Gewoon Mara!

Door alle feestdagen was de 'kracht van liefde' er even bij ingeschoten. Tenminste.. de foto dan! :) Ik heb domweg genoten van het aanwezig kunnen zijn bij alle kerstdiners. Om mijn lieve gezin en familie om me heen te hebben. En dat ik dan de zondag na de kerstdagen een beetje uitgeteld was...Ach, dat is nu dan dus maar zo. Ik zou bijna vragen; wie niet?? Het mannetje mocht voor zijn vader wat uitzoeken voor onder de boom. Vaak wil hij dan naar de wereldwinkel 'want daar hebben ze van die leuke spulletjes, mama'. En wat zocht hij uit voor zijn vader??? Een fijne jaarwisseling allemaal! Op naar een nieuw en liefdevol 2016!

Op allerlei weblogs zie ik op dit moment terugblikken over het afgelopen jaar verschijnen. Bucketlisten voor komend jaar. Samenvattingen van hoe het was en hoe het zou moeten zijn. Ik doe er niet aan mee. Ik wens jullie gewoon heel fijne dagen toe en een geweldig liefdevol 2016. Wij luidden de kerstvakantie in met een weekeindje weg met onze lieve vrienden. Ik werd volledig in de watten gelegd. En toen allerliefste E. met de kinderen een wandeling ging maken, kwam ze dit prachtige plaatje tegen: Geniet er van de komende kerstdagen! Van het samenzijn met familie, elkaar. De stilte, maar ook de gezelligheid. Het lekkere eten, of juist dat smakelijke glaasje water. De kaarsjes die branden, de kerstboom die staat te pronken. En je hart dat zich vult met warmte. Veel liefs.

Het is soms wel eens lastig om uit te leggen hoe het nu met me gaat. Het gaat niet goed, het gaat niet slecht. Ik ben onderweg. En soms is beeldspraak dan nog wel eens het makkelijkst om het uit te leggen: Stel je voor dat ik in de auto zit. Op de achterbank. Herken je dat nog van vroeger als kind dat je je maar liet rijden door je ouders en soms geen idee had waar je naar toe reed? Zo startte mijn rit op de achterbank (het Haga). Toen ben ik naar huis gegaan en kwam ik op de bijrijdersstoel terecht. De bijrijder zit wel voorin maar kan en mag verder niet zoveel. Ja, af en toe een aanwijzing geven. De bestuurder bepaalt immers de koers en overlegt af en toe met de bijrijder. Als bijrijder kijk je naar buiten en geniet je van het uitzicht. Afgelopen woensdag is mijn moedertje vertrokken en sindsdien ben ik weer de bestuurder. Tien weken lang is er continu voor me gezorgd en nu mag ik opeens weer de route bepalen. En wat wil ik dan het liefst.... Direct in de vijfde vers

Vandaag brachten we met ons drietjes, moedertje, Vic en ik, ons huis in kerststemming. En hoewel ik niet de 'eeuwige dankbare' uit wil hangen, was ik echt oprecht weer dankbaar dat ik er bij was. Mijn hart stroomde over toen ik samen met het mannetje de slingers in de boom hing. Zo is hoe het leven moet zijn. Inmiddels zit de eerste controle in het Haga er al weer op. Met wat gemengde gevoelens kijk ik er op terug. Daarover de volgende keer meer! Een fijn, liefdevol weekeind gewenst!

Met een heel warm gevoel van binnen was ik gisteren bij onze pakjesavond. Hoe fijn dat ik niet op verlof moest, maar gewoon thuis mocht zijn op 5 december. En dat toeval niet bestaat, zie je op de foto. We gooiden de pakjes uit de zakken en toen ik goed keek, zag ik opeens dit....     Whahahahahaha. Dat is pas de kracht van liefde :-D. 

