Jij en ik en mijn rode fiets...
Dol zijn Vic en ik op zijn prachtige boek vol versjes van Marit Törnqvist: 'Jij en ik en mijn rode fiets'. Inmiddels vult Vic me altijd aan als ik het heb over 'jij en ik' met de woorden 'en mijn blauwe en rode fiets' (de werkelijke kleuren van zijn Sesamstraat-fiets).
Fietsen kent een zekere vanzelfsprekendheid. De wind die waait door je haren, je vingertoppen die de handrem beroeren, de druk van je voeten op de pedalen, de snelbinders die zacht ruisen in de wind.
Voor mij was het inmiddels een half jaar geleden dat ik gefietst had. Na de opname in september 2010 ging ik na maanden weer een stukje fietsen samen met Vic en (mijn) moedertje die op het moment voor ons zorgde. Daarna werd het (herfst-)weer slechter en ging het ook met mij weer slechter.
Vanavond ging moedertje weer voor een paar daagjes terug naar huis. We besloten het af te sluiten met (afhaal) patatjes. Moedertje zette Vic op het kinderzitje, haalde de fiets van de standaard en toen was het 'Jij en ik en mijn aubergine-kleurige fiets'...
Enigszins onzeker en wiebelig ging ik door de woonwijk en fietste het dijkje op. Toen gebeurde het;......dat gevoel van euforie: 'Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah, Yessssssssssssssssssssss' riep ik uit en kneep Vic nog eens zachtjes in zijn schattige beentje. 'Jij en ik en.....inderdaad!'
Al met al is het denk ik 500 meter fietsen en met direct de wind tegen, was het best even pittig. Maar met zeven versnellingen en geen enkele haast, ging het. Wel riep ik naar moedertje dat ik niet onderweg ook nog kon kletsen. Maar hee, fietsen lukte wel! De terugweg hadden we zalig de wind mee. De handjes van Vic bevoelden mijn rug. Ik: 'wat doe je?', Hij: 'ik ben even aan het voelen'.
'Heel vroeg in de morgen
geen auto's op de weg
alleen mijn mooie fiets
verder niets
jij en ik
en mijn rode fiets
ik en jij
blij blij blij
met mijn mooie fiets'
Fietsen kent een zekere vanzelfsprekendheid. De wind die waait door je haren, je vingertoppen die de handrem beroeren, de druk van je voeten op de pedalen, de snelbinders die zacht ruisen in de wind.
Voor mij was het inmiddels een half jaar geleden dat ik gefietst had. Na de opname in september 2010 ging ik na maanden weer een stukje fietsen samen met Vic en (mijn) moedertje die op het moment voor ons zorgde. Daarna werd het (herfst-)weer slechter en ging het ook met mij weer slechter.
Vanavond ging moedertje weer voor een paar daagjes terug naar huis. We besloten het af te sluiten met (afhaal) patatjes. Moedertje zette Vic op het kinderzitje, haalde de fiets van de standaard en toen was het 'Jij en ik en mijn aubergine-kleurige fiets'...
Enigszins onzeker en wiebelig ging ik door de woonwijk en fietste het dijkje op. Toen gebeurde het;......dat gevoel van euforie: 'Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah, Yessssssssssssssssssssss' riep ik uit en kneep Vic nog eens zachtjes in zijn schattige beentje. 'Jij en ik en.....inderdaad!'
Al met al is het denk ik 500 meter fietsen en met direct de wind tegen, was het best even pittig. Maar met zeven versnellingen en geen enkele haast, ging het. Wel riep ik naar moedertje dat ik niet onderweg ook nog kon kletsen. Maar hee, fietsen lukte wel! De terugweg hadden we zalig de wind mee. De handjes van Vic bevoelden mijn rug. Ik: 'wat doe je?', Hij: 'ik ben even aan het voelen'.
'Heel vroeg in de morgen
geen auto's op de weg
alleen mijn mooie fiets
verder niets
jij en ik
en mijn rode fiets
ik en jij
blij blij blij
met mijn mooie fiets'
Wat heerlijk! Wat fijn om zo'n stap weer te nemen!
BeantwoordenVerwijderenSteeds weer heb ik meer bewondering voor je mijl in Scheveningen.
Een mooi gedichtje trouwens.
Wat heerlijk om weer gefietst te hebben met Vic. En wat kan je toch mooi schrijven, wederom heb ik een brok in mijn keel.
BeantwoordenVerwijderenLiefs
Angela
met veel bewondering lees is altijd je verhalen; die patatjes smaakten zeker nu dubbel zo lekker.
BeantwoordenVerwijderenJammer dat die patatjes er niet waren toen wij 'er waren'. daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag :)))))))
groet van J.