter namen mijn klachten, de bezoeken en de opnames helaas toe. Steeds frequenter zit ik in mijn auto op weg naar Utrecht, hierbij hopende de spits te ontwijken. Vorig jaar was ik er klaar mee. Ik zou een ziekenhuis gaan zoeken dichter in de buurt. De voornaamste redenen hiervoor zijn inderdaad de belasting van de afstand naar Utrecht. Niet alleen voor mezelf, maar vooral ook voor mijn twee mannen. Ik hoop dat Vic, als hij wat groter is, zelf met het OV mama kan komen bezoeken.
Ook merk ik dat ik vaak wat miscommuniceer met mijn arts. Hij is eeuwig positief, maar niet altijd realistisch, zelfs niet als de cijfers dit uitwijzen. Ook laat hij me vaak te lang 'doorsukkelen'. Hierdoor voel ik me als patient niet altijd serieus genomen. Ik  moet eerlijk zeggen dat ik daar de laatste jaren wel wat beter mee kan omgaan en hem zijn vaak wat onhandige opmerkingen kan vergeven. Ook heb ik zelf geleerd duidelijker te communiceren met deze arts. Communicatie komt immers van twee kanten!

Ik ben dus niet negatief over mijn behandeling in het AZU, dat wil ik graag benadrukken. Er zijn alleen (voorafgaande) redenen om weg te gaan. Desondanks heb ik het dus al een jaar uitgesteld. Waarom? Ik durf niet zo goed!
Ik kom al 15 jaar in het AZU. Ik ken er de weg. Ik weet welke mensen ik waarvoor moet benaderen. Ik vind de longverpleegkundigen lief, ik ken alle verpleegkundigen op de afdeling bij naam, ik vind het AZU schoon, hygienisch, bij de tijd en als ik binnenstap (hoe fout ook..) kom ik toch thuis. Ik voel me er vertrouwd en veilig en dat vind ik heel belangrijk!

Het hele MDL-verhaal en de fouten die daarin zijn gemaakt, zette me wel weer aan het denken. Evenals het groter worden van Vic en de belasting op de thuissituatie. Het Erasmus en het Haga zijn beiden een half uur verwijderd van ons huis. Met name op de Twitter hoor ik veel over de diverse ziekenhuizen. Heeft iemand nog goede tips voor een keuze?
Ik moet misschien toch eens gaan kennismaken bij beide ziekenhuizen en me dan eens gaan bezinnen wat ik nu eigenlijk wil.