Wijze les!
Iedere ouder heeft er 1 of meerdere: de valkuilen, de blinde vlekken. Eén van mijn valkuilen is dat ik niet snel naar de dokter ga. Ik kan er erg slecht tegen als anderen klagen over hun gezondheid, kleine pijntjes en direct naar de dokter rennen. Dat zegt veel over mij, ik weet het! Ik kan niet altijd inschatten hoe een ander zich voelt, of bepalen of dit wel of niet een doktersbezoek waardig is. Maar stiekem doe ik dat toch.
Ik vind het voor mezelf altijd al heel lastig om te bepalen wanneer ik in het UMC aan de bel moet trekken. Ik neig er naar vaak te lang door te lopen (ik leer overigens wel bij!) en denk (en hoop vooral) dat het altijd vanzelf wel goed komt! De huisarts zie ik dan ook zelden en het is voor mij fijn dat ik eerst met de longverpleegkundigen kan mailen alvorens ik de arts spreek. Ik wil bij de arts namelijk niet overkomen als een zeur.
Deze strategie hanteer ik dus ook bij mijn zoon: 'het zal wel weer overgaan, we wachten nog wel even'. Dit zorgde er voor dat ik Sebastiaan wist te overtuigen van het feit dat de teek in de bovenbeen van Vic (opgelopen in Denemarken) vast alleen een loshangend korstje was (ik had nog nooit een teek gezien). Toen Sebastiaan na vier dagen doorzette en hem meenam naar de huisarts, bleek het toch echt een teek te zijn. Oeps!
Sinds een paar weken heeft Vic een zwelling in zijn liesstreek. Sebastiaan merkte het weer als eerste op en ik riep natuurlijk:'ach, dat gaat vast vanzelf weer weg'. Dat gebeurde ook, maar het kwam ook steeds weer terug. Soms was het gezwollen, soms zag ik niks. Vic klaagde niet over pijn en ik mocht de zwelling ook aanraken.
Afgelopen week werd het toch wel wat boller en net toen ik had besloten de huisarts te bellen voor een afspraak, slonk het weer. In het weekend begon ik er toch eens over te denken. 'Hmmmm, het zit in de lies..., och jee.., zou het een liesbreukje zijn?' Dokter Google bood uitkomst en Vic voldeed aan alle kenmerken.
Gisteren ging ik dan eindelijk met hem naar de huisarts en inderdaad: een liesbreuk werd vast gesteld. Over twee weken moet hij op consult naar de chirurg en daarna volgt waarschijnlijk een operatie.
Wat ik er van leer is dat ik sneller naar de huisarts moet gaan met mijn kind. Ik weet dat als Vic last en pijn had gehad, ik allang bij de huisarts was geweest. Maar ik moet me beter realiseren dat er ook iets aan de hand kan zijn (ik noem een tekenbeet, liesbreuk) als hij geen pijn aangeeft. Dat is een blinde vlek van mij die ik soms heerlijk kan gebruiken voor mezelf (ik steek mijn kop in het zand en dan is er helemaal niets aan de hand), maar die ik niet meer mag gebruiken voor mijn kind.
Ik vind het voor mezelf altijd al heel lastig om te bepalen wanneer ik in het UMC aan de bel moet trekken. Ik neig er naar vaak te lang door te lopen (ik leer overigens wel bij!) en denk (en hoop vooral) dat het altijd vanzelf wel goed komt! De huisarts zie ik dan ook zelden en het is voor mij fijn dat ik eerst met de longverpleegkundigen kan mailen alvorens ik de arts spreek. Ik wil bij de arts namelijk niet overkomen als een zeur.
Deze strategie hanteer ik dus ook bij mijn zoon: 'het zal wel weer overgaan, we wachten nog wel even'. Dit zorgde er voor dat ik Sebastiaan wist te overtuigen van het feit dat de teek in de bovenbeen van Vic (opgelopen in Denemarken) vast alleen een loshangend korstje was (ik had nog nooit een teek gezien). Toen Sebastiaan na vier dagen doorzette en hem meenam naar de huisarts, bleek het toch echt een teek te zijn. Oeps!
Sinds een paar weken heeft Vic een zwelling in zijn liesstreek. Sebastiaan merkte het weer als eerste op en ik riep natuurlijk:'ach, dat gaat vast vanzelf weer weg'. Dat gebeurde ook, maar het kwam ook steeds weer terug. Soms was het gezwollen, soms zag ik niks. Vic klaagde niet over pijn en ik mocht de zwelling ook aanraken.
Afgelopen week werd het toch wel wat boller en net toen ik had besloten de huisarts te bellen voor een afspraak, slonk het weer. In het weekend begon ik er toch eens over te denken. 'Hmmmm, het zit in de lies..., och jee.., zou het een liesbreukje zijn?' Dokter Google bood uitkomst en Vic voldeed aan alle kenmerken.
Gisteren ging ik dan eindelijk met hem naar de huisarts en inderdaad: een liesbreuk werd vast gesteld. Over twee weken moet hij op consult naar de chirurg en daarna volgt waarschijnlijk een operatie.
Wat ik er van leer is dat ik sneller naar de huisarts moet gaan met mijn kind. Ik weet dat als Vic last en pijn had gehad, ik allang bij de huisarts was geweest. Maar ik moet me beter realiseren dat er ook iets aan de hand kan zijn (ik noem een tekenbeet, liesbreuk) als hij geen pijn aangeeft. Dat is een blinde vlek van mij die ik soms heerlijk kan gebruiken voor mezelf (ik steek mijn kop in het zand en dan is er helemaal niets aan de hand), maar die ik niet meer mag gebruiken voor mijn kind.
Mara ... nooit te oud om te leren, toch.
BeantwoordenVerwijderenMaar ook als je zelf wat hebt, geen zand gaan happen, maar gewoon bellen hoor.
Groeten Ad
Goede zelfreflectie!:)
BeantwoordenVerwijderenDie eerste alinea, Hoe herkenbaar !
BeantwoordenVerwijderenIk heb geen kinderen waar ik voor mag zorgen, de huisdieren zijn dan ook ons kostbaarste bezit, maar daar gaan we wel mee naar de dierenarts. Dat is S. d'r verdienste, ik laat het doorgands veel langer op zijn beloop.
Maar ik zelf, Jep, lekker zandhappen tot je het niet ontkennen meer kan. Hoewel de tijd maakt je wel eerlijker tegen jezelf.
Wat herkenbaar Mara.
BeantwoordenVerwijderenVooral dat eerste deel. Ik kan ook niet zo goed tegen jammerende, zeurende miepen die al naar de huisarts rennen als hun een scheet dwars zit. Aan de andere kant; ik kan ook niet beoordelen hoe iemand zich voelt.
En ja, óók ik ben geneigd langer door te lopen waar het mezelf betreft. Het is trouwens al stukken beter geworden vergeleken met een jaar of tien terug.
Maar ik denk maar zo; je leert iedere dag bij en op die manier leer je op een gegeven ogenblik ook wel in te schatten wanneer je wel met kleine Vic naar de huisarts moet.
Ik vind namelijk dat je het toppie doet meid!!!
Liefs
lieve Mara,
BeantwoordenVerwijderenje bent een kanjer hoor echt waar. Maar ik wil je toch even waarschuwen voor die tekenbeet. Zeker tegenwoordig. Daar kan je dus echt heel erg ziek van worden. Echt denk daar niet te makkelijk over. Maar ik snap je wel en herken het ook. Bovendien doe je geweldig je best als moeder en wil je het best voor je kind.
Knuf miekje