Helemaal fijn vanaf huis!!! Dus geen lang bericht dit keer. Ben veel te druk met GENIETEN!! :)

Ja... je leest het goed.. GEWOON NAAR HUIS! Ik was net zo verbaasd als jij nu... Laat ik bij het begin beginnen. Maandag zou er een broncho plaats vinden, maar die werd afgezegd. Omdat ik van het weekeind dacht dat ik een klein bochtje had genomen; de saturatie ging, met zuurstof, net wat omhoog, ik leek soms wat minder te hoesten en maandag bleek de ontstekingswaarde gedaald te zijn. 's Middags blies ik weer een iets betere longfunctie. Nog steeds niet zo goed als bij opname, maar wel de best geblazen longfunctie tijdens de opname. Echter had (en heb) ik nog wel steeds verhoging. Dinsdag stonden de dokters H. aan mijn bed en vertelden dat ik voor het weekeind naar huis mag. Ik was verbaasd, verbijsterd zelfs en baalde van mezelf dat ik niet blijer was. 's Avonds kwamen dan ook de tranen. Ik legde aan de lieve verpleegkundige uit dat ik natuurlijk heul blij ben dat ik naar huis mag. Laat dat voorop staan! Het gemis van mijn mannen is het lastigste geweest in deze

Het is niet alleen maar kommer en kwel hier in het Haga. Er zijn ook echt een hele hoop genietmomentjes, zaken om dankbaar voor te zijn: * Mijn lieve mannen die ik zo mis en bij me op bezoek komen. Gisteren was ik voor het eerst sinds weken weer even een uurtje alleen met Vic. Dat was zo heerlijk en zo eigen en zo genieten..! * De oma's en opa's die ons de zorg voor Vic uit handen nemen en er voor zorgen dat het thuis allemaal doorgaat. * De vele kaartjes die bij me bezorgd worden. Grappig is dat ik nog nooit zoveel kaartjes met een hartje op de voorkant heb gehad. Vanochtend kreeg ik bijvoorbeeld deze:  * Hoe leuk is het dat post gericht aan Mara (wat natuurlijk niet mijn echte naam is) toch gewoon op mijn kamer verschijnt :) * De lieve familie die allerlei lekkers te eten en gewassen kleding voor me meebrengt. * De verpleegkundige die zelfgemaakte roti van huis voor me mee neemt. * De ritjes naar de kinderboerderij in de rolstoel. Het is heerlijk om even wat

Mijn jongste nichtje stuurde post:  ' Live tante ik hoy van jou' Hoe zoet! Ik ook van jou lieve schat!   En ik kreeg een cactus cadeau. En zeg nou eens heel eerlijk.... Lijkt het niet onwijs veel op....?  Fijn weekeind lieve allemaal! Vanuit het Haga ook even dankjewel voor alle lieve post die ik krijg, cadeautjes die worden gestuurd en appjes en tweets. Het doet me onwijs goed!

Zus is op bezoek. We hebben het over mijn opname en dat het 'voor mijn doen' nu wel erg lang duurt. 'Is dit nu je langste opname ooit?', vraagt zus. Ik beaam het. ' Dan is dit wel je hoogste dieptepunt', zegt zus. We lachen en bedenken dat dit een goede titel is voor hier op mijn weblog :). Inmiddels ben ik aan week zes begonnen. Er is weer veel gebeurd en eigenlijk ook heel weinig. Hier weer even de medische feiten: Voor het weekeind blies ik een uitermate teleurstellende longfunctie, die gelukkig weer herstelde na het weekeind. Waarschijnlijk was ik op vrijdag zo gespannen dat ik niet het optimale er uit kon halen. Had ik vorige week de zuurstof in rust afgebouwd, inmiddels gebruik ik al weer een week continu zuurstof omdat de saturatie achter blijft. Daarnaast blijven er zorgen omtrent mijn verhoging/ koorts en met die reden ging ik dinsdag voor een PET-scan. Gelukkig bleek hier de uitslag goed van te zijn; er worden geen andere infectiehaarden in mij

