Prrrrrrrrrrrrik!
CF en Blog-collega Irène kreeg een Mid-line en natuurlijk leefde ik mee. Inmiddels heb ik zelf aardig wat Mid en PICC-line ervaring opgedaan, niet altijd even positief, maar dat vertelde ik er maar even niet bij. Het zegt namelijk wat over mij en niet over de aderen van een ander. Maar nu dan toch het hele verhaal!
Laat ik voorop stellen dat er twee dingen spelen als ik het heb over Mara en prikken. Punt 1: ik ben bang voor prikken en dat is gewoon heel eerlijk. Punt 2: ik ben heel slecht aan te prikken. Punt 1 en 2 hangen natuurlijk samen, laat ik starten bij het begin.
Ik weet nog toen ik heel klein was dat ik erg veel buisjes bloed moest laten prikken. Toen ik beneden bij het winkeltje een snoepje aan het uitzoeken was (dat mocht altijd van mijn ouders na een bezoek aan het ziekenhuis), viel ik flauw. Ik werd wakker terwijl mijn vader, met mij in zijn armen, door het ziekenhuis rende. Het bleek dat er wel erg veel bloed was afgenomen en ze mij iets te snel weg hadden laten gaan.
De eerste keer dat ik niet meer met een 'kapje' onder narcose ging, maar met een infuus, was de tweede slechte ervaring. Mijn vader en de pedagogisch medewerkster waren mee naar de OK. Beide handen en voeten waren niet aan te prikken. Ik weet nog dat ik lag te gillen als een speenvarken en mijn vader heel lief zei: 'het gaat nu echt goed, hij zit bijna..' en dat ik dan al weer voelde dat het foute boel was. Gelukkig kwam er toen een zekere Anja op haar klompen aangelopen, die het infuus in één keer in mijn pols jaste.
Daarnaast natuurlijk slechte ervaringen met bloedgassen prikken (heus, een naald in mijn slagader in de pols krijgen is zo gemakkelijk nog niet en lukt dan ook meestal niet). Maar ook met gewoon prikken; houdt de boel opeens op met lopen of heb ik weer enorm blauwe plekken.
Ergens in 1998 werd ik voor het eerst opgenomen voor een IV-kuur. Omdat ik vaak een nieuw infuus kreeg, besloot de verpleging dat ik een centrale lijn kreeg. Die werd op zondag in mijn lies geplaatst. Op maandag moest deze er echter weer uit van de longarts omdat de kans op infecties te groot was. De rest van de opname was het aanmodderen met gewone infuzen.
De eerste opname tijdens mijn zwangerschap werd dan ook besloten direct een PICC-line te plaatsen. Behoorlijk zenuwachtig bekeek ik alles wat er gebeurde; operatiedoeken, mondkapjes, echo's en een lijn die tot aan mijn hart zou gaan lopen. Het plaatsen zelf was echter 'piece of cake' en de lijn deed het geweldig. De tweede opname tijdens mijn zwangerschap koos ik weer voor een PICC-line. Na twee keer proberen zat de lijn echter nog niet en stond de meneer naast het bed met het zweet op het voorhoofd naar me te kijken. Hij besloot te pauzeren en een aantal uur later plaatste hij de lijn gelukkig met succes.
De PICC-line werd steeds populairder en er was slechts één man in het gehele ziekenhuis die hem plaatsen kon. Daarom werd er bij mijn daaropvolgende opname gekozen voor een Mid-line, nadat weer eens gebleken was dat een gewoon infuus geen succes was. Op een avond werd ik zelfs zeven keer tevergeefs aangeprikt door heus de beste prikkers. Leuk is dat iedere prikker opnieuw naar me noemt dat ze 'erg goede prikkers zijn' en prachtige aderen bij me zien. Op het moment van aanprikken echter gaan die prachtige aderen er net zo hard vandoor! De Mid-line zat na twee keer prikken.
Dus ook bij mijn laatste opname gingen we voor een Mid-line. De aardige (Duitse) anesthesist begon enthousiast, maar kreeg het na drie keer proberen wel erg warm. Zijn collega en opper-Mid-line-plaatser kwam helpen. Hij gaf het na vijf keer (...) proberen ook op. We besloten in overleg om de volgende dag een nieuwe poging te wagen. Daar was de zaalarts overigens niet blij mee, die wilde haar Co-assistent diezelfde avond nog een gewoon infuus bij me laten zetten. Yeah right...
De volgende dag zat de lijn er na twee keer proberen in. Het verhaal wil (als ik het goed na vertel) dat mijn aderen prachtig ogen, maar wel van leer lijken te zijn. Op het moment dat de naald nadert, sluiten mijn aderen zich af. Of wordt er door de ader heen geprikt (dat is best een beetje pijnlijk, ook het daaropvolgende hematoom).
