Oermoeder

Toen ik nog jong was, was het voor mij overduidelijk: voor mij geen kinderen!!! In eerste instantie wilde ik mannequin worden, zo noemden we dat in mijn tijd. Van topmodellen hadden wij nog nooit gehoord.
Al snel bleek ik minder hard te groeien dan mijn leeftijdsgenoten en nooit lang genoeg te worden om de catwalk te betreden, dus richtte ik me geheel op mijn nieuwe missie: kinderarts worden. Geen idee hoe ik daar nu weer aan was gekomen.. ;) Het idee om kinderarts te worden is lange tijd blijven bestaan. Ik zou carrière gaan maken, een leuke vent gaan zoeken die zich geheel zou richten op het huishouden (mijn eigen 'huisman') en kinderen zouden er niet komen.
Op het middelbaar onderwijs bleek al gauw dat schei- en natuurkunde niet mijn sterkste vakken waren en voor wiskunde heb ik jaren bijles gehad. Mijn droom om kinderarts te worden, gaf ik dus op. Waar ergens de wens voor kinderen omhoog kwam gedreven, weet ik me eigenlijk niet te herinneren.

Vannacht had onze kleine Vic in zijn bed gespuugd. Hij riep ons midden in de nacht en spuugde alles over zijn aap heen. Sebastiaan verschoonde het bed en ik zat Vic te troosten op de schommelstoel naast het bed. Op dat moment ontstond het idee van een blog over de oermoeder. Ik zie ze echt in mijn omgeving; de oermoeders! Er zijn ook echter genoeg moeders die geen oermoeder-indruk op me maken. Dat wil niet zeggen dat oermoeders beter zijn of beter functioneren, het lijkt alleen alsof het opvoeden de oermoeders minder moeite kost.

Ik weet niet waar ik mezelf plaats en dat hoef ik ook niet te weten, ik weet wel dat ik een enorm 'oergevoel' heb voor onze Vic. Daar waar ik vroeger dacht nooit een kind te willen, kan ik me nu geen leven zonder Vic meer voorstellen. Die onvoorwaardelijke liefde voor je kind is niet uit te leggen. Alles zou ik op willen geven, als kleine Vic maar gelukkig is. Dat betekent natuurlijk niet dat je daarom je kind moet verwennen. Hee, ik blijf wel pedagoog hè?

Ik vond het vroeger altijd maar gezweef en gezwets van moeders die alle cliché's noemden (waar dan op volgde; 'wacht maar tot je zelf moeder bent, dan begrijp je het wel'). Maar hee, met het schaamrood op de kaken beken ik dat ik er zelf inmiddels net zo hard aan meedoe. Want ja, het is waar!!!

Ook ons kind is het meest geweldige, liefste, prachtigste en meest bijzondere kind dat bestaat!
En dat is dus echt zo :)!