Tussentijdse evaluatie
Eigenlijk ben ik erg voor het reflecteren over mijn eigen handelen. Mogelijk is dit aangeleerd vanuit mijn werk/ opleiding, maar het zegt vooral ook iets over hoe ik ben. Ik kan vaak oeverloos allerlei situaties analyseren. Deze analyses leveren vaak niets op overigens, behalve slapeloze nachten.
Nu had ik bedacht toch maar eens over dit webblog te reflecteren. Tja, ik ben immers alweer bijna een maandje bezig (what's in a name??) en ik vind het leuk te merken wat het bloggen tot nog toe oplevert.
Ten eerste is het fijn om te merken dat mensen überhaupt mijn blog lezen. Ik kan me soms verwonderen over hoe hard de teller gaat. Ik schrijf dus blijkbaar niet voor niets en dat is fijn! Het leuke is dat je geen idee hebt wie er überhaupt je blog bijhoudt, behalve dan van de mensen die reageren.
Ten tweede hoor ik terug dat mensen het prettig vinden om te lezen hoe het nu eigenlijk echt met me gaat. Om eerlijk te zijn ben ik meer iemand van 'het masker op' (maar vooral niet met carnaval overigens) en 'walking on sunshine'. Het is best spannend om me nu kwetsbaar op te stellen. Ik hou niet zo van kwetsbaar, doe mij maar liever 'sterk en het gaat altijd goed met me'. Ik hoor terug dat men zich nu beter realiseert hoezeer de CF ons leven in beslag neemt en dat er achter dat vrolijke masker wat ik graag draag dus veel meer speelt.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik de laatste maanden me ook echt in beslag laat nemen door mijn CF. Deels noodgedwongen; door alle fysieke gebreken kom ik er niet onderuit. Ik vind het ook wel eens lastig als ik mijn eigen webblog terug lees dat 'de teneur mineur is'. De teneur is mineur en gezeur. En eigenlijk hou ik daar niet zo van. Eigenlijk wil ik anderen dan ook weer niet lastig vallen met mijn verdriet en gezeur.
Ik hou mezelf maar voor dat mijn lezers er zelf voor kiezen om dit webblog te openen en als ze (ja, jullie) geen zin hebben in verdriet of gezeur, zelf de keuze kunnen maken om wel of niet te gaan lezen. Ik hoop van harte dat de tijd er voor zal zorgen dat de mineur af zal nemen en ik het webblog alleen nog maar hoef te gebruiken om geweldige verhalen over ons gezin te schrijven. Dat is wat ik wens!
Nu had ik bedacht toch maar eens over dit webblog te reflecteren. Tja, ik ben immers alweer bijna een maandje bezig (what's in a name??) en ik vind het leuk te merken wat het bloggen tot nog toe oplevert.
Ten eerste is het fijn om te merken dat mensen überhaupt mijn blog lezen. Ik kan me soms verwonderen over hoe hard de teller gaat. Ik schrijf dus blijkbaar niet voor niets en dat is fijn! Het leuke is dat je geen idee hebt wie er überhaupt je blog bijhoudt, behalve dan van de mensen die reageren.
Ten tweede hoor ik terug dat mensen het prettig vinden om te lezen hoe het nu eigenlijk echt met me gaat. Om eerlijk te zijn ben ik meer iemand van 'het masker op' (maar vooral niet met carnaval overigens) en 'walking on sunshine'. Het is best spannend om me nu kwetsbaar op te stellen. Ik hou niet zo van kwetsbaar, doe mij maar liever 'sterk en het gaat altijd goed met me'. Ik hoor terug dat men zich nu beter realiseert hoezeer de CF ons leven in beslag neemt en dat er achter dat vrolijke masker wat ik graag draag dus veel meer speelt.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik de laatste maanden me ook echt in beslag laat nemen door mijn CF. Deels noodgedwongen; door alle fysieke gebreken kom ik er niet onderuit. Ik vind het ook wel eens lastig als ik mijn eigen webblog terug lees dat 'de teneur mineur is'. De teneur is mineur en gezeur. En eigenlijk hou ik daar niet zo van. Eigenlijk wil ik anderen dan ook weer niet lastig vallen met mijn verdriet en gezeur.
Ik hou mezelf maar voor dat mijn lezers er zelf voor kiezen om dit webblog te openen en als ze (ja, jullie) geen zin hebben in verdriet of gezeur, zelf de keuze kunnen maken om wel of niet te gaan lezen. Ik hoop van harte dat de tijd er voor zal zorgen dat de mineur af zal nemen en ik het webblog alleen nog maar hoef te gebruiken om geweldige verhalen over ons gezin te schrijven. Dat is wat ik wens!
ik vind het heel fijn je eerlijkheid hier zo te lezen en echt te lezen hoe het met je gaat. Kan me voorstellen dat het voor jezelf ook fijn is dit zo een beetje van je af te kunnen schrijven. Anoniem, maar toch wetende dat mensen die je lief zijn dit lezen. Door je te volgen en zo veel aan je te denken hoop ik een hart onder je riem te kunnen blijven steken.
BeantwoordenVerwijderenlove you!
Lieve kanjer,
BeantwoordenVerwijderenIk hoop voor jou dat je wens gauw uitkomt en we hier allemaal vrolijke verhalen lezen. Maar tot die tijd: stel je maar kwetsbaar op! Ook dat is juist weer krachtig. Dan kunnen we virtueel steun geven met woorden!
Ik blijf je volgen! En moest denken aan de songtekst van Paul de Leeuw: ik heb je lief!
Evelien
Het is goed om ergens toch eerlijk te zijn denk ik, als alle beetjes nu eens echt hielpen he.... Dan stuur ik je direct een heleboel! Ik hoop en wens met je mee voor jou en ook meteen voor je CF collegae bloggers.
BeantwoordenVerwijderenLiefs
Lieve Mara,
BeantwoordenVerwijderenIk denk veel aan je. Fijn om via de blog even te lezen wat de stand van zaken is. Ik wens je alle goeds toe!
Veel liefs,
Miriam
Lieverd,
BeantwoordenVerwijderenDit is goed, je kan niet altijd sterk zijn en je hoeft niet altijd vrolijk te zijn en positief. Soms is het heerlijk dat je gewoon even van je af kan zeiken. Des te meer respect krijg ik voor jou omdat je dan al je kleuren laat zien! En die kleuren van jou, zijn werkelijk prachtig!
Hele dikke kus en knuffel,
Melanie
Lieve Mara,
BeantwoordenVerwijderenIk vind het heel fijn om door je weblog te lezen hoe het met je gaat: die vrolijke lach en positieve instelling is er ook en dat weten we allemaal.
Ik heb ontzettende bewondering voor je kracht: daar hoort positivisme bij, maar ook (helaas) de andere kant van "de medaille". Je bent en blijft een krachtige en bijzondere meid!
Liefs, Sabine
Niemand kan altijd alleen maar positief zijn en zakt soms even naar een dal (jouw dal is soms wel erg diep) en klimt daar dan weer uit. Jij bent nog steeds mijn lieve, dappere Mara.
BeantwoordenVerwijderenJ. te H.