Misschien toch iets te hard geroepen over de bereikte kleine stapjes... De zuurstof is weer terug, de longfunctie was weer verslechterd en ik hou maar verhoging/koorts. Dus nog meer er bij om te vernevelen en te slikken en volgende week op voor een Pet-scan. We bikkelen door. En het geloof in de goede afloop is er nog steeds. Niet alleen bij mij, maar ook bij de artsen. En als het even niet meer lukt, kijk ik naar alle lieve kaartjes en cadeautjes en probeer ik het te vinden in de kracht van liefde:   Liefde in het Haga.   Als je gekregen cadeautjes net even anders bekijkt, zie je het opeens... Er komt ook een hoop liefde via de whats app binnen.   Binnenkort weer een uitgebreider stukje hoe het gaat.   Sturen jullie in gedachten wat lichtjes en liefde deze kant op om het vol te houden? Ik kan het heel goed gebruiken!

'Hee, ben je er weer?', vraagt de verpleegkundige als ze vanochtend mijn kamer binnen komt. 'Ik ben er nog steeds', antwoord ik, 'Ik ben nog niet weg geweest'. Ik ben inmiddels aan week vijf begonnen. Week vijf van een opname die anders loopt dan ik van te voren heb bedacht. Gevoelsmatig heb ik alle vertrouwen in de goede afloop; ik geloof oprecht dat deze kundige en betrokken artsen hier in het Haga mij er boven op gaan helpen. Maar ik kan wel erg verdrietig zijn over de situatie waar ik in zit. Het niet weten 'wanneer en hoe' ik op zal knappen en bovenal het grote gemis van thuis! Mijn lieve mannen die ik iedere keer weer uit moet zwaaien vanuit mijn kamertje waarna ik huilend mijn kamer in verdwijn. Het gevoel in hart en nieren moeder te zijn, maar nu 'het moederschap niet uit te kunnen voeren'. Ook is de Sinterklaasperiode begonnen, waarschijnlijk het laatste jaar dat Vic gelooft en nu ben ik er niet bij. 's Ochtends bij het ontbi

Nu de opname toch echt wel langer gaat duren dan ik bij aanvang had verwacht, hebben we nu een oude laptop op mijn kamer gezet. Hierdoor heb ik blogs-gewijs net wat meer mogelijkheden. Wat betreft mijn fysieke zijn..; donderdag heb ik weer geblazen en zowaar een FEV1 van twee procentpunten hoger dan vorige week. Nog steeds niet echt een grote verbetering en nog steeds een slechtere longfunctie dan bij aanvang, maar in ieder geval een keertje niet slechter geblazen! Desondanks heeft de arts toch weer voor een medicatie-wissel gekozen. Combinatie vier; Cefta en Meronem. Dus beginnen we nu weer aan het grote wachten en mag ik vrijdag met de longfunctie gaan laten zien, wat deze combinatie wel of niet voor me doet. Maar hee.. het is weekeind... En in het weekeind plaats ik normaliter een kiekje van 'de kracht van liefde'. Want ja.. ook in het Haga is er genoeg liefde te vinden!

De uitslag van de ct-scan is bekend. Mijn linkerlong ziet er nog net zo slecht uit als in 2014 en dat is goed nieuws! Er wordt dus geen verslechtering gezien. Verbetering was, vanwege de verlittekening (fibrose) van de longen, sowieso niet te verwachten. Wel is er een actieve ontsteking zichtbaar in de linkerlong. Morgen ga ik weer blazen en gaan we bepalen wat het verdere beleid zal zijn. Mogelijk switchen we weer van medicatie. De verwachting is wel dat ik langdurig behandeld zal moeten worden omdat de pseudemonas (bacterie in mijn longen) zich steeds beter gaat wapenen. Bij een eventuele switch betekent dit wel dat ik voorlopig nog wel even moet blijven logeren. Ik heb er gelukkig weer vertrouwen in. Dokter  H heeft me deze week veel ondersteuning gegeven en er alles aan gedaan om de onrust bij me weg te nemen. Wat een gouden man! Zijn kennis en kunde maar vooral zijn mens-zijn vind ik bijzonder. Vandaag kreeg ik van zus een kaart met de volgende tekst op de voorkant: ' h

