Pot met snoepjes.

Donderdag vertelden we aan Vic dat mama weer voor een paar nachten naar het ziekenhuis moest. Zijn eerste en meest belangrijke vraag was 'of ik dan ook weer een pot met snoepjes in mijn kast zou hebben, van die aardbeiensnoepjes?'. Dit had ik namelijk bij de vorige opname. Ik opperde dat we deze direct gingen kopen en dat deden we.

's Avonds bij het inpakken van mijn ziekenhuistas wilde hij helpen, dus ik vroeg hem of hij dan de snoepjes wilde inpakken. Dat wilde hij wel! Voor het slapen gaan vertelde hij me dat hij toch wel heel, heel, heel verdrietig zou zijn als ik in het ziekenhuis was. Ik zei hem dat hij me altijd mocht bellen. Vic dacht dat hij dan nog steeds heel, heel, heel verdrietig zou zijn. Ik vertelde hem dat hij ook verdrietig mag zijn en dat mama ook best verdrietig is. Het is namelijk helemaal niet leuk als je elkaar moet missen als mama het ziekenhuis ingaat. Ik opperde dat ik hem weer zou zien als hij op bezoek zou komen in het ziekenhuis. Vic dacht dat hij dan nog steeds heel, heel, heel verdrietig zou zijn. Maar toen bedacht hij de oplossing: 'als ik nou in het ziekenhuis televisie mag kijken en een aardbeiensnoepje mag als ik weg ga, ben ik niet meer zo verdrietig!'.

En zo deden we dat dan ook vandaag. Het was heerlijk om mijn twee mannen weer te zien, te kunnen kroelen met lieve Vic. Natuurlijk had ik ook weer een cadeautje (playmobil) voor Vic gekocht. Bij iedere opname koop ik iets voor hem. Dat blijft dan in het ziekenhuis staan om mee te spelen als hij op bezoek komt. Als ik dan weer naar huis kom, neem ik het nieuwe speelgoed mee. Dit werkt reuze goed!
Vic heeft heerlijk gespeeld, we aten met zijn drietjes de smakelijk meegebrachte broodjes en we keken nog even samen televisie. Bij het weggaan heeft Vic een snoepje meegenomen en toen hebben we afscheid genomen. Vic bleef maar handkusjes strooien bij het weggaan en toen Sebastiaan en Vic om het hoekje waren heb ik stiekem, heel stiekem, even een traantje weg gepinkt.