Hulpverlener of toch patiënt?
Ook in het dagelijks leven roep ik het over me af; ik lijk aanspreekpunt te zijn voor (zielige) mevrouwtjes. Iedereen weet mij altijd te vinden voor een praatje en hoe hard ik ook oefen op mijn stoïcijnse blik, het heeft geen enkele zin. Heeft het te maken met mijn hulpverleners-zijn of heeft het te maken met met mijn mens-zijn?
Hier lig ik dus naast buuf T. En buuf T. praat heeeeel graag met mij. Je begrijpt dat dit niet geheel wederzijds is. Ik lig hier juist in het ziekenhuis voor mijn rust, ben niet op zoek naar nieuwe vrienden (laat staan 65+vrienden) en zit niet te wachten op kletspraatjes. Buuf T. echter wel. Buuf T. heeft een flinke operatie achter de rug en is wat warrig door alle medicatie. Mijn naam vergeet ze steeds en wordt meerdere malen per dag gevraagd. In de eerste tien minuten dat ik haar zag, maakte ik direct kennis met haar blote boezem omdat ze tijdens het praten niet door had dat haar operatiehemd zakte. Toen ze tegen 'hottie' riep bij het zetten van een zetpil 'je boft dat ik geen slipje aan heb, dan kan je er goed bij', wist ik niet waar ik het zoeken moest.
Het dichthouden van de gordijnen heeft geen enkele zin. Buuf T. praat er dwars doorheen, ook als ze zelf bezoek heeft. Buuf T. is daarnaast van mening dat ze mag zeuren omdat ze boven de 60 is. Dat doet ze dan ook volop! Verder toont ze een soort quasi medelijden met mij en gaat midden in een hoestbui vragen aan me stellen... Ook geeft ze aan precies te weten hoe ik me voel. Nee natuurlijk niet, ik weet namelijk ook niet precies hoe zij zich voelt!!!
Ze moet tien dagen blijven en we zijn dus op elkaar aangewezen. Ik kan haar dus niet volledig negeren, maar doe hard mijn best. Uiteraard heb ik gevraagd om een eenpersoonskamer, maar voorlopig is er nog geen zicht op.
Nu ben ik geen hulpverlener, nu ben ik patiënt en dat moet ik goed onthouden!
Hier lig ik dus naast buuf T. En buuf T. praat heeeeel graag met mij. Je begrijpt dat dit niet geheel wederzijds is. Ik lig hier juist in het ziekenhuis voor mijn rust, ben niet op zoek naar nieuwe vrienden (laat staan 65+vrienden) en zit niet te wachten op kletspraatjes. Buuf T. echter wel. Buuf T. heeft een flinke operatie achter de rug en is wat warrig door alle medicatie. Mijn naam vergeet ze steeds en wordt meerdere malen per dag gevraagd. In de eerste tien minuten dat ik haar zag, maakte ik direct kennis met haar blote boezem omdat ze tijdens het praten niet door had dat haar operatiehemd zakte. Toen ze tegen 'hottie' riep bij het zetten van een zetpil 'je boft dat ik geen slipje aan heb, dan kan je er goed bij', wist ik niet waar ik het zoeken moest.
Het dichthouden van de gordijnen heeft geen enkele zin. Buuf T. praat er dwars doorheen, ook als ze zelf bezoek heeft. Buuf T. is daarnaast van mening dat ze mag zeuren omdat ze boven de 60 is. Dat doet ze dan ook volop! Verder toont ze een soort quasi medelijden met mij en gaat midden in een hoestbui vragen aan me stellen... Ook geeft ze aan precies te weten hoe ik me voel. Nee natuurlijk niet, ik weet namelijk ook niet precies hoe zij zich voelt!!!
Ze moet tien dagen blijven en we zijn dus op elkaar aangewezen. Ik kan haar dus niet volledig negeren, maar doe hard mijn best. Uiteraard heb ik gevraagd om een eenpersoonskamer, maar voorlopig is er nog geen zicht op.
Nu ben ik geen hulpverlener, nu ben ik patiënt en dat moet ik goed onthouden!
Ohh wat vreselijk voor je!! Snel opknappen en dan thuis verder kuren.
BeantwoordenVerwijderenSterkte, lieve groet, Els
Ach Mara, wat een nachtmerrie :( Een opname is op z'n zachts gezegd al niet zo leuk, en dan krijg je zoiets... Koptelefoontje op (al is het maar voor de show), tv aan, gordijntje dicht, en als het je te gek wordt, écht de verpleging weer aanspreken hoor!! Je hebt je rust hard nodig meid!
BeantwoordenVerwijderenliefs, Marlies
Ach lieve Mara, ik ben het helemaal met Marlies eens; koptelefoon op, tv aan en anders de verpleging aanspreken.
BeantwoordenVerwijderenIk heb ook eens naast een vrouw gelegen die ergens in de 70 was. Ze kletste me ook de oren van het hoofd EN ondertussen vroeg ze me haar schoenen uit te trekken, of 's nachts haar 'luier' vast te maken, omdat de verpleging dat niet goed had gedaan.
Uiteindelijk werd ze verhuisd, maar kon ik werkelijk niet meer aardig tegen haar zijn. Ik was haar zo spuug-, en spuugzat. Werd er kribbig van. En dat moet niet.
Want dan kost het je zélf onnodig veel energie en die energie moet je in de belangrijke dingen steken.
Toch heel vervelend hoe je dit moet oplossen hè? Misschien gaan liggen en net doen of je slaapt??
Sterkte in ieders geval!!!
Liefs Alie
Vreselijk zo'n buuf naast je :( Misschien helpen de ideeën van mijn voorgangers. Sterkte daar!
BeantwoordenVerwijderenAngela
Zet hem op hè?
BeantwoordenVerwijderenHele dikke kus!
Mel
Mijn moeder trekt dat soort verhalen en mensen ook altijd aan!! hahah daar baalt ze zelf ook wel eens van!
BeantwoordenVerwijderenIk moet je een hele dikke kus van haar geven!!! OOk zij denkt aan je!!!
liefs
Oh ahhaha die van hierboven is van mij, xan!!
BeantwoordenVerwijderen