Vijf euro.

Oké, oké, ik zal het eerlijk toegeven, maar alles onder voorbehoud, met veel afkloppen, zonder de goden te verzoeken en alle voorzichtigheid: ‘Het gaat goed met me!’. Ik vind het spannend om dit hardop te zeggen.

Ik ben nu twee weken van het infuus af en eigenlijk voel ik me goed. Ik ben zoveel minder benauwd en hoest weinig. De laatste dagen lijk ik een pietsie benauwder (maar heus nog niet zo erg) en af en toe heb ik wel een kuchje met zelfs een klein beetje sputum. Het is heel vies en, naar ik denk, oud sputum. Het is heerlijk om zonder hoesten in bed te kunnen liggen en te slapen en ’s ochtends op te kunnen staan zonder voortdurend te hoeven hoesten.
Het is zo bijzonder dat ik nu kan bedenken dat ik de was op zolder wil gaan doen en ik dan per direct kan besluiten de trap op te gaan, zelfs twee trappen op te lopen. En heus voel ik het in mijn ademhaling als ik boven kom, maar ik hoef niet meer tussentijds te pauzeren, te hoesten en over te geven, maar ik kan direct  door naar boven alwaar ik dan ook direct aan de was kan beginnen. Ik hoef geen ‘trappenplan’ meer te maken (‘hmmm, als ik Vic zo naar bed breng, ben ik toch al halverwege, doe ik dan direct de was’). Je kunt je als gezond mens niet voorstellen hoeveel vrijheid dit geeft.

Vanmiddag heb ik dan ook voor het eerst de stofzuiger ter hand genomen. Het is nog steeds geen makkelijk klusje. Maar ik deed het weer, al eindigend op de bank met warme, rode blosjes op de wangen. Dit klusje heb ik ook expres gepland op een dag dat Vic er niet is (kinderdagverblijf) en ik dus daarna uit kan rusten.  Het leven kost nog wel wat meer energie, maar ik ga regelmatig ’s middags tegelijk met Vic naar bed. Als het een beetje mee zit, slapen we dan beiden twee uurtjes.

Het wegen is nu één groot feest, of eigenlijk niet  ;). De afgelopen weken ben ik zo’n drie, vier kilo aangekomen. Ik kom opeens weer aan in de buitenste regionen van mijn kledingkast. Laat ik eerlijk wezen; voor ‘de mooi’ zou een beetje minder beter zijn, maar voor de ‘reservebank’ is dit fantastisch goed nieuws. De calorieën gaan niet langer naar het puur overleven van mijn fysieke toestand, maar worden weer opgeslagen in de ‘vetkelders’. 

Ook Vic wil regelmatig wegen. Als hij erop staat en zijn veertienenhalve kilo in beeld komt, roept hij steevast ‘vijf euro’. Ook als ik hem zeg dat hij veertienhalve kilo weegt, roept hij ‘neeee mamaaaah, ik weeg vijf euro’!

En nu ga ik heel snel dit hele stukje ‘afkloppen’. Waar is die eikenhouten tafel???