De perfecte remedie.

Ik was een beetje chagrijnig de laatste dagen als ik eerlijk ben. Waarom? Omdat ik sinds afgelopen weekend weer aan het hoesten ben gegaan. Twee (enhalve) weken na het stoppen van de iv-kuur, begin ik weer met hoesten. Er is nog geen drama, het gaat heus nog goed, maar ik wil niet al weer starten met hoesten. 'Hoesten is stom, hoesten s*cks, hoesten zou verboden moeten worden'; het kwam allemaal voorbij in mijn hoofd.

Ook vandaag overheerste eenzelfde gevoel en per ongeluk vond ik de remedie. Neeeeeh, niet om het hoesten voorgoed te stoppen, maar om weer even van het negatieve gevoel in mijn hoofd af te komen. Ik ging aan de slag met de videofilmpjes van Vic. Allerlei filmpjes van 2009, 2010 en 2011 kwamen voorbij (2008 staat elders opgeslagen).

Het is prachtig om zijn ontwikkeling te zien, hoe hij nu al gegroeid is als mens. De eerste stapjes die hij zette, de woordjes die hij sprak, de interactie die plaats vindt, de wisselingen van de seizoenen.
En één ding overheerst voortdurend als ik de filmpjes bekijk: de liefde en het geluk spatten er vanaf! Zowel Sebastiaan, Vic als ik stralen voortdurend liefde naar elkaar uit en het is zo mooi dit op beeld (terug) te zien.

Ik ben degene die vaak filmt en het valt me ten negatieve op dat je mij altijd (benauwd) hoort ademhalen op de achtergrond, onafhankelijk van het feit of er wel of niet een kuur heeft plaats gehad. Het valt me ten positieve op dat mijn fysieke zijn nooit deel uitmaakt van (de situatie in) het filmpje. Nergens is zichtbaar dat ik fysiek minder kan dan een ander. Ik zie dat ik mijn fysieke beperkingen op andere manieren compenseer (bijvoorbeeld na een rondje dansen, zittend verder dansen).

Het was een fijne en goede bevestiging; ons gezinnetje en ons geluk staat voorop en daarnaast ben ik gewoon heel toevallig een mama met Cystic Fibrosis.