Hulptroepen.

In weken als dezen is het fijn dat er mensen zijn die met ons meeleven, die ons steun geven en hulp bieden. Hoe graag we het ook allemaal zelf willen doen, de realiteit doet ons beseffen dat we niet zonder hulp kunnen.

Het is zo lief als jullie reageren op mijn blog, we worden bestookt met sms'jes, lieve mailtjes, belangstellende tweets en ouderwetse postkaartjes. Daarnaast is het zo fijn dat mensen de moeite en de tijd nemen om naar Utrecht te komen. De bezoektijden maken het dat men vaak onder spitstijden moet rijden.
Ik weet dat ik wat betreft bezoek soms wat moeilijk 'leesbaar' ben. Met name de eerste week ben ik gewoon 'niet leuk' en wil ik niet het gevoel hebben te moeten opzitten als er bezoek komt. Dat zegt vaak meer over mij dan over de ander. Ik wil enerzijds dat iedereen het fijn heeft die bij mij op bezoek komt, anderzijds weet ik dat ik goed uit moet zieken. Inmiddels heb ik daar, geloof ik, wel een goed evenwicht in gevonden.

Vaders verzorgde deze week de wasjes en vroeg me expliciet op mijn blog te vermelden dat ik hem vandaag flink heb ingemaakt met rummikub. Bij deze pa!

Sebastiaan kon het gelukkig op zijn werk regelen dat hij afgelopen week thuis was. Zo fijn voor de rust en regelmaat voor Vic. Voor de komende weken zijn we weer afhankelijk van de aangeboden hulp door de ouders en daar komen we zeker uit.

Iedereen dank voor de steun en lievigheid!