Vrijdag mocht ik weer blazen en tot mijn grote verdriet blies ik weer een klein beetje slechter. Ik vroeg of de zaalarts langs kon komen en dit ontaardde uiteindelijk op de vrijdagavond in een akkefietje. Zeg gerust; een akkefiet. Ik ben er nog niet helemaal aan toe om het verhaal hier te delen, wie weet ooit, maar hij ging volledig buiten zijn boekje en schoffelde mij volledig onderuit. Er was een hoop paniek en verdriet. Gelukkig belde dokter H mij op zijn vrije zaterdag die duidelijk 'not amused' was. Ook vandaag hebben we nog langdurig met elkaar gesproken over het gesprek wat nooit plaats had mogen vinden. We zijn zaterdag weer van medicatie geswitched en hopen dat dit wat voor mij gaat doen. Ik ga weer aan de tobra en cefta en we proberen verder uit te zoeken of we niets over het hoofd zien. Er worden extra kweken ingezet en ik zal een ct-scan krijgen. De positieve punten zijn dat de koorts nu weg blijft en de ontstekingswaarde goed daalt. Nu moet alleen nog de lo

Laat ik beginnen met het goede bericht. De ontstekingswaarde in het bloed is gedaald. Dit betekent dus domweg dat de ontsteking dus lijkt te verminderen. Wat echter minder goed nieuws is, is dat ik nog steeds last heb van flinke koortspieken, te veel hoest en te veel sputum opgeef en mijn saturatie nog niet voldoende bijtrekt. Mijn streefsaturatie was te laag doorgegeven, waardoor ik dacht dat ik nu redelijk onderweg was en soms in rust mijn zuurstof afdeed. Nu blijkt dat er voor iemand met mijn longcapaciteit er toch zeker naar een saturatie van 93 wordt gestreefd. En daar ben ik nog niet... Ook met trainen moet de zuurstof omhoog. Ik liep daarna op de loopband met zes (...) liter zuurstof en wist mijn saturatie maar net op 90 te houden. Bizar. Morgen komt ook de diëtiste praten over extra drinkvoeding aangezien ik nu te weinig calorieën binnen krijg en langzaam aan het afvallen ben. Kortom, ik ben lichtelijk gefrustreerd en teleurgesteld hoewel ik ook niet wil vergeten dat de o

Ik knap niet lekker op. Integendeel. Het lijkt steeds een beetje meer te verslechteren. Deze week heb ik al meerdere koortspieken gehad. En als ik geen koorts heb, heb ik wel flinke verhoging. Ik blijf zuurstofbehoeftig. Met één liter kom ik dan net niet of net wel aan mijn streefsaturatie van 90%. Bij het minste of geringste ben ik kortademig en inmiddels kom ik nog maar weinig stapuren van mijn kamer af. Mijn longfunctie was vandaag ook weer afgenomen. En eerlijk gezegd leek het wel een lucky shot, want de andere pogingen waren nog slechter. Vandaag werd opnieuw de ontstekingswaarde in het bloed gemeten en die was verdubbeld. Tijd voor actie!! We gaan nu de meronem vervangen door cefta. Cefta gebruik ik normaliter altijd als ik een (thuis) kuur heb. We gaan wel door met de colistine omdat op dit moment niet duidelijk is welk van de twee medicijnen wel of niet haar werk doet. Het is bijzonder dat de ideale combinatie van medicatie op het petrischaaltje in het lab van de m

