Bel de leerplichtambtenaar!

Ik ben altijd een brave leerlinge geweest. Het basisonderwijs doorliep ik vlot en zonder echt noemenswaardige problemen. Ik was geliefd bij leerkrachten en leerlingen, wel werd ik het laatste jaar lichtelijk gepest. Vriendinnetje M en ik waren reuze populair, maar op een zeker moment twijfelde ik over onze vriendschap hetgeen ik naar haar uitsprak. Dit viel niet erg goed en ze vormde een groepje dat niet erg aardig meer tegen me deed. Echter na een paar maanden maakten we het weer goed en was alles weer 'koek en ei'. Geen traumatische ervaring dus mijnerzijds!

Vanuit de Cito-toets kwam een VWO-advies naar voren en school sloot hierbij aan. Ik koos voor een kleinschalige school in Amersfoort alwaar ik het eerste jaar 'op mijn sokken' doorliep. Na een fusie startte ik het tweede jaar met het VWO-onderwijs. In het derde jaar kwam het eigenlijke probleem naar voren zoals dat door de mentor werd omschreven: 'omdat ik het eerste jaar nauwelijks had hoeven leren en wel goede cijfers haalde, had ik niet 'geleerd te leren'. Einde van het derde jaar vond er dan ook een gesprek plaats met mijn mentor, mijn vader en ikzelf. Ik kreeg de keuze voorgelegd of ik wilde doubleren of naar de HAVO wilde gaan. Ik koos voor het laatste. Na twee jaar slaagde ik uiteraard voor de HAVO (waarbij ik overigens vlak voor mijn examen nog flink ziek werd en het er even om hing of ik uberhaupt examen kon doen). Ik bleef gedurende het voortgezet onderwijs die lieve, brave leerlinge. Ik was altijd op tijd op school en verzuimde nooit.

Vervolgens heb ik een HBO studie Sociaal Pedagogische Hulpverlening afgerond binnen de vier jaar. Uiteraard was ik ook hier iedere les aanwezig. De hoor- en werkcollege's van mijn daaropvolgende universitaire studie (Pedagogiek, verkorte opleiding van drie jaar) werden ook trouw door mij bezocht.

En nu? Nu is het woensdag, prachtig weer. Ik zit buiten in mijn zomerkleding met mijn laptopje en het voelt alsof ik SPIJBEL..... Ik, de brave Mara, heb het gevoel dat ik spijbel!!! Natuurlijk is het niet zo, dat weet ik heus. Terwijl ik typ stroomt natuurlijk mijn antibiotica naar binnen. Mijn arm wordt niet egaal bruin; er zit een grote pleister op en er hangt een lang slangetje voor. De enige reden dat ik thuis ben, en niet mijn drie weken uit hoef te zitten in het ziekenhuis, is vanwege de thuiszorgtechnologie. Ik lig iedere middag nog te slapen, ben nog niet verder gelopen dan één huizenblok verder naar de speeltuin (voor vanavond heb ik een eerste wandeling gepland) en trappen lopen is heus nog geen hobby!
Maar het feit dat het thuiszijn opeens weer voelt als spijbelen, zegt heel veel over hoe ik me voel en over hoe het met gaat!