Gewoon door.

Laat ik beginnen met het goede bericht. De ontstekingswaarde in het bloed is gedaald. Dit betekent dus domweg dat de ontsteking dus lijkt te verminderen.
Wat echter minder goed nieuws is, is dat ik nog steeds last heb van flinke koortspieken, te veel hoest en te veel sputum opgeef en mijn saturatie nog niet voldoende bijtrekt. Mijn streefsaturatie was te laag doorgegeven, waardoor ik dacht dat ik nu redelijk onderweg was en soms in rust mijn zuurstof afdeed. Nu blijkt dat er voor iemand met mijn longcapaciteit er toch zeker naar een saturatie van 93 wordt gestreefd. En daar ben ik nog niet...

Ook met trainen moet de zuurstof omhoog. Ik liep daarna op de loopband met zes (...) liter zuurstof en wist mijn saturatie maar net op 90 te houden. Bizar.
Morgen komt ook de diëtiste praten over extra drinkvoeding aangezien ik nu te weinig calorieën binnen krijg en langzaam aan het afvallen ben.

Kortom, ik ben lichtelijk gefrustreerd en teleurgesteld hoewel ik ook niet wil vergeten dat de ontstekingswaarde natuurlijk wel dalende is!

Het is gewoon lastig als je altijd sneller dan snel wilt. Toen ik aan deze opname begon had ik in mijn hoofd dat ik vandaag in het groot overleg zou horen dat ik naar huis mocht. Maar daar wordt nu natuurlijk nog helemaal niet over gesproken. Terecht!
Maar het gemis van thuis wordt langzaam ook zwaarder. Mijn heerlijke mannen bij wie ik zo graag wil zijn. Voorlopig zit ik hier nog wel even op mijn kamertje. Ik moet verder opknappen om straks te kunnen genieten van een heerlijke lange winter thuis!