Gewoon weer een Midline.

De nacht verliep een beetje zoals alle andere nachten; onrustig en met de voortdurende hoop maar weer in slaap te vallen. Ik was blij toen het weer ochtend was. De hoog gevulde sputumbakjes stemden ondertussen niet erg hoopvol en de verpleegkundige en ik bedachten dat we dit toch eens bespreekbaar moesten maken tijdens het artsenbezoek.

Ondertussen dronk ik en dronk ik van de laxeerdrank (inmiddels al twee liter op vandaag). Met een strak schema is het vooralsnog te doen en drink ik zelfs nog drie drinkvoedingflesjes. Ik wil niet te erg afvallen, wat nu natuurlijks sowieso gaat gebeuren zonder vast voedsel. Het gebrek aan eten roept het op dat ik overal wel trek in zou hebben: sushi (nog steeds), choco en biscuit, zo'n fijne Italiaanse bol met filet American van de Rotterdamse slager...

Pas om half drie vanmiddag bleken de zaal en longarts tijd te hebben voor een visite aan mijn bed. Vanwege haast waren ze kort en deelden ze rap mee dat mijn ontstekingswaarde toch te veel was gestegen en ik weer aan de tobra en fortum (intraveneuze antibiotica) moet. Ik liet me overdonderen. Riep nog wel dat ik een Midline nodig had, maar verwachtte dat het op de vrijdagmiddag niet meer ging lukken.
Dat bleek. Een aardige anesthesist kwam op mijn kamer om een infuusje te prikken. En na diverse verwoede pogingen en steeds meer frustraties bij ons beiden, besloten we de pogingen te staken.
Hij stelde voor onder echo een infuus te gaan prikken. Toen opper-prikker Marcel dit in de verkoever hoorde, besloot hij zijn werkdag te verlengen en alsnog een Midline bij me te plaatsen. Zo lief! En wat nog beter was: het ging weer in 1 keer goed!

Zojuist is dus de eerste Tobra aangehangen. Het is een feit: ik zit helaas weer aan een intraveneuze kuur. Veel te kort volgend op de vorige naar mijn zin. Maar ik heb de afgelopen dagen ook wel gemerkt hoe benauwd ik eigenlijk ben en hoeveel sputum ik opgeef.
Er is dus (weer eens) geen keuze. Ik moet opknappen. Mijn buik en longen redden het niet alleen.
Ik had naar aanleiding van gisteren dit scenario wel bedacht. Maar als het dan ook werkelijkheid is, valt het toch even flink tegen. Tranen laten, flink balen en dan weer je boeltje in je rugzak doen en gaan!