Overigens ging deze lijn uiteindelijk lekken en moest er na vijf dagen uit omdat ik koorts kreeg (de lijn kan dan een infectiebron zijn). Na diverse gewone infuzen kreeg ik een paar dagen later weer een Mid-line na slechts twee keer prikken.
Het staat voorop dat het prikken van de lijnen echt geen pijn doet! De plek van de lijn wordt eerst verdoofd en pas daarna gaan ze naar binnen. Daarnaast heb ik over het algemeen ontzettend lieve anesthesisten getroffen en is de sfeer vaak heel ontspannen. Het is puur de frustratie dat het steeds niet lukt. Ik heb gewoon enorm eigenwijze aderen. Van wie zouden ze het hebben?
Het is een lang verhaal geworden. Het is dan ook een langdurige angst en frustratie. Maar als ik (ooit) weer wordt opgenomen, kies ik opnieuw voor een Mid- of PICC-line. Want als de lijn eenmaal zit, is het echt ideaal!
Laat ik voorop stellen dat er twee dingen spelen als ik het heb over Mara en prikken. Punt 1: ik ben bang voor prikken en dat is gewoon heel eerlijk. Punt 2: ik ben heel slecht aan te prikken. Punt 1 en 2 hangen natuurlijk samen, laat ik starten bij het begin.
Ik weet nog toen ik heel klein was dat ik erg veel buisjes bloed moest laten prikken. Toen ik beneden bij het winkeltje een snoepje aan het uitzoeken was (dat mocht altijd van mijn ouders na een bezoek aan het ziekenhuis), viel ik flauw. Ik werd wakker terwijl mijn vader, met mij in zijn armen, door het ziekenhuis rende. Het bleek dat er wel erg veel bloed was afgenomen en ze mij iets te snel weg hadden laten gaan.
De eerste keer dat ik niet meer met een 'kapje' onder narcose ging, maar met een infuus, was de tweede slechte ervaring. Mijn vader en de pedagogisch medewerkster waren mee naar de OK. Beide handen en voeten waren niet aan te prikken. Ik weet nog dat ik lag te gillen als een speenvarken en mijn vader heel lief zei: 'het gaat nu echt goed, hij zit bijna..' en dat ik dan al weer voelde dat het foute boel was. Gelukkig kwam er toen een zekere Anja op haar klompen aangelopen, die het infuus in één keer in mijn pols jaste.
Daarnaast natuurlijk slechte ervaringen met bloedgassen prikken (heus, een naald in mijn slagader in de pols krijgen is zo gemakkelijk nog niet en lukt dan ook meestal niet). Maar ook met gewoon prikken; houdt de boel opeens op met lopen of heb ik weer enorm blauwe plekken.
Ergens in 1998 werd ik voor het eerst opgenomen voor een IV-kuur. Omdat ik vaak een nieuw infuus kreeg, besloot de verpleging dat ik een centrale lijn kreeg. Die werd op zondag in mijn lies geplaatst. Op maandag moest deze er echter weer uit van de longarts omdat de kans op infecties te groot was. De rest van de opname was het aanmodderen met gewone infuzen.
De eerste opname tijdens mijn zwangerschap werd dan ook besloten direct een PICC-line te plaatsen. Behoorlijk zenuwachtig bekeek ik alles wat er gebeurde; operatiedoeken, mondkapjes, echo's en een lijn die tot aan mijn hart zou gaan lopen. Het plaatsen zelf was echter 'piece of cake' en de lijn deed het geweldig. De tweede opname tijdens mijn zwangerschap koos ik weer voor een PICC-line. Na twee keer proberen zat de lijn echter nog niet en stond de meneer naast het bed met het zweet op het voorhoofd naar me te kijken. Hij besloot te pauzeren en een aantal uur later plaatste hij de lijn gelukkig met succes.
De PICC-line werd steeds populairder en er was slechts één man in het gehele ziekenhuis die hem plaatsen kon. Daarom werd er bij mijn daaropvolgende opname gekozen voor een Mid-line, nadat weer eens gebleken was dat een gewoon infuus geen succes was. Op een avond werd ik zelfs zeven keer tevergeefs aangeprikt door heus de beste prikkers. Leuk is dat iedere prikker opnieuw naar me noemt dat ze 'erg goede prikkers zijn' en prachtige aderen bij me zien. Op het moment van aanprikken echter gaan die prachtige aderen er net zo hard vandoor! De Mid-line zat na twee keer prikken.
Dus ook bij mijn laatste opname gingen we voor een Mid-line. De aardige (Duitse) anesthesist begon enthousiast, maar kreeg het na drie keer proberen wel erg warm. Zijn collega en opper-Mid-line-plaatser kwam helpen. Hij gaf het na vijf keer (...) proberen ook op. We besloten in overleg om de volgende dag een nieuwe poging te wagen. Daar was de zaalarts overigens niet blij mee, die wilde haar Co-assistent diezelfde avond nog een gewoon infuus bij me laten zetten. Yeah right...
