Ahoy kapitein!

Morgen gaat de laatste hulptroep weg. Moedertje gaat terug naar huis. Komend weekeind is Sebastiaan dan thuis en vanaf maandag? Vanaf maandag ben ik weer kapitein op het schip.
Enerzijds is het natuurlijk heel prettig om weer zelf het schip te besturen, anderzijds ook best weer even wennen.

Ik weet nog dat ik na mijn bevalling thuiskwam met Vic en we zeven dagen lang een heel lieve kraamhulp hadden. De kraamhulp had het over de kraamtranen en ik wist zeker dat ik ze niet zou krijgen. Echter op de laatste dag ging ik los. Tranen met tuiten! Ik had echter een goede reden, vond ik. Voor de bevalling lag ik vijf weken in het ziekenhuis. Al die weken had ik alles los moeten laten: ik had geen controle meer. Anderen bepaalden mijn dagritme en er werd voortdurend voor mij gezorgd. Ook na de bevalling werd er nog tien dagen door anderen voor mij, en inmiddels ook voor Vic, gezorgd. Nu ging de kraamhulp weg en moest ik het weer helemaal zelf gaan doen. Ik moest weer kapitein gaan worden op ons schip. Het was niet zozeer de verzorging voor Vic die me angst inboezemde, maar het feit dat ik weer mijn (ons) eigen leven moest gaan leiden. Zelf keuzes moest maken, zelf moest gaan regelen.

Zo voelt het nu niet. Ik ben morgen inmiddels alweer drie weken thuis en ik heb me er op verbaal vlak flink tegen aan ge-bemoeid. Het enige is dat ik nu ook op fysiek vlak weer meer moet. Zelf de wasjes doen, zelf de vaatwasser uitruimen, nadenken over het eten en dit ook klaarmaken, maar ook de hele dag Vic entertainen en verzorgen.
Ik voel de wind in de zeilen, bakboord, stuurboord, ik ben er klaar voor: schip ahoy!