Quaran-wattes?
Ik weet het, ik ben er niet zo goed in..quarantaine-regels. Ik lees voortdurend bij anderen over desinfecteren, handenalcohol, voortdurend handen wassen, deurklinken ontwijken, ..... en nog heel veel andere hygiëneregels. Ik vind het niet te doen in het dagelijks leven.
Begrijp me goed: ik ben geen slons, ik ben geen sloddervos, ik ben geen viezerik, maar ik ben ook geen smetvrees-typje. Ik weet en begrijp waarom mijn CF-collegae goed opletten, maar ik vind het niet toepasbaar. Bij kleine kinderen vinden we ook altijd dat ze maar moeten wennen aan alle bacteriën en eigenlijk ben ik net zo streng voor mezelf. Natuurlijk hou ik goed mijn hand voor mijn mond met hoesten, natuurlijk was ik mijn handen en douche ik dagelijks.
Ten tijde van het oplaaien van de Mexicaanse griep had ik voor het eerst in mijn leven handenalcohol bij me. Eigenlijk gebruikte ik het alleen op het werk, als ik handen had geschud met een cliënt. Ook afgelopen zondag (I outrun CF) had ik het zowaar in mijn tas gestopt, maar weer nauwelijks gebruikt want ik had toch geen CF-handen geschud?
Het enige waar ik sinds een aantal maanden wat 'strenger' in ben geworden is de fysieke toestand van bezoek (of van degene bij wie wij op bezoek gaan). Verkoudheden, kleine griepjes, ik ging ze niet uit de weg! Vaak gebruikte ik mijn kuren als excuus of bedacht ik dat 'niet kussen' heus de oplossing was. Door het kerstbezoek liep ik een flinke griep op en de longarts bedacht dat het mede hierdoor allemaal niet zo goed met me ging en kuren onvoldoende konden aanslaan. Hij noemt ook vaak dat het inherent is aan het moederschap; ik pik nu eenmaal virusjes op van Vic.
Daarom ben ik erop terug gekomen en ik vraag iedereen dan ook om kritisch (over de eigen fysieke toestand) met mij mee te denken. Ik vind het wat dat betreft nog steeds lastig om nee te zeggen omdat bezoek ook wel erg gezellig is.
Ik ben degene die Vic naar het kinderdagverblijf brengt en weer ophaalt, je wilt niet weten wat daar voor vieze neuzen en andere ziektes voorbij lopen. Sinds gisteravond heeft Vic zelfs de waterpokken. Er gonst een gerucht op mijn twitter dat het mogelijk longontsteking voor mij tot gevolg kan hebben, maar het ziekenhuis kan het niet bevestigen. En wat doe ik? Ik kroel net zo hard met lieve Vic, trek hem op schoot en denk er weer helemaal niet bij na, vergeet om extra vaak mijn handen te wassen. Het leven gaat gewoon door en ik wil dat ook dolgraag! Natuurlijk, als ik er niet onderuit kan, zal ik wel moeten. Maar zolang ik het zonder quaran-wattes redt, word ik daar blij van!
Begrijp me goed: ik ben geen slons, ik ben geen sloddervos, ik ben geen viezerik, maar ik ben ook geen smetvrees-typje. Ik weet en begrijp waarom mijn CF-collegae goed opletten, maar ik vind het niet toepasbaar. Bij kleine kinderen vinden we ook altijd dat ze maar moeten wennen aan alle bacteriën en eigenlijk ben ik net zo streng voor mezelf. Natuurlijk hou ik goed mijn hand voor mijn mond met hoesten, natuurlijk was ik mijn handen en douche ik dagelijks.
Ten tijde van het oplaaien van de Mexicaanse griep had ik voor het eerst in mijn leven handenalcohol bij me. Eigenlijk gebruikte ik het alleen op het werk, als ik handen had geschud met een cliënt. Ook afgelopen zondag (I outrun CF) had ik het zowaar in mijn tas gestopt, maar weer nauwelijks gebruikt want ik had toch geen CF-handen geschud?
Het enige waar ik sinds een aantal maanden wat 'strenger' in ben geworden is de fysieke toestand van bezoek (of van degene bij wie wij op bezoek gaan). Verkoudheden, kleine griepjes, ik ging ze niet uit de weg! Vaak gebruikte ik mijn kuren als excuus of bedacht ik dat 'niet kussen' heus de oplossing was. Door het kerstbezoek liep ik een flinke griep op en de longarts bedacht dat het mede hierdoor allemaal niet zo goed met me ging en kuren onvoldoende konden aanslaan. Hij noemt ook vaak dat het inherent is aan het moederschap; ik pik nu eenmaal virusjes op van Vic.
Daarom ben ik erop terug gekomen en ik vraag iedereen dan ook om kritisch (over de eigen fysieke toestand) met mij mee te denken. Ik vind het wat dat betreft nog steeds lastig om nee te zeggen omdat bezoek ook wel erg gezellig is.
Ik ben degene die Vic naar het kinderdagverblijf brengt en weer ophaalt, je wilt niet weten wat daar voor vieze neuzen en andere ziektes voorbij lopen. Sinds gisteravond heeft Vic zelfs de waterpokken. Er gonst een gerucht op mijn twitter dat het mogelijk longontsteking voor mij tot gevolg kan hebben, maar het ziekenhuis kan het niet bevestigen. En wat doe ik? Ik kroel net zo hard met lieve Vic, trek hem op schoot en denk er weer helemaal niet bij na, vergeet om extra vaak mijn handen te wassen. Het leven gaat gewoon door en ik wil dat ook dolgraag! Natuurlijk, als ik er niet onderuit kan, zal ik wel moeten. Maar zolang ik het zonder quaran-wattes redt, word ik daar blij van!
Ik denk dat je er goed aan gedaan hebt om het ziekenhuis te bellen en te informeren.
BeantwoordenVerwijderenEn als het gerucht écht waar was geweest hadden ze je dat in het ziekenhuis vast kunnen vertellen. Dus ik zou me er ook niet al te veel van aantrekken.
Ik ben ook niet het type dat constant m'n handen loopt te ontsmetten, maar word wel door mijn omgeving (dat wil zeggen; mijn mannetje en mijn moeder) bestempeld als iemand met lichte smetvrees..... Tja, wat moet je je daar bij voorstellen? Als ik gebruik heb gemaakt van een openbaar toilet en mijn handen heb gewassen wil ik uit principe de deurklink niet meer vastpakken. Ik weet namelijk niet of de vorige gebruiker wel zijn handen heeft gewassen. Ik heb een hekel aan geld (nou ja, geen hekel om het te hebben hoor.....), want dat gaat ook door vele (vieze) handen.
Ik sluit mezelf niet op, vermijd ook niet het openbare leven, probeer wel streng te screenen op verjaardagen en/of feestjes waar mogelijk mensen zijn die verkouden zijn of iets anders onder de leden hebben, maar ik denk als je jezelf goed in acht houd het allemaal best wel mee kan vallen.
Afgelopen zaterdag een feestje gehad van Albert zijn ouders en dat betekende veel handen schudden. Ik had voor de zekerheid een flesje handalcohol meegenomen, maar kwam bij thuiskomst erachter dit helemaal niet te hebben gebruikt, dus tja; het blijft toch een beetje uitvogelen en op goed geluk dat je niets oploopt. Je kan ook niet té streng zijn, lijkt me.
Beterschap en sterkte voor Vic. Ik hoop dat hij er niet te erg ziek van is, of zo veel jeuk heeft.