De volgende dag zat de lijn er na twee keer proberen in. Het verhaal wil (als ik het goed na vertel) dat mijn aderen prachtig ogen, maar wel van leer lijken te zijn. Op het moment dat de naald nadert, sluiten mijn aderen zich af. Of wordt er door de ader heen geprikt (dat is best een beetje pijnlijk, ook het daaropvolgende hematoom).
Overigens ging deze lijn uiteindelijk lekken en moest er na vijf dagen uit omdat ik koorts kreeg (de lijn kan dan een infectiebron zijn). Na diverse gewone infuzen kreeg ik een paar dagen later weer een Mid-line na slechts twee keer prikken.
Het staat voorop dat het prikken van de lijnen echt geen pijn doet! De plek van de lijn wordt eerst verdoofd en pas daarna gaan ze naar binnen. Daarnaast heb ik over het algemeen ontzettend lieve anesthesisten getroffen en is de sfeer vaak heel ontspannen. Het is puur de frustratie dat het steeds niet lukt. Ik heb gewoon enorm eigenwijze aderen. Van wie zouden ze het hebben?
Het is een lang verhaal geworden. Het is dan ook een langdurige angst en frustratie. Maar als ik (ooit) weer wordt opgenomen, kies ik opnieuw voor een Mid- of PICC-line. Want als de lijn eenmaal zit, is het echt ideaal!
*slik* GOED dat je me dit van tevoren niet hebt verteld!
BeantwoordenVerwijderenArme, arme jij zeg! :-(
Op de SEH werd mijn taaie huid geroemd toen ze een bloedgas uit mijn pols wilden halen. Is huid ook al slijm? ;-)
Die man die vroeger als enige Mids en PICCs prikte (Ton) is een vriend van een oom van mij.
E. vertelde dat hij weg is gegaan uit het zkh toen Eurocept de boel overnam.
Die Duitser lijkt me echter een waardig opvolger.
Ik hoop dat je volgende Mid of PICC nog heel ver weg is lieve Mara!
Pfft Mara, hoe herkenbaar. Ook ik hield wijselijk mijn mond even onder Iréne haar laatste blogjes... gelukkig zit die van jou nu goed Iréne! Mijn voorlaatste blokhut-sessie werd er een van 5 (!!) uur, en onverrichte zaken terug naar de afdeling. De volgende dag hebben ze het nog 2 uur lang geprobeerd, maar die heb ik niet helemaal meegekregen. Ik heb me laten overhalen tot in laten inspuiten van een héérlijk goedje namelijk; de blokhut werd er bijna gezellig van ;) Uiteindelijk toch met perifeer infuus naar huis. Mijn grote geruststelling was dat Ton het een volgende keer gewoon weer zou kunnen doen, hém lukte het tenslotte wel in 1 keer! Maar jeeeee...nu lees ik dat hij weg is? Oefff... hopelijk blijft de noodzaak van een nieuwe picc-lijn voor ons beiden nog even weg ;)
BeantwoordenVerwijderenliefs, Marlies
Pffff..., dat is wel ff slikken als ik dit zo lees Mara. Wat een dráma.
BeantwoordenVerwijderenDat van die 'taaie huid', waar Irène het over had, herken ik. Ook ik schijn een 'olifantenhuid' te hebben.
Maar als het met een Mid-lijn of een Picc-lijn
al niet zo makkelijk gaat, waarom word er bij jullie dan niet over een PAC gepraat??
De meeste mensen, en helaas hoor ik daar zelf niet bij, hebben daar járen 'plezier' van.
Het plaatsen kan onder lokale verdoving en als je die hebt is het aanprikken fluitje van een cent.
liefs Alie
Kan ook nog een duit in het Picc-lijn zakje doen. Bij mij lukte het ook niet meer zonder zweten hoofden boven mij. Er werd iemand anders bij geroepen, die daarover geïrriteerd reageerde.
BeantwoordenVerwijderenAndere arm dan. Hij keek even met echo en jastte hem er in. ZONDER VERDOVING. De Picc lijn leek er goed in te zitten. Men dat doet pijn. pff gelukkig hij zit. Terug op de afdeling werd mijn arm steeds dikker en pijnlijker. Terug naar de echo en ja hoor: trombose Picc lijn er snel weer uit. Met als gevolg fraxiparine 3 maanden spuiten.
Wat nu?? Ok bestellen voor port-a-cath, waar ik overigens ook nog de nodige verhalen over kan vertellen.
Hmmm volgens mij hoort het bij CF. Want ook bij Ruben lijken de aderen goed te prikken maar zodra ze door de huid zijn lukt het bijna niet. Bloedprikken geen probleem maar infusen drama ...
BeantwoordenVerwijderen