Wanneer gaan we overleggen?

Dussss, daar gingen we. Sebas en ik naar de Spoed Eisende Hulp alwaar we ons om tien uur, volgens afspraak meldden. De kordate verpleegkundige was vriendelijk en verspilde geen tijd aan onzin. 'als jij geen bloedgas wil, doen we dat niet', 'als jij een Midline hebt afgesproken, ga ik geen infuus zetten'.
Ze deelde het allemaal mee aan de afdeling en regelde het een en ander met haastige spoed. Een bloedgasje uit de lies, een afspraak op de Holding voor de Midline, een longfoto (zijn ze nog niet geweest, ik bel wel) en de diverse controles.

Voordat ik het goed en wel door had, zat ik in een rolstoel op weg naar de Holding. Ergens tussendoor fluisterde ik nog wel naar Sebas: uhmmm, zou er niet nog overlegd worden of ik wel blijf? Ik verwachtte een zaalarts, een overlegje, een gesprekje over de uitslagen. Maar hoppeta, daar lag ik al op een bed bij de Holding. Gekscherend vroeg ik het nog eens aan Sebas die me lachend aankeek.

De anesthesist boog zich over mijn dossier (ik heb gewoon een eigen dossier op de anesthesie-afdeling!!) en besloot zich er niet aan te wagen. Hij vroeg zijn meer ervaren collega het over te nemen. Zo knap dat iemand vanuit professioneel oogpunt zijn ego opzij kan zetten voor een patiënt!
Anesthesist Marcel, bij mij al bekend van eerdere pogingen, zag het zonnig in. Naar zijn zeggen stond het plaatsen van de Midlijnen anderhalf jaar geleden nog wel behoorlijk in de kinderschoenen (en bedankt proefkonijn) en was men inmiddels al weer zo veel verder.
En dat bleek: de Eerste. Poging. Lukte!!!
Ik wilde de beste man van geluk wel zoenen en was helemaal in euforie! Hoe een hoge drempel opeens zo laag bleek te zijn.

Terug naar de afdeling, alwaar de klok pas net twaalf uur sloeg. Ik vroeg nog eens gekscherend aan lief wanneer er nu het overleg zou plaatsvinden of ik wel zou blijven?

Om half drie werd de eerste antibiotica aangehangen, inderdaad een combi Tobra en Cefta.
Ik lig op een tweepersoonskamer die ik vooralsnog deel met mezelf. Hopelijk duurt dat nog wel even.

Het is nu goed zo, het voelt rustig. Ik ga werken aan mijn herstel en heb vertrouwen in deze medicatie. Ik hoop zo snel mogelijk met een pomp naar huis te kunnen om daar de kuur af te mogen maken. Maar nu eerst 'pas op de plaats', aan mezelf denken en opknappen maar. Ennuh.... Wanneer is nu eigenlijk dat overleg???