Inmiddels lig ik ruim een week in het Haga. Bij een thuisbehandeling (met andere medicatie) merk ik vaak na een dag of vier al verschil. En nu? Helemaal niks... Integendeel. Alle cijfertjes kelderen. Vrijdag blies ik de eerste longfunctie (toen was ik vier dagen bezig met de kuur) en die was nog slechter dan bij opname. Ik dook onder de magische grens van zestig. Nog steeds heel keurig voor iemand van 37 met CF, dat weet ik, maar niet goed genoeg voor mij. Ook mijn saturatie werd langzaam minder. Gisteren was helemaal een topdag. NOT! Ik kreeg hoge koorts en mijn saturatie daalde in rust naar de 85%. Dus kwam het zuurstofbrilletje uit de kast, kreeg ik paracetamol en werd later besloten dat ik ter ondersteuning prednison kreeg. Vanochtend was gelukkig de koorts weg, maar gebruik ik ter ondersteuning nog wel een liter zuurstof. Einde van de ochtend sprak ik mijn longarts. Hij geeft aan dat ik in het verleden wel vaker zo'n koortspiek heb gehad (klopt) en het nu met onders

Gisteren meldde ik me keurig op tijd in het Haga. Ik kreeg kamer vijftien toegewezen en bevind me in goed gezelschap. In totaal liggen er nog acht buren met CF. Na uitleg over alle procedures op de afdeling werd ik begin van de middag aangesloten. Gelukkig in één keer raak dit keer! De rest van de dag was ik hyper en wist ik van gekheid niet wat ik moest doen. Echter begin van de avond kakte ik opeens in en wilde ik niets anders dan lekker slapen. Vannacht heb ik goed geslapen. En hoewel er wel vier keer een verpleegkundige langs komt voor wisseling van de medicatie, lukte het me goed om nog even door te slapen. Vanochtend werd ik wel wakker met vage klachten. Een tintelende tong en strakke lippen. Tijdens het douchen en daarna was ik zo aan het wankelen dat ik gewoon om mezelf moest lachen. De arts herkende de symptomen en zegt dat dit vaker voor komt bij colistine als bijwerking. Het kan binnen 48 uur verdwijnen. We moeten het even in de gaten houden. In ieder geval zitten

Ik ben zo druk als een 'klein baasje' voor de opname van overmorgen. Ik vind dat ik van alles en nog wat moet regelen, met ook een hoop doelloze regel-dingetjes... Ach, het geeft uiteindelijk een soort van rust en het houdt me lekker bezig waardoor er weinig tijd voor piekeren is. Omdat ik geen Ipad of laptop meeneem naar het ziekenhuis (wel mijn Iphone) kan ik de komende weken geen foto's plaatsen op mijn weblog. Gek genoeg lukt me dat niet op de Iphone. Dus krijgen jullie nu alvast een voorraadje liefde van me :D, voor nu en voor de komende weken:

Vandaag moest ik me melden voor een extra poli-bezoek in het Haga. Omdat ik me al weer anderhalve week niet fit voel, vond de arts het noodzakelijk dat ik langs kwam. Eigenlijk ben ik sinds juni al aan het kwakkelen, het gaat niet super slecht, maar ook zeker niet super goed. En langzaam lever ik op alle fronten net iets te veel in. Zo lever ik steeds maar een paar procentpunten in op mijn longfunctie (FEV1), maar alles bij elkaar wordt het eigenlijk te veel. We hebben de afgelopen tijd gekozen voor de aanpak; afwachten en kijken wat er gebeurt (met hier en daar wat orale middelen) maar de tijd van afwachten is nu voorbij. Ook is het met de komende winter (en bijbehorende virussen) wijs om mijn gezondheid te optimaliseren. Dus dat is wat we gaan doen; starten met een intraveneuze kuur voor in ieder geval twee weken. Omdat mijn vorige intraveneuze kuur (juni/juli) onvoldoende is aangeslagen, wil de arts dit keer een andere cocktail aan medicatie toe gaan dienen. En nu komt het..;

Via de Whats App kreeg ik weer een hele leuke binnen gisteren. Dankjewel Smam! Fijn weekeind allemaal!

