Gewoon naar de oncoloog.
Als je me drie maanden geleden had gezegd dat ik vandaag naar de oncoloog zou gaan, had ik je voor gek verklaard. 'Een oncoloog; dat is toch iets met kanker?'.
Als je het me twee maanden geleden had gevraagd, had ik het een beetje geloofd. Immers gisteren twee maanden geleden voelde ik voor het eerst een knobbeltje in mijn borst.
Twee maanden geleden...
Wat is er veel gebeurd in die twee maanden.
Het is een sneltrein geweest, een gekkenhuis.
Van totale paniek, naar snel toch nog op vakantie, naar een opname op de longafdeling, naar het verwijderen van mijn borst, naar een thuiskomst met een platte linkerkant, naar een goed nieuws- gesprek, naar een afspraak bij de oncoloog.
De afspraak met de oncoloog dus. Die was vanochtend.
Een rustige, aardige arts die er echt voor ging zitten om met ons een samenwerkingsverband aan te gaan. 'U bent een bijzondere patiënt', zei ze. En dat ben ik.
Gelukkig was zij degene met wie mijn longarts (voor)overleg had gepleegd. Ze wist van de hoed en de rand. Ze wist van de reden tot niet-chemo.
We bekeken met haar de statistieken; wat zou de behandeling mij opleveren?
Iedereen die mij kent, weet dat ik volledig voor mijn gezondheid kies. Als er maar een kleine kans is dat de hormoontherapie mij extra jaren oplevert (zonder hiervoor CF-jaren in te hoeven leveren), dan doe ik dat. En die kans is er dus!
Sowieso zijn de vooruitzichten aardig goed (garantie tot de voordeur uiteraard, en daarnaast heb ik toevallig nog een andere ziekte die ook geen garanties geeft..) en de hormoontherapie maakt de vooruitzichten net wat beter.
We hebben uitgebreid gesproken over de bijwerkingen. Ik zal zeker overgangsklachten gaan krijgen. Daarnaast moeten we zeer alert zijn op stemmingswisselingen. Dertig procent van de vrouwen die dit medicijn slikken wordt (zwaar) depressief. Daar kan wel wat aan gedaan worden; verandering van medicatie of medicatie via de psychiater (...). Kwaliteit van leven blijft voorop staan! (hahaha; via de Twitter kreeg ik al een eerste, terechte, reactie op dit schrijven dat er dus bij 70 procent van de vrouwen geen depressieve klachten voorkomen!! Dank je, J :D)
De verwachting is dat de medicatie geen invloed zal hebben op mijn longen (infecties). Maar we moeten hier wel alert op zijn!
De afspraak is nu dus dat ik ga starten met de medicijnen en vanaf daar gaan we verder kijken. De oncoloog gaat mij, in overleg met de longarts, zeer nauwgezet volgen.
Ik voel nog geen zenuwen. Ik zie het wel. Ik wacht het vol vertrouwen af.
Als je het me twee maanden geleden had gevraagd, had ik het een beetje geloofd. Immers gisteren twee maanden geleden voelde ik voor het eerst een knobbeltje in mijn borst.
Twee maanden geleden...
Wat is er veel gebeurd in die twee maanden.
Het is een sneltrein geweest, een gekkenhuis.
Van totale paniek, naar snel toch nog op vakantie, naar een opname op de longafdeling, naar het verwijderen van mijn borst, naar een thuiskomst met een platte linkerkant, naar een goed nieuws- gesprek, naar een afspraak bij de oncoloog.
De afspraak met de oncoloog dus. Die was vanochtend.
Een rustige, aardige arts die er echt voor ging zitten om met ons een samenwerkingsverband aan te gaan. 'U bent een bijzondere patiënt', zei ze. En dat ben ik.
Gelukkig was zij degene met wie mijn longarts (voor)overleg had gepleegd. Ze wist van de hoed en de rand. Ze wist van de reden tot niet-chemo.
We bekeken met haar de statistieken; wat zou de behandeling mij opleveren?
Iedereen die mij kent, weet dat ik volledig voor mijn gezondheid kies. Als er maar een kleine kans is dat de hormoontherapie mij extra jaren oplevert (zonder hiervoor CF-jaren in te hoeven leveren), dan doe ik dat. En die kans is er dus!
Sowieso zijn de vooruitzichten aardig goed (garantie tot de voordeur uiteraard, en daarnaast heb ik toevallig nog een andere ziekte die ook geen garanties geeft..) en de hormoontherapie maakt de vooruitzichten net wat beter.
We hebben uitgebreid gesproken over de bijwerkingen. Ik zal zeker overgangsklachten gaan krijgen. Daarnaast moeten we zeer alert zijn op stemmingswisselingen. Dertig procent van de vrouwen die dit medicijn slikken wordt (zwaar) depressief. Daar kan wel wat aan gedaan worden; verandering van medicatie of medicatie via de psychiater (...). Kwaliteit van leven blijft voorop staan! (hahaha; via de Twitter kreeg ik al een eerste, terechte, reactie op dit schrijven dat er dus bij 70 procent van de vrouwen geen depressieve klachten voorkomen!! Dank je, J :D)
De verwachting is dat de medicatie geen invloed zal hebben op mijn longen (infecties). Maar we moeten hier wel alert op zijn!
De afspraak is nu dus dat ik ga starten met de medicijnen en vanaf daar gaan we verder kijken. De oncoloog gaat mij, in overleg met de longarts, zeer nauwgezet volgen.
Ik voel nog geen zenuwen. Ik zie het wel. Ik wacht het vol vertrouwen af.
Klinkt toch positief, al is dat in dit verband een beetje vreemd om te zeggen. Goed dat ze je zo in de gaten gaan houden!
BeantwoordenVerwijderenNu afwachten hoe het gaat lopen, heel veel sterkte!
ik blijf er geen woorden voor hebben.
BeantwoordenVerwijderenJe bent een topper!
xxx
Hé zus, ook dit komt weer goed! Ik kom hééél snel met je knuffelen!!!!
BeantwoordenVerwijderenIk zou je ook wel willen komen knuffelen maar dat lijkt me niet zo'n goed idee.
BeantwoordenVerwijderenDus een digitale knuffel voor een heeeel sterke vrouw.
Elly
Ook van mij een dikke digitale knuffel meid. Fijn dat je er een goed gevoel over hebt, want dat is ook heel erg belangrijk.
BeantwoordenVerwijderenJe kan het.
X
Als je me vorig jaar rond deze tijd, toen ik De Wellenberg gedag zei, me had gezegd dat ik dit zou lezen als gevolg van mijn gedachte: "Hoe zou het toch gaan met...", had ik je voor gek verklaard!
BeantwoordenVerwijderenIk was op veel voorbereid wat betreft wat ik hier zou kunnen gaan lezen... maar dit...
Ik wens je heeel heeel veel sterkte toe. Meer gaat helaas vanaf deze plek niet. Wie weet als ik 'toevallig' hier weer een keer spiek een geïmproviseerde papieren tweet ;)
Hou je taai!