Een luchtig praatje!

Ik geniet van de lucht. Het gevoel in mijn hele lijf zuurstof te hebben. De adem in mijn buik te voelen in plaats van in mijn borstkas. Niet voortdurend te hoeven vechten om te ademen. Gewoon te ademen om het ademen. Niet te pruttelen bij iedere teug. Niet te hoesten bij iedere inspanning. En als ik dan hoest, niet de hele boel leeg te hoesten, fluimen op te geven en angstig te zijn voor bloed. Geen gereutel te voelen in mijn linkerlong en het ook niet te horen in mijn oren. Gewoon ademen als vanzelfsprekendheid.

Vanochtend ging ik voor controle naar het AZU. Goed gemutst en wel.
Eind augustus blies ik voor het laatst een longfunctie, voor opname in oktober blies ik niet.

Ik zwaaide nog even enthousiast naar de 'Autist' en ging met een leerling aan de slag om weer prachtige cijfers neer te zetten. Dat was ik immers van plan en sloot aan bij mijn gevoel.
Echter de cijfers wezen anders uit.
Tien procent slechter geblazen dan einde van de zomer, TIEN procent...
Na drie weken iv-kuur blaas ik veel minder dan ik in gedachten had.

Natuurlijk is het verklaarbaar: ik heb net een flinke infectie achter de rug. Ik moet het nog even de tijd geven. Ik ben nog herstellende.
De arts geeft dit ook aan. Hij noemt dat we nu vooral mijn longfunctie moeten blijven volgen en af moeten wachten. In december staat er sowieso een 'groot onderzoek' gepland. Ginnegappend noemde hij dat ik nog niet in de gevarenzone zit. Dat klopt, en dat ben ik voorlopig ook nog lang niet van plan!

Dus licht teleurgesteld wil ik nogmaals zeggen dat ik me anders voel, beter. De vanzelfsprekendheid in mijn lucht, had ik graag terug gezien in de cijfertjes.
Ik weet dat het er om draait hoe ik me voel. Als ik de rest van mijn leven me mag voelen zoals nu, teken ik daar direct voor en ben ik die cijfertjes ook heus weer heel snel vergeten!
Maar mag ik het heel stiekem volgende keer ook zwart-op-wit hebben?