Toen het mannetje vorig jaar een loom-bord had was er één iemand wel erg enthousiast aan het 'loomen' en dat was ik... :). Toen ik ook nog op Pinterest de meest prachtige haaksels voorbij zag komen, besloot ik dat ik ook een haak-poging wilde wagen. Met een vriendin uit het dorp ging ik knus en kneuterig een avondje op haakles. Wat hebben wij gelachen! Maar het had wel tot gevolg dat ik mijn eerste tas ging haken, en nog een tas, en een knuffeltje en nog een knuffeltje... Na net twee maanden haken, besloot ik dat het tijd was voor het grotere werk en begon ik aan de Cal2015. Een deken waarbij je iedere week een nieuwe rand kon donwloaden en dus gaan haken. Na negen maanden haken is de deken nu af! Wat heb ik genoten van deze enorme haak-klus.   De eerste paar weken.. Langzaam werd de deken groter en groter.  De deken is uiteindelijk 1.70m bij 1.70m geworden en ik kan er heerlijk met Vic onder kruipen als we televisie zitten te kijken. Eigenlijk hou ik helemaal

De afgelopen twee dagen had ik opeens weer hoge koorts en veel pijn in mijn linkerlong. Links is niet mijn meest sterke kant; mijn long functioneert daar maar voor de helft vanwege alle verlittekening die is opgetreden en mijn linkerborst heeft het ook niet overleefd. Tegenwoordig gaat een luchtweginfectie dan ook al snel gepaard met pijn rondom mijn linkerlong. Na een flink middagdutje deed ik mijn ogen open en zag dit buiten: Zie er in wat je er in wilt zien, maar voor mij was het even 'de kracht van liefde'. Inmiddels nemen de klachten ook weer af dus ik hoop van harte dat ik de dans ontspring. Fijn weekeind!

Afgelopen week ben ik dus erg druk geweest met de buik. Maar er zit weer beweging in en de pijnlijke krampen zijn gelukkig verdwenen! Ik lijk niet meer zwanger en kan het dagelijks leven langzaam aan gelukkig weer draaien. Allerliefste E. had er wel een toepasselijk plaatje bij :D

Het is fijn dat anderen het begrijpen als ik er even door zit. Het ook mij soms wel eens moeite kost om de schouders er weer onder te zetten. Deze week werd ik verwend, kijk maar:   Over de kracht van liefde gesproken...

Afgelopen zondag was het dus opeens stil. Stil in mijn buik. Doodstil. Pijnlijk en doodstil ook nog eens. En uit ervaring weet ik inmiddels; dat is niet goed! Dus verhoogde ik mijn laxeerzakjes, stopte met vast voedsel en wachtte op wat komen ging in de pot. Op een enkel verdwaald windje na (waar ik al blij mee was, want dat betekende dat er in ieder geval nog iets van beweging in zat..) gebeurde er helemaal niets. Maandag na overleg met het Haga begonnen met het drinken van laxeerdrank (Kleanprep). Vier liter later kwam er wel wat beweging in, maar de pijn en dikke, strakke buik hielden aan. Dus meldde ik me op dinsdag maar weer eens op de poli. Na een uitgebreide buikecho bleek gelukkig dat ik geen DIOS  heb, maar dat de peristaltiek traag werkt. Dokter H. legde uit dat dit vaak wordt gezien bij CF na periodes van instabiliteit. De motoriek van de darmen raakt dan ontregeld en wordt als het ware 'lui'. Ook hebben mogelijk het Prednison en Tavanic gebruik hiermee te

Afgelopen weekeind had ik even geen zin om te bloggen. Ik heb namelijk weer dikke file in mijn buik! Vandaag ben ik dan ook begonnen met het drinken van vier liter laxeermiddel. Dus na de pret met pred, heb ik nu pret met (klean) prep... ;) Desondanks natuurlijk nog even wat liefde:

Gisteren zat mijn twee-weekse kuur Tavanic en Prednison er op. Gedurende de afgelopen dagen was ik wisselend enthousiast over de resultaten. Er zaten fijne dagen bij waarbij ik weinig hoestte en barstte van de energie, maar er waren ook een hoop dagen met veel en vies sputum en 'net niet lekker voelen'. Het lastige vind ik dat ik op een zeker moment een soort referentiekader mistte. Na een intraveneuze kuur voel ik me vaak erg schoon van binnen en begin ik echt weer met een nieuwe, frisse start. Dat effect voel ik nu niet. Maar ik wil ook niet ontevreden zijn; immers de koorts is weg gegaan en ik kon het dagelijks leven best weer aardig oppakken. Gisteren besprak ik het met mijn longarts. We kwamen beiden tot de conclusie dat het vooral nu spannend is wat mijn lichaam gaat doen zonder de extra ondersteuning. Op het moment dat ik me weer slechter ga voelen of weer koorts ga krijgen, word ik direct ingepland voor een intraveneuze kuur. De periode van instabiliteit moet doorbr

Het is weer weekeind. De zon schijnt. En wij gingen vanochtend even op pad voor Geocaching (de link leidt naar een leuke intro over geocaching). Kent iemand het? We zagen een prachtige Geocoin. Kijk maar: En tja...hoewel het bijna klinkt als een soort 'vakjargon', draait het uiteindelijk toch maar om 1 ding.... DE KRACHT VAN LIEFDE! Fijn weekeind.

Vorige week ben ik dus begonnen met de combinatie Tavanic en Prednison. En direct de eerste avond was het al raak; ik sliep nauwelijks. Na een nachtje van drie uur slaap, was ik gek genoeg de volgende dag reuze fit. En ook de vijf uur durende nacht daarna bracht mij niet van mijn stuk. 'Prednison is kickin in!' Door de dag heen ben ik een soort van hyper. Alle achterstallige klusjes wil ik opeens oppakken (denk aan bergen papier waar ik nog doorheen moest worstelen, kleine naaiklusjes, meldingen bij de gemeente..) en ik haak me suf. Ook praat ik veel (ja, ja...nog meer dan normaal) en vaak snel. Ik ga laat naar bed (heb dus opeens wat aan mijn avond) en word na een korte nacht weer reuze fit wakker. Hahahaha, dat zijn dan toch wel weer even de tijdelijke voordelen. Maar het grootste voordeel is dat ik me nu al weer zoveel fitter voel dan vorige week toen ik nog als een zielig vogeltje in mijn bed lag. Niet alle klachten zijn weg, maar al zoveel minder dan voorheen. Ik

Afgelopen week hadden we gepland om bij allerliefste E. te gaan logeren. Vic en ik keken er al maanden naar uit om samen een paar nachten bij allerliefste E. en haar kinderen te gaan logeren en gewoon heerlijk met elkaar aan te rommelen. We wonen niet heel dicht bij elkaar in de buurt en het dagelijkse leven slokt ons ook op. Dat neemt niet weg dat we dagelijks contact hebben en allerliefste E. nog dagelijks de kracht van liefde naar me stuurt. Omdat ik dus hoge koorts had, moest ik met mijn verstand besluiten om niet te gaan. Gevoelsmatig lag dat een stuk lastiger. Gelukkig kon Vic ook alleen gaan logeren bij zijn tante E en haar lieve kinderen. Tijdens een bezoek aan een pluktuin kochten ze deze prachtige mand voor mij: Hij doet nu dienst als haakmand, helemaal geweldig!

Het vorige bericht was nog niet geplaatst, of mijn koorts steeg enorm, dwars door de paracetamol heen. Wat volgde was een vervelende nacht en dag en ik begreep dat het onvermijdelijk was om toch maar eens te gaan bellen met het Haga. Dus mocht ik gister, of moest ik eigenlijk gisteren (want Vic en ik hadden hele andere leuke plannen gemaakt voor deze dagen die tot ons grote verdriet voor mij niet door konden gaan) me melden op de poli. Hoewel eigenlijk plan B klaar lag voor alle partijen, een intraveneuze kuur, kozen we op basis van mijn geblazen longfunctie voor plan A. Ik blies namelijk minder slecht dan we allemaal verwacht hadden. Dat was goed nieuws. De komende twee weken ga ik (de eerder geslikte) kuur combineren met een stootkuur prednison. En hopelijk gaat deze combinatie er wél voor zorgen dat ik me weer optimaal voel. Over twee weken is er dan weer een controle moment. Opgelucht en met logeertas keerde ik weer huiswaarts. Vooralsnog de dans ontsprongen. Hopelijk blij

Begin juli stopte ik dus na drie weken met mijn intraveneuze kuur. Ik was bijna sputumvrij, voelde me prettig en rekende op een mooie, rustige zomer. Mis gerekend! Een week na de kuur hadden we een (schoon) familie weekeind. Ik verrekte een ademhalingsspiertje tijdens het vernevelen (typisch en pijnlijk). En wat niemand natuurlijk wist; er waarde een virus rond. Manlief sliep zelfs twee nachten op zolder in verband met onze komende vakantie. Maar het mocht helaas niet baten. Een week voor vertrek kreeg ik koorts. Hoge koorts. Ik sliep en ik zweette en ik sliep en ik zweette nog meer. De hoge koorts werd gewone koorts en de gewone koorts werd flinke verhoging. Toen ik er even om moest huilen, verrekte ik een tweede ademhalingsspiertje. VERREK! Twee dagen voor het vertrek naar Duitsland toch maar contact opgenomen met het Haga, dus ik kreeg een extra oraal kuurtje mee. Gelukkig haalde het kuurtje de scherpe randjes van het virus er af. Waardoor ik geen verhoging meer leek te hebb

Nu Vic nog lekker vrij is, vliegen de dagen voorbij. We doen gewoon leuke, 'kleine' dingen met hem. Zo is hij met zijn vader fijn naar het zwembad geweest, hebben we een nachtje met zijn drietjes in de woonkamer geslapen en een hele dag in onze onderbroek (..:)) doorgebracht. Gisteren gingen we (wel aangekleed..) samen naar het Natuurhistorisch Museum. En wat zagen we daar?  Haaientanden! In de vorm van...jawel! En een hele collectie vliegenmeppers; wij ontdekten twee hartjes er tussen. Wie ooit bedacht heeft om vliegenmeppers te gaan sparen?? Zeg eens eerlijk; wat spaar of spaarde jij eigenlijk?

Eind juli gingen we op vakantie. De eerste week brachten we door in Zuid-Duitsland. We kozen voor een leuk appartement op een boerderij vlak bij de Donau .  Wat was het er prachtig en wat kon je er heerlijk de stenen over het water laten scheren.    's Avonds mochten alle kinderen helpen met het eten geven van alle dieren op de boerderij en ook mocht Vic mee op de tractor samen met de boer.  Ook gingen we een dagje met onze buren uit Nederland naar Legoland. Vic genoot! We zochten fossielen, maar vonden ze niet. Bovenal genoten we gewoon vooral van het samenzijn met ons gezinnetje. In week twee reden we door naar Oostenrijk (Karinthië). Daar brachten we de tweede week door met onze lieve vrienden en hun twee jongens. We verbleven in een modern appartement aan de Ossiacher See. Het wandelen zat er voor mij helaas niet in. Ik ging wel mee naar boven in alle kabelbanen en wachtte dan boven tot het hele stel weer terug was van de wandeling. Hoe gaaf